Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

ΓΕΝΙΚΑ Η ΕΞΥΠΝΑΔΑ ΤΗΣ (ΓΥΝΑΙΚΑΣ) ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΤΟ ΑΡΓΟΤΕΡΟ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΗΜΕΡΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ «ΝΟΜΙΜΗΣ» ΠΟΡΝΕΙΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΕΚΓΥΜΝΑΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΗΣ ΜΕ ΑΠΩΤΕΡΟ ΣΚΟΠΟ ΠΩΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΤΣΙΜΠΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΝΤΡΙΚΟ ΘΥΜΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΓΙ' ΑΥΤΗΝ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ ΤΗΣ ΣΕ ΤΑΚΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ (!!!)


"ΠΗΝΕΛΟΠΗ"

ΕΠΩΝΥΜΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΜΙΣΑΝΔΡΙΑ ΚΑΙ ΤON ΦΕΜΙΝΙΣΜΟ ΩΣ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ Νο [ 4 ] - [ 2009.05.22 15:00 ]


ΓΕΝΙΚΑ Η ΕΞΥΠΝΑΔΑ ΤΗΣ (ΓΥΝΑΙΚΑΣ) ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΤΟ ΑΡΓΟΤΕΡΟ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΗΜΕΡΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ «ΝΟΜΙΜΗΣ» ΠΟΡΝΕΙΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΕΚΓΥΜΝΑΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΗΣ ΜΕ ΑΠΩΤΕΡΟ ΣΚΟΠΟ ΠΩΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΤΣΙΜΠΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΝΤΡΙΚΟ ΘΥΜΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΓΙ' ΑΥΤΗΝ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ ΤΗΣ ΣΕ ΤΑΚΤΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ (!!!)


Η ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕSTER VILAR ΗΓΕΤΙΚΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΦΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΜΙΣΑΝΔΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΗΘΕΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΔΡΙΚΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

"Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ESTER VILAR ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΗΜΗΣ BEST SELLER ΤΗΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΥΦΗΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «DER DRESSIERTE MANN» ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΟΤΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΟΝΤΑΣ Η ΙΔΙΑ ΓΙΑΤΡΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΑΥΤΗ ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΟΤΙ ΤΟ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΔΙΚΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΟΣ, ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΟΤΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ. ΟΥΔΕΝ ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟ ΤΟΥΤΟΥ!!!"



ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ


Εξώφυλο




Μεταφραστής



Μετάφραση Ιωάννης .Χ. Κατσούλης

Δικηγόρος - Διερμηνέας - Μεταφραστής


Εster Vilar "Der dressierte Mann"


Das polygame Geschlecht


Das Ende der Dressur


Εκδόσεις: Bertelsmann Sachbuchverlag
Gütersloh Wien 1971




Αντί προλόγου


Η συγγραφέας Ester Vilar στο διεθνούς φήμης best seller της, κοινωνιολογικής υφής με τίτλο «Der dressierte Mann» εκφράζει την άποψη ότι ο δρόμος τον οποίο ακολουθεί το φεμινιστικό κίνημα δεν θα καταλήξει πουθενά, όντας η ίδια γιατρός, κοινωνιολόγος και αντιπρόεδρος του φεμινιστικού κινήματος στην Ευρώπη διατύπωσε την άποψη αυτή βασιζόμενη στην ρεαλιστική διαπίστωση ότι το φεμινιστικό κίνημα περιορίζεται στην αντιδικία μεταξύ ανδρός και γυναικός, ξεκινώντας ότι η γυναίκα είναι η εκμεταλλευόμενη από τον άνδρα. Ουδέν ψευδέστερο τούτου!!!
Η συγγραφέας αναλύοντας ολόκληρη την συμπεριφορά της σημερινής αστής γυναίκας αλλά τα ίδια συμπεράσματα έχουν εφαρμογή σε όλο τους το εύρος και στην κυρίως μικροαστική ελληνική κοινωνία διαπιστώνει πολύ ορθά, ότι ο άνδρας είναι ο εκμεταλλευόμενος από την γυναίκα εντός του αστικού κοινωνικού μας συστήματος και αν η γυναίκα έχει περιοριστεί φαινομενικά στον ρόλο του παρασκηνίου εντός της σχέσης, της κοινωνίας και κυρίως εντός της οικογένειας, «π.χ. το 1953 έγινε σε μια από της πλέον κοινωνικά προοδευμένες χώρες του κόσμου, συγκεκριμένα στην Ελβετία δημοψήφισμα για το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών, το 90% των γυναικών ψήφισαν κατά στο να τους δοθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι», είναι από καθαρά δική της εκλογή και από καθαρά δικό της συμφέρον και γιατί, καλλιεργώντας την πάγια αυτή ταχτική από μάνα σε κόρη, έχει καταντήσει τεμπέλα, ανόητη, εγωίστρια, υπολογίστρια και χωρίς αγνά αισθήματα, υπαινισσόμενη την δήθεν καταπίεση από τον άνδρα, εξάλλου πόσο πιο ωραίος είναι ο παθητικός ρόλος τού καταπιεζόμενου, προκαλεί την συμπάθεια, την προστασία και τον οίκτο.
Φυσικά το ζήτημα της θέσης και του ρόλου της γυναίκας μέσα στην κοινωνία δεν είναι τόσο απλό, κι ούτε μπορεί να περιοριστεί σε μια σεξουαλική αντιδικία, πού μπορεί να εκδηλωθεί, και να λυθεί, με το σχήμα, ποιος εκμεταλλεύεται ποιόν;

Το ζήτημα αυτό είναι πολύ βαθύτερο, είναι ένα καθαρά κοινωνικό πρόβλημα, και ή τοποθέτηση του ακολουθεί πάντα την κάθε φορά υφιστάμενη κοινωνική μορφολογία. Να το ξεχωρίζουμε από τα άλλα κοινωνικά προβλήματα και να προσπαθούμε να το λύσουμε με διάφορες ειδικότερες συνταγές, περιορίζοντας το μάλιστα στα πλαίσια της σχέσης των δύο φύλων, σημαίνει να αποπροσανατολίζουμε και το φεμινιστικό κίνημα ολόκληρο, και τον εαυτό μας. Ο άντρας και η γυναίκα βράζουν στο ίδιο κοινωνικό καζάνι, η μοίρα τους είναι κοινή και η Vilar απαιτεί ίσα δικαιώματα για την γυναίκα εντός όμως της σημερινής νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής κοινωνίας μας στην οποία τα δύο φύλα είναι το ίδιο καταπιεζόμενα εργασιακά και κοινωνικά κατά δε την γνώμη της συγγραφέως, αυτό εξαρτάται σ’ έναν μεγάλο βαθμό από την ίδια την γυναίκα που συνειδητά παίζει τον ρόλο που δήθεν καταπιεζόμενου που σήμερα έχει, επειδή της αρέσει, την ικανοποιεί και μάλιστα φοβάται μην τον χάσει. Στο βάθος, γράφει η Vilar ή πλειοψηφία των γυναικών αναλογίζεται με δέος την ημέρα που θα «απελευθερωθεί», την ημέρα που θα χάσει την προνομιούχα θέση της.
Πάνε σχεδόν εκατό χρόνια από τότε πού κυκλοφόρησαν τα βιβλία των Γερμανών θεωρητικών August Bebel, «Η γυναίκα στο παρελθόν, το παρόν και στο μέλλον - 1883» και του Friedrich Engels, «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους - 1884» στα όποια οι δυο αυτοί σπουδαίοι θεωρητικοί τοποθέτησαν το πρόβλημα αυτό στην σωστή κοινωνική του βάση, διαγράφοντας μάλιστα και την πορεία πού θα έπρεπε να ακολουθήσει προς την λύση του, μέσα στα πλαίσια της πορείας τού όλου κοινωνικού προβλήματος. Στα εκατό αυτά χρόνια πού πέρασαν ως την έκδοση του βιβλίου της Vilar η πορεία της κοινωνίας μας δικαίωσε απόλυτα τις απόψεις των δύο επιστημόνων.
Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει η αντιδικία άντρα - γυναίκας μέσα στα γενικότερα κοινωνικά πλαίσια του προβλήματος. Αλλά ή σχέση αυτή, όχι μόνο δεν θα πρέπει, από την μεριά της φεμινιστικής κίνησης, να θεωρείται σαν το κλειδί για την λύση τού προβλήματος, αλλά ακόμα ούτε και μονόπλευρα και δογματικά - για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της εποχής - θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με το απλοϊκό και αφελές σκεπτικό, ότι ο άντρας κυβερνάει τα πάντα άρα ανδροκρατική είναι η κοινωνία μας, άρα ο άντρας θέλει την υποδούλωση της γυναίκας για να την εκμεταλλεύεται, άρα σκοπός τού φεμινιστικού κινήματος είναι να απελευθερώσει τις γυναίκες από την εκμετάλλευση του άντρα και άρα αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος.
Το «γυναικείο πρόβλημα» είναι ένα παμπάλαιο πρόβλημα και παραμένει ακόμα άλυτο σε όλα τα κοινωνικά συστήματα, ενώ σήμερα έχει ξαναγίνει πολύ επίκαιρο. Ο σκοπός του βιβλίου τούτου για το οποίο η συγγραφέας κινδύνευσε να λιντσαριστεί κατά την παρουσίαση του τόσο στην Γερμανία όσο και στην Βρετανία από εξαγριωμένες δήθεν πουριτανές και κατά τα άλλα συμπαθητικές κυρίες υπεράνω πάσης υποψίας στην δε Βρετανία έγινε επίσημο αίτημα στην κυβέρνηση να την κηρύξει persona non grata, είναι να αποδείξει ότι η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο υφίσταται κατά κόρον αλλά από την γυναίκα προς τον άνδρα, η γυναίκα με την κατάλληλη χρήση του σεξ, δαμάζει τον άνδρα τον ντρεσάρει δηλαδή τον εκγυμνάζει, να κάνει ότι αυτή θέλει. Ικανοποιεί τις σεξουαλικές του ορέξεις με αντάλλαγμα την εξασφάλιση της συντήρησης της και αυτής των παιδιών «της», όπως τα αποκαλεί γιατί έτσι την βολεύει.
Αυτό ισχύει κυρίως για τις χειραφετημένες και εργαζόμενες γυναίκες, θα αποδείξουμε παρακάτω με ποιόν τρόπο. Έρωτας, αισθήματα και όλα τα συναφή δεν υπάρχουν από την πλευρά της γυναίκας, μονό ψυχρός υπολογισμός!!!



«όταν το χρήμα εκλείψει, η γυνή δεν αργεί να το ακολουθήσει»

λαϊκή παροιμία


Η ευτυχία του σκλάβου

Μια αστραφτερή καναρινιά Μερσεντές ντεραπάρει. Η νεαρή γυναίκα πού κάθεται πίσω από το βολάν την σταματάει με αρκετή μαεστρία, κατεβαίνει κι ανακαλύπτει ότι το μπροστινό αριστερό λάστιχο έχει σκάσει. Χωρίς να χάσει ούτε στιγμή, καταπιάνεται να το επιδιορθώσει, στηρίζεται με χάρη στο ωραίο της αυτοκίνητο και δεν χάνει ούτε στιγμή από τα μάτια της τον δρόμο και τα διερχόμενα αυτοκίνητα, τους ρίχνει ένα τέτοιο βλέμμα, σαν κάποιον ή κάτι να περιμένει. Σ' αυτό το διεθνώς κατατεθειμένο σήμα «νεαρή γυναίκα θύμα της αντρικής τεχνικής», σχεδόν αμέσως σταματάει πρόθυμα ένα αυτοκίνητο. Ο οδηγός του, πού έχει ήδη αντιληφθεί την ζημιά, την παρηγορεί, «Μην στενοχωριέστε, κυρία μου, θα σας το φτιάξω στο λεπτό» της λέει και για να της δείξει πώς ότι λέει το κάνει της ζητάει να του δώσει τον γρύλλο της. Ούτε καν την ρωτάει αν μπορεί μόνη της ν' αλλάξει το λάστιχο, είναι σχεδόν τριαντάρα, ντυμένη με την τελευταία λέξη της μόδας και μακιγιαρισμένη χάρμα, φαίνεται ξεκάθαρα, δεν είναι δυνατόν να μπορεί να τ' αλλάξει. Και καθώς εκείνη δεν μπορεί να βρει το δικό της γρύλλο, πάει και φέρνει τον δικό του, και μαζί όλα του τα εργαλεία. Σε πέντε λεφτά τα έχει κανονίσει όλα, ακόμα και το χαλασμένο λάστιχο έχει ταχτοποιηθεί στο πορτμπαγκάζ. Τα χέρια του είναι γεμάτα λάδια. Εκείνη, με πολλή χάρη, του προτείνει το κεντημένο και παρφουμαρισμένο μαντιλάκι της. Εκείνος, με περισσή ευγένεια το αρνείται, έχει πάντα μια παλιά πατσαβούρα στο κουτί με τα εργαλεία, ακριβώς για κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Εκείνη, τον ευχαριστεί με ένα σωρό γλυκόλογα, να την συμπαθεί για την αδεξιότητα της, «την τόσο γυναικεία, άλλωστε» τι θα γινόταν χωρίς αυτόν; Θα περνούσε την βραδιά της εδώ μέσα στην ερημιά!!! Εκείνος, δεν της απαντάει, της κλείνει ευγενικά την πόρτα και σκύβει στο παράθυρο για μια τελευταία συμβουλή, να μην ξεχάσει να επιδιορθώσει αμέσως το τρυπημένο λάστιχο. Εκείνη, τον βεβαιώνει πώς σήμερα κιόλας θα το πάει στο ταχτικό της συνεργείο. Και γίνεται καπνός.
Αφού ταχτοποίησε τα εργαλεία του και γύρισε μονάχος στο αμάξι του, ο άντρας αρχίζει να στενοχωριέται πού δεν μπορεί να πλύνει τα χέρια του. Και τα παπούτσια του, βρωμισμένα από τα λάδια και τις σκόνες δεν ταιριάζουν καθόλου με την θέση του είναι εμπορικός αντιπρόσωπος. Και για να φτάσει έγκαιρα στον άλλο του πελάτη θα χρειαστεί ν' ανοίξει ταχύτητα. «Αχ! αυτές οι γυναίκες», συλλογίζεται βάζοντας μπροστά την μίζα, «όλες τους το ίδιο αδύναμες, χωρίς καμιά εξαίρεση!!!». Στ' αλήθεια, για σκέψου τι θα γινόταν η κακομοίρα αν δεν σταματούσε να την βοηθήσει... Μα έχει πολύ καθυστερήσει και ανοίγει περισσότερη ταχύτητα, τρέχει σαν τρελός, πού ποτέ του δεν το συνηθίζει. Λίγο αργότερα τον ακούς να σιγοτραγουδάει, όπως και να το πάρεις, αυτός είναι ευτυχισμένος. Οι πιο πολλοί από τους άντρες έχουν βρεθεί, έστω για μια φορά, σε μια τέτοια ή ανάλογη θέση, το ίδιο και οι πιο πολλές από' τις γυναίκες. Και πάντα, σε μια τέτοια ευκαιρία, η γυναίκα, χωρίς ούτε να διστάσει στο ελάχιστο αφήνει τον άνδρα να δουλέψει γι' αυτήν, απλώς και μόνο γιατί είναι άντρας και γιατί εκείνη είναι κάτι αλλιώτικο, είναι γυναίκα!!! Η γυναίκα πού συναντήσαμε πιο πάνω δεν επρόκειτο να κάνει το παραμικρό για να αλλάξει το λάστιχο θα περίμενε οπωσδήποτε την βοήθεια κάποιου άντρα, γιατί της έχουν μάθει ότι όταν το αυτοκίνητο πάθει κάποια βλάβη θα πρέπει ν' απευθύνεται σε έναν άντρα για να το διορθώσει, γιατί αυτό είναι το κανονικό, τελεία και παύλα!!!
Ο άντρας, αντίθετα, εξυπηρέτησε δωρεάν και μ' όλη του την ψυχή, κάποιον πού του ήτανε τελείως άγνωστος. Λέρωσε τα ρούχα του, κινδυνεύει να χάσει τον καινούργιο του πελάτη και μπορεί να του συμβεί κανένα δυστύχημα έτσι γρήγορα πού τρέχει. Κι όμως, έκτος από την αντικατάσταση του ελαστικού, πολύ πρόθυμα θα της έκανε κι άλλες καμιά δεκαριά άλλες επιδιορθώσεις εάν υπήρχε ανάγκη, το θεωρεί πολύ φυσικό, γιατί κι αυτού έτσι του έχουν μάθει. Άλλωστε, με ποια λογική μια γυναίκα θα καταπιανόταν με την επιδιόρθωση του ελαστικού και γενικά του αυτοκινήτου της, όταν οι άντρες, που είναι σχεδόν ο μισός πληθυσμός της γης, μπορούν τόσο όμορφα να το κάνουν και είναι προθυμότατοι να βάλουν στην διάθεση της όλες τους τις γνώσεις και τις ικανότητες;
Οι γυναίκες αφήνουν τους άντρες να δουλεύουν γι' αυτές, να σκέφτονται γι' αυτές, ν' αναλαμβάνουν αυτοί τις δικές τους τις ευθύνες. Οι γυναίκες λοιπόν εκμεταλλεύονται τους άνδρες!!! Κι όμως, οι άντρες είναι δυνατοί, έξυπνοι, γεμάτοι φαντασία και οι γυναίκες είναι αδύναμες, κουτές και δεν διακρίνονται για τη φαντασία τους. Πώς γίνεται, λοιπόν, και οι γυναίκες εκμεταλλεύονται τους άντρες, κι όχι το αντίθετο; Η δύναμη, η εξυπνάδα, η φαντασία είναι, άραγε, οι απαραίτητες συνθήκες της σκλαβιάς κι όχι της εξουσίας; Ο κόσμος, αντί να κυβερνάται από αυτούς πού έχουν τις ικανότητες, κυβερνάται, μήπως, από αυτές πού δεν έχουν καμιά άλλη ικανότητα; Κι αν έτσι είναι τα πράματα, πώς τα καταφέρνουν ώστε οι άντρες να μην το νιώθουν πώς είναι ξεγελασμένοι, άλλα, αντίθετα, να πιστεύουν πώς είναι αυτό πού, στην πραγματικότητα, είναι το λιγότερο από όλα δηλαδή τα αφεντικά; Πώς τους γεμίζουν μ' αυτή την ευτυχία πού νιώθουν όταν ξέρουν πώς δουλεύουν γι' αυτές, πώς τους προκαλούν αυτόν τον πυρετό της υπερηφάνειας και της ανωτερότητας πού τους σπρώχνει να καταπιάνονται με όλο και πιο ανώτερα έργα; Πώς γίνεται και δεν την ξεσκεπάζουν τη γυναίκα;


Τι είναι ο άντρας;

Τι είναι ο άντρας; Ο άντρας είναι ένα ανθρώπινο ον πού δουλεύει. Με την δουλειά του συντηρείται, και συντηρεί τη γυναίκα του και τα παιδιά της γυναίκας του, όπως αυτή τα αποκαλεί σκοπίμως. Αντίθετα, η γυναίκα είναι ένα ανθρώπινο ον πού δεν δουλεύει ή μάλλον, πού δουλεύει προσωρινά. Τον περισσότερο καιρό της ζωής της δεν συντηρεί κανέναν, ούτε τον εαυτό της, ούτε και τα παιδιά της, για να μην μιλάμε για τον σύντροφο ή τον άντρα της.
Η γυναίκα αποκαλεί «αρρενωπές» όλες τις ιδιότητες τού άντρα πού παρουσιάζουν κάποια χρησιμότητα γι' αυτήν, και «γυναικείες» όσες δεν χρησιμεύουν για τίποτα, ούτε σ' αυτήν ούτε στους άλλους. Οι εξωτερικές εκδηλώσεις του άντρα δεν συναντούν την έγκριση της γυναίκας παρά μόνο αν είναι «αρρενωπές», δηλαδή κανονισμένες με βάση τον μοναδικό σκοπό της ύπαρξης του, την δουλειά, και ρυθμισμένες με τέτοιο τρόπο, ώστε κάθε στιγμή να είναι σε θέση να εκπληρώσει όλα τα καθήκοντα πού η γυναίκα του φορτώνει.
Έκτος από την νύχτα, πού οι περισσότεροι τους φοράνε πιτζάμες με χρωματιστές γραμμές και με δύο ή τέσσερεις τσέπες, οι άντρες ντύνονται με ένα είδος στολής, που ονομάζεται κουστούμι και είναι καφέ, μπλε, μαύρο ή γκρίζο, φτιαγμένης από υλικό ανθεκτικό πού δεν λερώνεται εύκολα. Οι στολές αυτές, έχουν τουλάχιστον καμιά δεκαριά τσέπες, όπου ο άντρας μοιράζει τα πιο απαραίτητα εξαρτήματα για τη δουλειά του, για να μπορεί να τα έχει πρόχειρα κάθε στιγμή. Μια και η γυναίκα δεν δουλεύει, τα ρούχα της δεν έχουν τσέπες, ούτε τα βραδινά ούτε και της ημέρας.
Στις κοσμικές συγκεντρώσεις, στις επίσημες δεξιώσεις, ο άντρας έχει το δικαίωμα να αλλάξει και να βάλει μαύρο κοστούμι, χρώμα πιο ευαίσθητο, σίγουρα, μα πού δεν κινδυνεύει να το λερώσει εκεί πού θα βρίσκεται. Έξαλλου, τίποτα περισσότερο από το μαύρο δεν βοηθάει να φαντάζουν ακόμα πιο πολύ οι θαυμάσιες παρδαλές γυναικείες τουαλέτες. Βέβαια, κάπου κάπου συναντάμε και άντρες με βραδινά κοστούμια πράσινα, ακόμα και κόκκινα που κάνουν να φαίνονται ακόμα πιο αρρενωποί οι περισσότερο κομφορμιστές ομόφυλοι τους. Ο άντρας έχει προσαρμόσει σ' αυτή την κατάσταση το υπόλοιπο από την εμφάνιση του, τα μαλλιά του έχουν πάντα το ίδιο κόψιμο, τον απασχολούν το πολύ ένα τέταρτο της ώρας κάθε δυο ή τρεις βδομάδες. Κοτσιδάκια, μπούκλες, περμανάντ και βάψιμο είναι ανεπιθύμητα και εκτός αυτού θηλυπρεπή και θα τον εμποδίζουν στη δουλειά του, πού συχνά γίνεται στο ύπαιθρο, ή πού συχνά τον αναγκάζει να βγαίνει στο ύπαιθρο. Κι αν παραδεχτούμε πώς κάπου - κάπου κάνει τέτοιες χτενισιές, και του πάνε καλά, δεν έχει πάντως, περισσότερο σουξέ στις γυναίκες, γιατί, αντίθετα από τους άντρες, οι γυναίκες ποτέ τους δεν κρίνουν το αντίθετο τους φύλο με κριτήρια αισθητικά. Ένας άντρας, πού για λίγο διάστημα θα χτενιστεί με έναν τρόπο εντελώς προσωπικό του θα το μετανιώσει, και πολύ σύντομα - έτσι γίνεται συνήθως - θα ξαναγυρίσει μονάχος του στις δυο-τρεις καθιερωμένες μόδες των μακριών ή κοντών μαλλιών. Το ίδιο και με τα γένια του, για να διατηρεί κανείς για πολύ καιρό ολόκληρη γενειάδα, θα πρέπει να είναι είτε υπερευαίσθητος - συνήθως διανοούμενος, κατά κάποιον τρόπο - και μ’ αυτόν τον τρόπο δηλαδή με την ανάπτυξη της τριχοφυΐας του να θέλει να δώσει την εντύπωση πνευματικής ρώμης. Καθώς εδώ πρόκειται για μιαν ένδειξη όχι περιφρονητέα της αντρικής συγκρότησης, και επομένως για κάτι ακόμα από το οποίο θα μπορούσε κανείς να επωφεληθεί, οι γυναίκες ανέχονται τα γένια, σαν πρόσθετο δείγμα της νέας περιοχής πού προσφέρεται προς εκμετάλλευση τους, της νευρωτικής δουλειάς τού διανοούμενου.
Γενικά, όμως, ο άντρας για να ξυρίσει τα γένια του χρησιμοποιεί μιαν ηλεκτρική ξυριστική μηχανή επί τρία λεπτά τη μέρα. Το νερό και το σαπούνι του αρκούν για την περιποίηση τού προσώπου του, γιατί δεν του ζητάει κανείς παρά ένα ευπαρουσίαστο πρόσωπο, καθαρό και χωρίς φτιασίδια, για να μπορεί ο καθένας εύκολα να το ελέγξει. Ας δούμε τα νύχια του, για να μπορεί να δουλέψει, θα πρέπει να τα έχει κομμένα όσο γίνεται πιο βαθιά.
Ένας αρρενωπός άντρας δε φοράει κοσμήματα και δαχτυλίδια, έκτος από την βέρα του, αλάθευτο δείγμα ότι ήδη κάποια ορισμένη γυναίκα τον εκμεταλλεύεται. Το χοντροκαμωμένο ρολόι πού φοράει στο χέρι του είναι αντιμαγνητικό, αδιάβροχο, αντισόκ, ημερολογιακό και δεν είναι καμιά πολυτέλεια και πολύ συχνά είναι δώρο της γυναίκας για την οποία αυτός δουλεύει.
Τα ασπρόρουχα, το πουκάμισο και οι κάλτσες του αρρενωπού άντρα είναι τυποποιημένα σε τέτοιο σημείο, πού δυσκολεύεσαι να τα ξεχωρίσεις από κάποιου άλλου, έκτος από το μέγεθος. Τα βρίσκεις εύκολα, σε οποιοδήποτε μαγαζί, χωρίς χάσιμο χρόνου. Μόνο στην εκλογή της γραβάτας του ο άντρας έχει μια κάποια ελευθερία. Επειδή όμως δεν τον έχουν καθόλου συνηθίσει να είναι ελεύθερος, αφήνει, έτσι, κι αυτή την εκλογή, όπως και για τα υπόλοιπα είδη του ρουχισμού του, στο γούστο της γυναίκας. Αν κάποιος παρατηρητής ερχόταν από άλλον πλανήτη, θα νόμιζε ότι όλοι οι άντρες το κάνουν σκόπιμα να μοιάζουν μεταξύ τους όπως το ένα αυγό με το άλλο, ο τύπος όμως της αρρενωπότητας τους, δηλαδή ό τρόπος με τον όποιο χρησιμοποιούνται, ποικίλλει απεριόριστα. Κι αυτό είναι απαραίτητο, μια και οι γυναίκες δεν εργάζονται ή έστω εργάζονται περιορισμένα, χρειάζονται άντρες για όλες τις δουλειές.
Έτσι λοιπόν, υπάρχουν άντρες πού στις οχτώ το πρωί βγάζουν από το γκαράζ με πολλή προσοχή την μεγάλη ωραία λιμουζίνα. Άλλοι, μια ώρα πριν, με την ψυχή στο στόμα πηδούν σ' ένα βαγόνι τρένου δεύτερης θέσης ή σ’ ένα λεωφορείου για να πάνε στην δουλειά τους. Άλλοι, ακόμα πιο πρωί, ξεκινάνε με τα πόδια, μέσα στο μισοσκόταδο, κρατώντας παραμάσχαλα μια ξεθωριασμένη τσάντα, όπου έχουν στριμώξει την εργατική τους φόρμα και τα σάντουιτς του κολατσιού τους, για να πάρουν το λεωφορείο ή τον ηλεκτρικό πού θα τους μεταφέρει στην φάμπρικα ή στο εργοτάξιο. Η αδυσώπητη μοίρα έχει καταδικάσει αυτούς τους τελευταίους, πού είναι και οι πιο φτωχοί, να τους εκμεταλλεύονται οι γυναίκες οι λιγότερο ελκυστικές. Γιατί καθώς η γυναίκα δεν λογαριάζει παρά μόνο τα χρήματα του άντρα και ο άντρας την ωραία εμφάνιση της γυναίκας, οι πιο ελκυστικές γυναίκες εξαφανίζονται από αυτό το περιβάλλον στο πι και φί, ακολουθώντας άντρες πού κερδίζουν περισσότερα.
Δεν έχει σημασία πώς περνάει την μέρα του ένας άνδρας, ο οποιοσδήποτε άντρας. Όπως κι όλοι οι ομόφυλοι του, την περνάει εντελώς εξευτελιστικά, μάσα στην εργασιακή καταπίεση της κοινωνίας μας.
Και αυτό δεν το υφίσταται για δικό του όφελος, για να κερδίσει δηλαδή τον βιοπορισμό του, σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα χρειαζόταν και πολύ μεγάλη προσπάθεια, αφού δεν δίνει καμιά σημασία στην πολυτέλεια ή χλιδή. Το υφίσταται για λογαριασμό άλλων, και μάλιστα με άπειρη περηφάνια, έχει πάνω στο γραφείο του τις φωτογραφίες της γυναίκας του και των παιδιών του και δεν χάνει ευκαιρία να τις επιδεικνύει.
Με ότι κι αν απασχολείται ο άντρας, αν απλώς συγκρίνουμε τούς αριθμούς από τις εισπράξεις του ταμείου, ή φροντίζει αρρώστους, ή οδηγεί λεωφορείο, ή αν διευθύνει μιαν επιχείρηση, από την στιγμή πού αρχίζει να δουλεύει σ' αυτή την δουλειά, αποτελεί τμήμα αναπόσπαστο ενός γιγάντιου κι αδυσώπητου καπιταλιστικού συστήματος, οργανωμένου με τρόπο πού να μπορεί να τον εκμεταλλεύεται στο maximum, και αυτό που στην ουσία του μένει είναι να είναι σ' όλη του την ζωή φυλακισμένος.
Είναι ίσως ενδιαφέρον να συγκρίνεις συνεχώς τους αριθμούς από τις εισπράξεις του ταμείου, μα για πόσον καιρό; Για μια ολόκληρη ζωή; Ασφαλώς όχι. Ίσως να είναι εντυπωσιακό, μα κι επιβλητικό μαζί να οδηγείς ένα λεωφορείο στους δρόμους μιας μεγάλης πόλης - μα όλο το ίδιο λεωφορείο, στην ίδια πόλη, με το ίδιο δρομολόγιο, όλη την χρονιά, χειμώνα - καλοκαίρι; Είναι οπωσδήποτε απολαυστικό να επιβάλεις την εξουσία σου σ' ένα σημαντικό αριθμό ανθρώπων, τι γίνεται, όμως, όταν ξαφνικά ανακαλύψεις ότι είσαι σκλάβος της επιχείρησης που δουλεύεις κι όχι αφέντης της;
Μπορούμε σήμερα να παίζουμε τα παιχνίδια πού μας ενθουσίαζαν όταν ήμασταν μικροί; Φυσικά όχι. Άλλα και τότε, δεν παίζαμε πάντα το ίδιο παιχνίδι, το αλλάζαμε κάθε πού μας έκανε όρεξη. Ο άντρας είναι σαν το παιδί πού δεν ξέρει παρά μόνο ένα παιχνίδι. Ο λόγος είναι ολοφάνερος: φτάνει να τον επαινέσεις για κάτι πού κάνει καλύτερα από καθετί άλλο, ειδικεύεται σ' αυτό, και, καθώς είναι πια «προικισμένος» γι' αυτή την δουλειά και κερδίζει έτσι περισσότερα χρήματα, καταδικάζεται να μείνει σ' αυτήν για πάντα. Αν είναι καλός στα μαθηματικά στο σχολείο, θα περάσει όλη του τη ζωή μες στα νούμερα σαν λογιστής, μαθηματικός ή προγραμματιστής, αφού σ' αυτή την δουλειά θα μπορέσουν να βγάλουν απ’ αυτόν την μεγαλύτερη απόδοση. Κι έτσι λοιπόν, όλο και θα κάνει υπολογισμούς, θα συγκρίνει τα νούμερα από τις εισπράξεις του ταμείου, θα παρακολουθεί υπολογιστικές μηχανές, θα ελέγχει τις λογιστικές καταστάσεις, χωρίς ποτέ του να μπορέσει να πει: «Αεί στο καλό, μπούχτισα, θα βρω άλλη δουλειά». Να βρει άλλη δουλειά; Μα η γυναίκα πού τον εκμεταλλεύεται δεν θα του το επιτρέψει κάτι τέτοιο. Ίσως, σπρωγμένος απ’ αυτήν, και ύστερα από εξοντωτικούς αγώνες, να τα καταφέρει ν' ανέβει στην κορυφή της ιεραρχίας στην δουλειά του, ίσως να γίνει τμηματάρχης, διευθυντής τράπεζας. Μα με τι κόπους και με τι θυσίες;
Ο άνδρας πού θ' αλλάξει για μια φορά τον τρόπο της ζωής του, δηλαδή το επάγγελμα του, αφού σύμφωνα με τα γυναικεία κριτήρια ανδρική ζωή σημαίνει δουλειά, εμπνέει κιόλας λιγότερη εμπιστοσύνη. Αν τώρα το διακινδυνεύσει αυτό περισσότερες φορές, τότε, η κοινωνία θα τον αποκηρύξει, και θ' απομονωθεί. Γιατί κοινωνία είναι οι γυναίκες!!! Ο φόβος πού προκαλεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μια κοινωνική αποκήρυξη, φαίνεται να είναι πολύ μεγάλος. Ο γιατρός (πού, σαν παιδί, καλλιεργούσε ένα διάστημα μπόμπυρες στην γυάλα) θα δεχόταν, αλλιώς, να περάσει την ζωή του ολόκληρη παρά ανοίγοντας αποκρουστικά αποστήματα, εξετάζοντας εμετούς, αίματα και ούρα ερχόμενος σ' επαφή όλη μέρα, πρωί και βράδι, με ανθρώπους πού και η όψη τους μονάχα θα ‘κανε οποιονδήποτε, έκτος απ’ αυτόν, να το βάλει στα πόδια; Ο πιανίστας, πού ήταν απλώς ένα πολύ ευαίσθητο παιδί στην μουσική, θα ερμήνευε για χιλιοστή φορά κάποια «νοκτύρν» του Σοπέν; Ο πολιτικός, πού κάποτε, στην αυλή του σχολείου του, βρήκε τυχαία το κουβάρι το σπάγκο πού μ' αυτόν κινούνται οι άνθρωποι, και συγχρόνως το χάρισμα να ξέρει να φέρεται και να προσαρμόζεται, θα συνέχιζε όντας πια ενήλικος, να επαναλαμβάνει επί ολόκληρες δεκαετίες τις ίδιες χωρίς νόημα φράσεις, πού αποτελούν μέρος του ρόλου του κομπάρσου, θα ‘κανε πάντα τις ίδιες γκριμάτσες, θα υπόφερε τους ανούσιους δεκάρικους των αντιπάλων του που και αυτοί είναι κομπάρσοι του κεφαλαίου σαν κι αυτόν; Κι όμως, είχε κι αυτός ονειρευτεί μιαν άλλη ζωή. Άλλα κι αν ακόμα δεχτούμε ότι με το ν' ακολουθεί συστηματικά τον ίδιο αυτό δρόμο, καταφέρνει να γίνει Πρόεδρος των Η.Π.Α, το αντίτιμο πού θα ‘χει πληρώσει για να φτάσει ως εκεί, δεν θα ‘ναι, γι' άλλη μια φορά, πολύ πιο σημαντικό από το επιτευχθέν αποτέλεσμα; Βέβαια, δύσκολα μπορεί κανείς να παραδεχτεί ότι οι άντρες δέχονται να κάνουν αυτό πού κάνουν χωρίς να έχουν την επιθυμία να το αλλάξουν. Το κάνουν, όμως, απλώς και μόνο γιατί έχουν «ντρεσαριστεί» να το κάνουν, γιατί έχουν «εξημερωθεί». Η ύπαρξη τους ολόκληρη δεν είναι παρά μια άθλια συνέπεια ενός φίνου ντρεσαρίσματος. Ο άντρας πού δεν μπορεί πια να κάνει το νούμερο του, πού κερδίζει λιγότερα λεφτά, είναι σαν φτάσει στο σημείο να κουτρουβαλάει απ’ το παλκοσένικο τα χάνει όλα πρωτίστως βέβαια την γυναίκα του, την οικογένεια του, το σπίτι του, το νόημα της ζωής του - το τελευταίο του καταφύγιο.
Θα μπορούσαμε να πούμε, τότε, ότι ο άνδρας πού δεν κερδίζει πια αρκετά χρήματα ξαναγίνεται, αυτόματα, ελεύθερος και θα ‘πρεπε να τον συγχαρούμε. Μα ποιος είπε ότι ο άντρας θέλει αυτήν την ελευθερία; Όπως θα δούμε παρακάτω, ό άντρας λειτουργεί σύμφωνα μ' ένα μοντέλο που του έχει επιβληθεί και πού του έχει γίνει αναπόβλητη έξη, το μοντέλο του «άγχους της ελευθερίας». Να μείνει ελεύθερος σ' όλη του τη ζωή, θα του ήτανε φοβερότερο από το να μείνει ισόβια σκλάβος. Ας το πούμε μ' άλλα λόγια, ο άντρας ψάχνει πάντα να βρει κάποιο αφεντικό, κάποιον ή κάτι, γιατί αισθάνεται ανασφάλεια μόλις πάψει να είναι υποδουλωμένος. Και η εκλογή του, τις πιο πολλές φορές, πέφτει στην γυναίκα. Μα τι είναι, λοιπόν, αυτή η γυναίκα, ώστε σ' αυτήν ακριβώς να οφείλει τον εξευτελισμό της ζωής του, ν' αφήνεται να τον εκμεταλλεύεται και να τον υποδουλώνει σύμφωνα με τους συγκεκριμένους κανόνες αυτής της τέχνης, κι όμως αυτή ακριβώς να είναι πού του δίνει το αίσθημα της ασφάλειας πού του λείπει;


«όπου βασιλεύει η γυναίκα, βασιλεύει η ιδιοτροπία»
Ναπολέων Βοναπάρτης

Τι είναι η γυναίκα;
Είπαμε ότι ή γυναίκα, σε αντίθεση με τον άντρα, είναι ένα ανθρώπινο ον πού δεν δουλεύει. Σχετικά με την γυναίκα δεν έχουμε πολλά πράγματα να προσθέσουμε, θα μπορούσαμε λοιπόν να αρκεστούμε σ' αυτόν τον ορισμό, αν ή έννοια πού περικλείουν οι λέξεις «ανθρώπινο ον» δεν ήταν πάρα πολύ πλατιά και πάρα πολύ ασαφής, για να χαρακτηρίζει παράλληλα και τον άντρα και την γυναίκα. Στο ανθρώπινο ον, η ανάγκη της ζωής, αυτή καθαυτή, προσφέρει την εκλογή ανάμεσα σε μια ύπαρξη κατώτερη περιορισμένη στις καθαρά ζωώδης λειτουργίες, και μια ζωή πνευματική. Χωρίς καμιά αμφιβολία ή γυναίκα κλίνει προς την πρώτη κατάσταση, η καλή της φυσική διατίμηση, η φωλίτσα της, και η δυνατότητα να εφαρμόζει ήσυχα και ταχτικά τους κανόνες του κλωσσήματος, αυτά είναι το ανώτερο ιδανικό της.
Όπως, θεωρείται πια σαν αποδεδειγμένο, ότι άντρες και γυναίκες γεννιούνται προικισμένοι με τις ίδιες ιδιότητες, στην αρχή, δεν υπάρχει καμιά διανοητική διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα. Άλλα είναι επίσης αποδεδειγμένο, ότι οι ιδιότητες πού δεν καλλιεργούνται μαραίνονται και σιγά σιγά σβήνουν, οι γυναίκες, με το να μην εξασκούν τη διάνοια τους και το πνεύμα τους, διαλύουν, ελαφρά τη καρδία, ολόκληρο αυτό το ξεκίνημα και, ύστερα από λίγων ετών σποραδική διανοητική εξάσκηση, βαλτώνουν στο κατώτερο στάδιο μιας αθεράπευτης βλακείας. Γιατί η γυναίκα δεν χρησιμοποιεί τον εγκέφαλο της; Γιατί, για να επιβιώσει, δεν της χρειάζεται καμιά ιδιότητα πνευματικής υφής. Θεωρητικά, μια όμορφη γυναίκα με εξυπνάδα χιμπαντζή θα μπορούσε θαυμάσια να πετύχει σε μια ανθρώπινη κοινωνία.
Γενικά, η εξυπνάδα της σταματάει το αργότερο στα δώδεκα της χρόνια, δηλαδή στην ηλικία που έρχεται η ημέρα να αποφασίσει να μπει στο δρόμο της «νόμιμης πορνείας» δηλαδή της αρχής της εκγύμνασης της με τις προτροπές της μάνας της με απώτερο σκοπό πώς να μάθει να τσιμπάει και να εκμεταλλεύεται το καλύτερο αντρικό θύμα, βρίσκοντας έναν άντρα πού θα δουλεύει γι' αυτήν, αμείβοντας τον με την χρήση του κόλπου της σε τακτά διαστήματα!!!
Βεβαίως, θα πάει σχολείο, θα πάρει μάλιστα και κάμποσα διπλώματα πού θα πιστοποιούν την μορφωτική σάλτσα πού θα ‘χει αποκτήσει, γιατί ο άντρας πιστεύει ότι η γυναίκα πού έχει αποστηθίσει πολλά πράγματα έχει και γνώσεις, ενώ ένα δίπλωμα ανεβάζει στα μάτια του την εμπορική αξία αυτού πού ορέγεται. Στην πραγματικότητα, όμως, εκεί ακριβώς χωρίζουν για πάντα οι δρόμοι των δύο φύλων. Από αυτή την στιγμή, κάθε δυνατότητα επικοινωνίας ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα έχει κοπεί και μάλιστα για πάντα. Αυτή είναι ή απαρχή ενός από τα σπουδαιότερα λάθη πού κάνει ο άντρας στην εκτίμηση του για την γυναίκα, την θεωρεί σαν ίση του, δηλαδή σαν έναν ανθρώπινο ον του οποίου οι πνευματικές και συναισθηματικές λειτουργίας κινούνται στον ίδιο σχεδόν χώρο με τις δικές του. Ας πασχίζει όσο θέλει ένας άντρας να μελετήσει την συμπεριφορά της γυναίκας του, θα το κάνει πάντοτε επιφανειακά, ακούγοντας αυτά πού εκείνη λέει, βλέποντας την πως ενεργεί και με τι απασχολείται. Κι όταν από αυτές τις εξωτερικές εκδηλώσεις της συμπεραίνει το πώς και τι σκέφτεται, δεν χωράει αμφιβολία ότι, σε τελευταία ανάλυση, χρησιμοποιεί την δική του κλίμακα άξιων για να την κρίνει. Το μόνο όμως πού καταφέρνει να μάθει, είναι το τι αυτός θα έλεγε, τι θα έκανε, τι θα σκεφτόταν στην δική της θέση. Κι αν το αποτέλεσμα των παρατηρήσεων του, βάσει της δικής του αξιολογικής κλίμακας, είναι αποκαρδιωτικό, συμπεραίνει απλούστατα ότι κάτι είναι πού εμποδίζει την γυναίκα να συμπεριφερθεί όπως θα συμπεριφερόταν αυτός αν ήταν στην θέση της. Γιατί υποστηρίζει πώς πρέπει να υπάρχει κάποιο μέτρο για το καθετί, και πολύ σωστά, αν δεχτούμε τον ορισμό για τα ανθρώπινα όντα σαν σκεπτόμενα όντα. Αν, λογουχάρη, προσέξει ότι μια γυναίκα περνάει ώρες ολόκληρες κάθε μέρα στην κουζίνα, στο μαγείρεμα, στο νοικοκυριό, δεν θα φανταστεί ούτε στιγμή ότι οι απασχολήσεις αυτές μπορεί να την ικανοποιούν, αφού ανταποκρίνονται θαυμάσια στο διανοητικό της επίπεδο, θα πιστέψει, αντίθετα, ότι την εμποδίζουν να ασχοληθεί με άλλα πράγματα και θα προσπαθήσει να της πάρει αυτόματο πλυντήριο πιάτων, ηλεκτρική σκούπα και να τής φέρνει έτοιμα φαγητά, θα θελήσει να την απαλλάξει από τις ηλίθιες αυτές δουλειές, να της επιτρέψει να δημιουργήσει μιαν ύπαρξη όπως αυτός την ονειρεύτηκε.
Και εδώ είναι πού πέφτει έξω, γιατί αντί ν' αρχίσει να ενδιαφέρεται για την πνευματική ζωή, ν' ανησυχεί για την πολιτική κατάσταση, ν' ασχολείται με την ιστορία, να παρακολουθεί τα νέα από την εξερεύνηση του διαστήματος, η γυναίκα χρησιμοποιεί τον ελεύθερο τώρα χρόνο της να φτιάνει γλυκίσματα, να σιδερώνει τ' ασπρόρουχα, να ράβει και να μπαλώνει ή αν πράγματι έχει επιχειρηματικό μυαλό, να στολίζει τις εγκαταστάσεις του λουτρού της με γιρλάντες από λουλουδάκια. Κατά βάθος, υπάρχει, μήπως, έστω και ένας άντρας πού δίνει, πράγματι, τόσο σπουδαία σημασία στα σιδερωμένα εσώρουχα, στις γιρλάντες με τα λουλουδάκια και στα σπιτίσια γλυκίσματα; Καθώς, όμως, η γυναίκα τα καταφέρνει να τον πείσει ότι όλα αυτά είναι αναγκαία, ή τουλάχιστο, αποτελούν απαραίτητες εκδηλώσεις του «πολιτισμού», ο άντρας της εφευρίσκει την αυτόματη σιδερωματική μηχανή, την έτοιμη πάστα του ζαχαροπλαστείου, τους αυτόματους διανομείς χαρτιού τουαλέτας στολισμένους με λουλουδάκια. Παρ’ όλα αυτά όμως, η γυναίκα εξακολουθεί να μην διαβάζει περισσότερο από πριν, να μην ασχολείται με την πολιτική, ενώ η εξερεύνηση του διαστήματος την αφήνει εντελώς ψυχρή. Ο ελεύθερος χρόνος πού της εξασφαλίζει ο άντρας έρχεται στο τσακ, επιτέλους, θ' ασχοληθεί και με τον «εαυτό της». Και μια και οι πνευματικές επιδιώξεις, όπως ξέρουμε, δεν την συγκινούν ιδιαίτερα, πολύ φυσικά σκέφτεται να διαθέσει το χρόνο της για την εξωτερική της εμφάνιση.
Ο άντρας που αγαπάει τη γυναίκα ή εύχεται με πάθος την ευτυχία της πάνω απ’ όλα, την ακολουθεί και σ’ αυτόν τον τομέα, κατασκευάζει γι' αυτήν ρουζ για τα χείλια, πού να μην ξεβάφει, μαύρο για τα μάτια, πού να μην την κάνουν να κλαίει, θερμαινόμενα μπιγκουντί, πού αντικαθιστούν τις μη υπάρχουσες όντουλασιόν της, φούστες με πλισέδες που δεν χρειάζονται σίδερο, εσώρουχα πού τα πετάει μόλις λερώσουν, Ένας είναι ό παντοτινός του σκοπός, να την απελευθερώσει μια για πάντα από αυτές τις αθλιότητες και να την βοηθήσει προκειμένου να εκπληρώσει η ίδια ότι είναι ειδικά γυναικείο και επομένως ξένο προς το αντρικό του πνεύμα, να ικανοποιήσει τις «υψηλές» επιδιώξεις, όπως πιστεύει της πιο λεπτής και πιο ευαίσθητης φύσης της γυναίκας, για να μπορεί επιτέλους να κάνει κι αυτή, την μόνη, την μοναδική ζωή πού εκείνος νομίζει πώς αξίζει για να ζει κανείς, την ζωή του ελεύθερου ανθρώπου. Και πάντα του περιμένει.
Καθώς η γυναίκα δεν πάει κοντά του, καταπιάνεται να την προσελκύσει στον κόσμο του. Πληθαίνει τα μικτά σχολεία για να την συνηθίσει από τα παιδικά της χρόνια στον δικό του τρόπο ζωής. Προστρέχει σε κάθε δυνατό πρόσχημα για να την κάνει να φοιτήσει στα πανεπιστήμια πού αυτός δημιούργησε και για να μυηθεί στα μυστικά πού αυτός ανακάλυψε με την ελπίδα ότι ή άμεση επαφή της με τα μεγάλα έργα θα της ανοίξει την όρεξη. Της ανοίγει την είσοδο στις τελευταίες τιμητικές ασχολίες, όπως π.χ. την συμμετοχή της στην φιλαρμονική της Βιέννης, τις οποίες ως τότε κρατούσε αποκλειστικά για τον εαυτό του, σπάζοντας έτσι καθιερωμένες παραδόσεις αιώνων. Την σπρώχνει να συνειδητοποιήσει το δικαίωμα της να ψηφίζει, για να μπορέσει, με την γυναικεία της αντίληψη ν' αλλάξει τα συστήματα πού αυτός έχει ως τώρα επινοήσει και εφαρμόσει στην διοίκηση του κράτους, περιμένοντας ίσως ότι ή πολιτική της δραστηριότητα θα του εξασφαλίσει την ειρήνη, γιατί φτάνει της αποδίδει ειρηνευτικά χαρίσματα.
Γαντζώνεται με τέτοια μανία και με τέτοια συνέπεια σ’ αυτό πού υποθέτει ότι είναι το καθήκον του, ώστε δεν βλέπει πια πόσο έχει καταντήσει γελοίος. Γελοίος, σύμφωνα με τη δική του αξιολογική κλίμακα, φυσικά, κι όχι με της γυναίκας. Διότι, εκείνη, ανίκανη ν' απομακρυνθεί από το αντικείμενο, στερείται ολοκληρωτικά από ακόμη και από χιούμορ.
Όχι, οι γυναίκες δεν κοροϊδεύουν τους άντρες. Το πολύ πολύ να οργιστούν κάποτε επ’ αφορμή τους. Οι παλιές προφάσεις, οι υποχρεώσεις του νοικοκυριού, η περιποίηση των παιδιών, πού μ' αυτές κάλυπταν την άρνηση τους για μια πνευματική ζωή, ισχύουν πάντοτε παρά το ξέφτισμά τους και τις χρειάζονται για να δικαιολογούν, έστω και εν μέρει ή για τους τύπους, την πρόωρη τους εγκατάλειψη των πανεπιστημιακών σπουδών και την απόρριψη τους κάθε σταδιοδρομίας όπου θα χρειαζόταν πραγματικά ή ανάληψη κάποιας ευθύνης. Τι θα γίνει, όμως, όταν οι δουλειές του νοικοκυριού θα αυτοματοποιηθούν ακόμα περισσότερο, όταν θα υπάρχει πληθώρα από νηπιαγωγεία και παιδοκομεία, ή όταν οι άντρες ανακαλύψουν, πράμα πού θα έπρεπε να το είχαν ήδη κάνει προ πολλού ότι για να ζήσει κανείς δεν έχει ανάγκη καθόλου από παιδιά;
Θα αρκούσε για τον άντρα να σταματήσει έστω και μια μόνο φορά την τυφλή του δραστηριότητα και να κάνει τον ισολογισμό της, για να αντιληφθεί ότι όλες του οι προσπάθειες για την πνευματική προαγωγή της γυναίκας έχουν πέσει στο κενό. Βεβαίως, η γυναίκα μέρα με την μέρα γίνεται και πιο κομψή, πιο τουαλεταρισμένη, πιο περιποιημένη, πιο «καλλιεργημένη», οι αύξουσες όμως αυτές απαιτήσεις της παραμένουν καθαρά υλιστικές, ποτέ πνευματικές. Ένα παράδειγμα, ο τρόπος σκέψης πού ο άνδρας της διδάσκει στα πανεπιστήμια του την έσπρωξε ποτέ, έστω και για μια μόνο φορά, να αναπτύξει μιαν εντελώς δική της θεωρία; Καταπιάστηκε ποτέ της, έστω για μια μόνο φορά, με μια καθαρά προσωπική της έρευνα στα ινστιτούτα ερευνών όπου την δέχεται; Ο άντρας θα πρέπει να το αντιληφθεί κάποτε, ότι όλα αυτά τα θαυμάσια βιβλία πού έχει στη διάθεση της στις βιβλιοθήκες όπου την προσκαλεί, ή γυναίκα δεν τα διαβάζει ότι τα εξαίσια έργα τέχνης πού της προσφέρει στα μουσεία του δεν είναι γι' αυτήν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, παρά υλικό για μίμηση· ότι τις εκκλήσεις και τις προτροπές για την απελευθέρωση της, πού αφειδώλευτα της καλλιεργεί με τα φιλμ και τα θεατρικά έργα, όπου προσπαθεί να κατέβει στο δικό της επίπεδο και να μιλήσει την δική της γλώσσα, η γυναίκα τις εκτιμάει ανάλογα με την ψυχαγωγία πού της προσφέρουν και ποτέ, κυριολεκτικά ποτέ, δεν της προκαλούν την παραμικρή επαναστατική διάθεση.
Είναι πολύ λογικό, ο άνδρας, πού θεωρεί την γυναίκα ίση του και βοηθάει κι αυτός στην ηλίθια ζωή της στο πλάι του, να έχει πειστεί ότι «αυτός» είναι πού την καταπιέζει. Εντούτοις όσο μακριά κι αν ψάξουμε στις αναμνήσεις μας, η γυναίκα ποτέ της δεν υποχρεώθηκε να υποκύψει, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, στην θέληση του άντρα. Είχε πάντα τις δυνατότητες να μείνει ανεξάρτητη. Και αν σ' όλο αυτό το διάστημα δεν ελευθερώθηκε ποτέ της από το «ζυγό» του, είναι γιατί τέτοιος ζυγός ποτέ δέν υπήρξε, αυτή είναι η μόνη εξήγηση!!!
Ο άνδρας, βέβαια, αγαπάει την γυναίκα του, μα την περιφρονεί κιόλας, γιατί ένας άνθρωπος πού βγαίνει κάθε πρωί από το σπίτι του, γεμάτος ενεργητικότητα, κέφι για να κατακτήσει έναν καινούργιο κόσμο, πράγμα πού, εδώ πού τα λέμε, πολύ σπάνια το πετυχαίνει, αφού είναι υποχρεωμένος να του βγαίνει το λάδι στη δουλειά για να κερδίσει το ψωμί του, δεν μπορεί παρά να περιφρονεί εκείνον πού αρνείται να κάνει το ίδιο. Ίσως να είναι αυτός ο λόγος για όλες του τις προσπάθειες να υποβοηθήσει στην πνευματική και διανοητική ανάπτυξη της γυναίκας, νιώθοντας ντροπή για λογαριασμό της, νομίζει πώς κι αυτή η ίδια νιώθει ντροπή. Χάρη σε κάποια ψυχική του ευγένεια, θα ήθελε να την τραβήξει από την αμηχανία της.
Αυτό πού ο άνδρας αγνοεί, είναι ότι οι γυναίκες δεν αισθάνονται ούτε την περιέργεια, ούτε την φιλοδοξία ούτε την ανάγκη για δράση, πού αυτού τού φαίνονται τόσο φυσικά. Δεν συμμετέχουν στον αντρικό κόσμο γιατί δεν το θέλουν, δεν τον χρειάζονται καθόλου. Ο τύπος του ανεξάρτητου ανθρώπου είναι γι’ αυτές κάτι χωρίς αξία, δεν αισθάνονται καμιά εξάρτηση τους. Η διανοητική και πνευματική ανωτερότητα του άντρα καθόλου δεν τις σοκάρει, σ' αυτό το κεφάλαιο δεν νιώθουν καμιά φιλοδοξία.
Η γυναίκα μπορεί να διαλέγει, κι' αυτό είναι πού της εξασφαλίζει μιαν ανωτερότητα, μιαν απεριόριστη ανωτερότητα απέναντι του άντρα, έχει την δυνατότητα να διαλέξει ανάμεσα στον τρόπο ζωής του άντρα, και στον τρόπο ζωής μιας ανόητης πολυτελούς ύπαρξης, ενός παρασίτου και σχεδόν πάντα διαλέγει το δεύτερο. Ο άντρας δεν έχει το δικαίωμα της επιλογής.
Αν οι γυναίκες αισθάνονταν να καταπιέζονται από τους άντρες, θα ένιωθαν απέναντι τους το αίσθημα του μίσους ή του φόβου πού προκαλεί ο κάθε καταπιεστής. Όμως οι γυναίκες δεν τους μισούν τους άντρες κι ούτε τους φοβούνται. Αν οι γυναίκες ένιωθαν ταπεινωμένες απέναντι στους Άντρες εξαιτίας των ανώτερων γνώσεων τους, θα προσπαθούσαν να γίνουν ίσες τους χρησιμοποιώντας τα μέσα πού έχουν στην διάθεση τους. Αν είχαν την εντύπωση ότι δεν αίρονται αρκετή ελευθερία, θα φρόντιζαν να πετύχουν την απελευθέρωση τους, τουλάχιστο στις μέρες μας κάτω απ' αυτόν τον περισσότερο ευνοϊκό παρά ποτέ αστερισμό στην ιστορία τους.
Στην Ελβετία, πού είναι μια από τις πιο εξελιγμένες χώρες του κόσμου κι όπου οι γυναίκες μόλις σχεδόν πρόσφατα απέκτησαν το δικαίωμα της ψήφου, σ' ένα καντόνι θέλησαν να τις αφήσουν ν' αποφασίσουν οι ίδιες για την αναγκαιότητα αυτού του μέτρου, ε’ λοιπόν στην πλειοψηφία τους αρνήθηκαν το δικαίωμα της ψήφου!!! Οι άνδρες, κατάπληκτοι, πίστεψαν ότι αυτή η ανάξια συμπεριφορά των γυναικών είναι η συνέπεια της προαιώνιας κηδεμονίας τους.
Πόσο γελιούνται!!! Η γυναίκα δεν έχει καθόλου την εντύπωση ότι βρίσκεται υπό κηδεμονία. Μια από τις πολλές καταθλιπτικές αλήθειες σχετικά με τις σχέσεις των δύο φύλων είναι και το ότι, στον κόσμο της γυναίκας ο άντρας, πρακτικά, δεν υπάρχει!!! Δεν κατέχει στον κόσμο της μια τέτοια σημαντική θέση ώστε να χρειαστεί να επαναστατήσει εναντίον του. Η εξάρτηση της γυναίκας απέναντι του είναι καθαρά υλική, καθαρά «φυσικού» τύπου. Είναι η ίδια με αυτήν που έχει ένας τουρίστας με την αεροπορική του εταιρία, του καφετζή πού καταφεύγει στην μεγάλη καφετιέρα, του αυτοκινήτου πού δεν κινείται χωρίς βενζίνη, της τηλεόρασης πού έχει ανάγκη από ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτός ο τύπος εξάρτησης δεν προκαλεί κανενός είδους πνευματικό άγχος.

Ο Ίψεν, που έκανε το ίδιο λάθος με όλους τους άντρες, καταπιάστηκε, με την συγγραφή του «κουκλόσπιτου», να συντάξει ένα είδος μανιφέστου απευθυνόμενου σε όλες τις γυναίκες. Η πρώτη όμως παράσταση του έργου, στα 1880, δεν συγκλόνισε παρά μόνο τους άντρες, πού ορκίστηκαν να αγωνιστούν με περισσότερη μανία για να εξασφαλίσουν στις γυναίκες συνθήκες ζωής άξιες ενός ανθρώπινου όντος. Κι από την στιγμή που ο αγώνας αυτός για την χειραφέτηση της γυναίκας, έμελλε να απολήξει, για τις γυναίκες, όπως συνήθως, σε μια ποικιλία της μόδας, για ένα χρονικό διάστημα τους άρεσε να παίζουν την μασκαράτα της σουφραζέτας, πού αρκετά συχνά προηγούμενα την κορόιδευαν. Η φιλοσοφία του Ζαν Πώλ Σάρτρ προκάλεσε στις γυναίκες μιαν εντύπωση ίδιου μεγέθους. Για να δείξουν ότι τον είχαν καταλάβει καλά, άφησαν να μεγαλώσουν τα μαλλιά τους ως την μέση και φόρεσαν πανταλόνια και μαύρα πουλόβερ. Το ίδιο φαινόμενο δημιουργήθηκε με την «σκέψη» του προέδρου Mάο μια ολόκληρη σαιζόν είδαμε να θριαμβεύει το «Mao look».


«καλύτερα να πέσεις σε κόρακες παρά σε κόλακες»
Αντιφώντας

Μέθοδοι ντρεσαρίσματος - εκγύμνασης
Για να κάνει τον άντρα, σπρωγμένο από την ευτυχία πού του προκαλεί η υποδούλωση του, να υποταχθεί πραγματικά στη γυναίκα κι όχι π.χ. σε άλλους άντρες, σε ένα άλλο οποιοδήποτε ζωικό είδος ένα σύστημα της εκλογής του, η γυναίκα τον υποβάλλει σε ένα ντρεσάρισμα πού αρχίζει από πολύ νωρίς. Πολύ έγκαιρα, μάλιστα, ο άνδρας της παραδίνεται, τότε ακριβώς πού μπορεί πιο εύκολα να τον ντρεσάρει, όταν είναι παιδί. Και χάρη στη διαδικασία της φυσικής επιλογής τελικά αναπαράγονται μόνο οι γυναίκες οι πιο κατάλληλες γι' αυτό το ντρεσάρισμα.
Έτσι λοιπόν, ο άνδρας συνηθίζει, από τα πρώτα κιόλας βήματα του στη ζωή, να έχει κοντά του μια γυναίκα, να βρίσκει «φυσική» την παρουσία της κι «αφύσικη» την απουσία της, πράγμα πού εξηγεί, ίσα με ένα ορισμένο σημείο, την εξάρτηση του απέναντι της. Αν όμως αυτή η εξάρτηση δεν είναι σοβαρή, το να ζήσει χωρίς γυναίκα θα μπορούσε να συγκριθεί απλώς με κάποιαν αλλαγή του περιβάλλοντος. Όποιος πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε ορεινά μέρη και κατέβηκε αργότερα στα πεδινά, πιθανόν να αναπολεί πάντοτε με κάποια νοσταλγία τα μέρη εκείνα, χωρίς όμως να νιώθει και την αδήριτη ανάγκη να ξαναζήσει εκεί. Υπάρχει λοιπόν εδώ κάτι άλλο και μάλιστα πιο σημαντικό.
Εξάλλου η γυναίκα δεν έχει κανένα συμφέρον να προκαλέσει στον άντρα μια τόσο ρομαντική νοσταλγία και τόσο ασήμαντη, όπως είναι η ανάμνηση του μέρους πού γεννήθηκε, αίσθημα απομακρυσμένο πια και πού δεν επανεμφανίζεται παρά μόνο κατά την απραγία της Κυριακής, χωρίς να συνεπιφέρει καμιά συνέπεια. Αυτό που ενδιαφέρει την γυναίκα, είναι να φτιάξει τον άντρα κατάλληλο για δουλειά, το γρηγορότερο δυνατό, καθώς το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το χρήμα και να της διαθέτει εξολοκλήρου τους καρπούς των κόπων του. Καταπιάνεται, λοιπόν, πρώτα απ’ όλα να του δημιουργήσει μια σειρά από εξαρτημένα αντανακλαστικά, πού σκοπό έχουν να του υποβάλλουν την υποχρέωση να παράγει όλα τα υλικά αγαθά πού αυτή έχει ανάγκη. Και τα καταφέρνει, υποβάλλοντας τον, από τον πρώτο κιόλας χρόνο, σ’ ένα ντρεσάρισμα που του επιβάλλει μια κλίμακα άξιων καθαρά γυναικείων. Και συνεχίζει αυτό το ντρεσάρισμα του, ώσπου να τον κάνει να μπερδεύει την ατομική του αξία με την ωφέλεια που εκείνη μπορεί να παίρνει απ’ αυτόν, δηλαδή όταν παράγει ένα πράγμα πού γι’ αυτήν θα ‘χει αξία. Με αυτόν τον τρόπο, η γυναίκα γίνεται για τον άντρα ένα είδος οργάνου μέτρησης, στο όποιο θα μπορεί εκείνος να διαβάζει σε κάθε στιγμή το βαθμό της αξίας - ή της μη αξίας - κάθε του ενέργειας. Όταν καταπιάνεται με κάποιον ασχολία που, σύμφωνα μ’ αυτήν την κλίμακα, είναι ολότελα ανωφελής, λογουχάρη μια ποδοσφαιρική συνάντηση, θα προσπαθήσει να συνδυάσει αυτή την «απώλεια» με μιαν επαύξηση της φροντίδας της στους άλλους τομείς που γι’ αυτήν θεωρούνται θετικοί. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον όποιο οι γυναίκες ανέχονται, ως ένα ορισμένο σημείο, το ποδόσφαιρο και τις άλλες αθλητικές εκδηλώσεις.
Από όλες τις μεθόδους ντρεσαρίσματος πού χρησιμοποιεί η γυναίκα στην διαπαιδαγώγηση του άντρα, τα παινέματα αποδεικνύεται ότι είναι η πιο πολύτιμη, η γυναίκα καλλιεργεί το υπερεγώ του άντρα για να ικανοποιήσει τους δικούς της υποκειμενικούς σκοπούς. Η μέθοδος αυτή μπορεί να εφαρμοστεί σχεδόν από την αρχή, και κρατάει όλη την αποτελεσματικότητα της ως μια προχωρημένη ηλικία, πράγμα πού δεν γίνεται στο ντρεσάρισμα με το σεξ και που η πρακτική του διάρκεια είναι σχετικά περιορισμένη. Η απόδοση της είναι τέτοια, ώστε, σε κατάλληλη δόση, μπορεί να αντικαταστήσει ολότελα την αντίθετη μέθοδο δηλαδή την προσβολή. Μια και συνηθίσει στα κομπλιμέντα, αρκεί μια μόνο φορά να του τα στερήσει κανείς για να νιώσει προσβεβλημένος.
Το ντρεσάρισμα με την μέθοδο του παινέματος παρουσιάζει, μαζί με άλλα, και τα ακόλουθα πλεονεκτήματα: Αυτός τον όποιον παινεύουν, πέφτει σε θέση εξάρτησης σε σχέση με τον παινευτή του (για να έχει κάποιαν αξία το παίνεμα, θα πρέπει να προέρχεται από ανώτερη αρχή· αναγνωρίζεται έτσι αυτόματα ένα ανώτερο επίπεδο στον παινευτή). Το παίνεμα επενεργεί σαν το ναρκωτικό (όταν το στερηθεί, ο τοξικομανής δεν έχει συναίσθηση της πραγματικότητας, μπερδεύει όλες τις αξίες και χάνει την ικανότητα να αναγνωρίζει τον εαυτό του). Το παίνεμα αυξάνει την αποδοτικότητα (αρκεί γι’ αυτό να σταματήσει κάποια στιγμή και ν' αρχίσει πάλι να εφαρμόζεται σε ανώτερο σκαλοπάτι απόδοσης).
Από την στιγμή πού το αρσενικό βρέφος θα γίνει το αντικείμενο συγχαρητηρίων, γιατί π.χ. για πρώτη φορά δεν λέρωσε το κρεβατάκι του άλλα ενεργήθηκε στο γιογιό του· από την στιγμή πού θα συνειδητοποιήσει ότι ένα ευνοϊκό χαμόγελο και δυο - τρεις ηλίθιες και χαρούμενες φράσεις που είναι πάντοτε οι ίδιες, αποτελούν την αμοιβή του, γιατί άδειασε όλο το μπιμπερό του, απ’ αυτή την στιγμή κιόλας μπαίνει σ' ένα φαύλο κύκλο. Για να νιώσει και πάλι αυτή την ηδονή, θα προσπαθήσει την άλλη φορά να κάνει ακριβώς τα ίδια πράματα, πού του είχαν δώσει την αίσθηση της ευτυχίας. Αν μια μέρα του λείψει αυτός ο έπαινος, θα είναι δυστυχισμένο και θα κάνει το παν για να ξανανιώσει άλλη μια φορά την χαρά, πού χωρίς αυτήν δεν μπορεί να ζήσει.
Φυσικά, και το θηλυκό βρέφος υποβάλλεται στις ίδιες μεθόδους ντρεσαρίσματος. Στα πρώτα τους βήματα, η γυναίκα δεν κάνει καμιά διάκριση ανάμεσα στα «παιδιά της», αγόρια ή κορίτσια. Το ντρεσάρισμα όμως της παιδούλας σταματάει μόλις μάθει τους κανόνες της υγιεινής. Από κει και μετά, οι δρόμοι τους χωρίζουν, κι όσο προχωράει η διαπαιδαγώγηση τους, τόσο το κορίτσι θα ανατρέφεται με προσανατολισμό να μπορεί να εκμεταλλεύεται, ενώ το αγόρι πώς να γίνει το αντικείμενο της εκμετάλλευσης!!!
Τα παιδικά παιχνίδια αποτελούν σημαντικά μέσα γι' αυτή την διαφοροποίηση. Καλλιεργώντας την έμφυτη κλίση πού έχουν τα παιδιά της στο παιχνίδι, η γυναίκα, σιγά - σιγά, σαν να πρόκειται για δήθεν κατά τύχη, τα κατευθύνει προς την κατεύθυνση πού αυτή θέλει. Δίνει στην κοπελίτσα κούκλες η αντικείμενα σχετικά με τις κούκλες αμαξάκια, κρεβατάκια, κουζινικά· και στο αγοράκι ότι δεν ταιριάζει στην αδελφούλα του, παιχνίδια με οικοδομικά υλικά, ηλεκτρικά τραινάκια, αυτοκινητάκια για κούρσες, αεροπλανάκια. Όντας ακόμα μωρό, το κοριτσάκι έχει την ευκαιρία να ταυτιστεί με την μητέρα του και να μάθει να παίζει τον ίδιο ρόλο, εφαρμόζει στις κούκλες της την ίδια μέθοδο ντρεσαρίσματος, τις παινεύει προσβάλλει, το ίδιο όπως κι αυτήν την παινεύουν και την προσβάλλουν, μαθαίνει, παίζοντας, τους κανόνες που ταιριάζουν ανάλογα για τον χειρισμό του ανθρώπινου όντος. Κι από το γεγονός ότι δεν ακούει επαίνους παρά μόνο όσο καλύτερα εκδηλώνεται στον ρόλο της γυναίκας, δεν εύχεται, αργότερα, παρά πώς να γίνει «γυναικεία». Γι’ αυτήν, η ανώτερη αρχή είναι η γυναίκα, η οποία είναι η μόνη ικανή να απονείμει έναν έπαινο, αφού αυτή μόνο μπορεί να αποφανθεί αν η κορούλα παίζει καλά τον ρόλο για τον όποιο προορίζεται. Δεν γίνεται, φυσικά, λόγος για τον άντρα στο ρόλο του παινέματος, γιατί από την αρχή του μαθαίνουν σκοπίμως, θα δούμε παρακάτω γιατί, ότι ο ρόλος της γυναίκας είναι μετρίας αξίας.
Πράγματι, τον συγχαίρουν για ότι κάνει, έκτος όταν παίζει με κουκλάκια. Με τα παιχνίδια του φτιάνει υπονόμους, γέφυρες, σπίτια, διαλύει από περιέργεια τα αυτοκινητάκια του, χειρίζεται τα ντουφεκάκια του και τα άλλα πολεμικά παιχνίδια πού του παίρνουν - με λίγα λόγια, μαθαίνει όλα όσα θα πρέπει να κάνει αργότερα για να μπορεί να συντηρεί την γυναίκα, π.χ. στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο είχε εγκριθεί από την ίδια την βρετανική κυβέρνηση μια προπαγανδιστική αφίσα στην οποία καλοντυμένες νεαρές Εγγλέζες αποχαιρετούσαν έναν λόχο στρατιωτών που έφευγε για το μέτωπο με το λογότυπο «British Women Say Go».
Όταν φτάσει στην σχολική ηλικία, ξέρει ήδη, από την προσωπική του πείρα, τις βασικές αρχές της μηχανικής, της βιολογίας, της τεχνικής, του ηλεκτρισμού, μπορεί να φτιάξει ένα καλυβάκι με σανίδια και να αμύνεται παίζοντας πόλεμο. Όσο πιο μεγάλη πρωτοβουλία δείχνει, τόσο πιο σίγουρος είναι ότι θα τον παινέψουν. Η γυναίκα ενδιαφέρεται πώς το αγόρι πρέπει να μάθει το γρηγορότερο δυνατό πολύ περισσότερα πράγματα από αυτήν, η οποία δεν θα μπορούσε καθόλου εύκολα να τα καταφέρει στην ζωή σε έναν κόσμο χωρίς άντρες. Πρέπει το αγόρι να γίνει εντελώς ανεξάρτητο, έτοιμο για καθετί πού λέγεται εργασία. Στα μάτια της γυναίκας, ο άντρας είναι πράγματι μια μηχανή, αλλά μια μηχανή όχι συνηθισμένη, αλλά μια μηχανή που έχει ανάγκη να την χειρίζεσαι με δεξιότητα ή έστω, να την προγραμματίζεις καλά. Αν η γυναίκα ήξερε να το περιγράψει, θα ‘λεγε ότι ο άντρας είναι ένα είδος «ρομπότ προικισμένο με συνείδηση», ικανό να προγραμματίζεται μόνο του, κι επομένως να αναπτύσσει τη δραστηριότητα του και να προσαρμόζει το πρόγραμμα του σε κάθε νέα κατάσταση. Άλλωστε, οι επιστήμονες εργάζονται για να φτιάξουν τέτοιες μηχανές, πού θα μπορούν να δουλεύουν, να αποφασίζουν, να σκέφτονται αντί γι' αυτούς, με σκοπό να διαθέτουν κάποτε σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, τους καρπούς της εργασίας τους. Πρόκειται, όμως, για ρομπότ φτιαγμένα με άψυχη ύλη και όχι έμβια όντα.
Έτσι λοιπόν, προτού ακόμα είναι σε θέση να διαλέξει, με την δική του θέληση, έναν δικό του τρόπο ζωής, ο άνδρας δηλητηριασμένος και εθισμένος στα παινέματα, δεν νιώθει στα νερά του παρά μόνο όταν ασχολείται με ενέργειες πού του εξασφαλίζουν την επιδοκιμασία της γυναίκας. Και καθώς, σαν συνέπεια της δηλητηρίασης αυτής, έχει ανάγκη από όλο και περισσότερα, αισθάνεται την υποχρέωση να αυξάνει ολοένα τους ρυθμούς του και την αποδοτικότητα του προς την κατεύθυνση πού του έχει επιβληθεί. Καταρχήν, η τέτοια επιδοκιμασία θα μπορούσε να προέλθει κι από έναν άλλον άντρα, άλλα για τους λόγους πού εκθέσαμε πιο πάνω, οι άνδρες, συνεχώς απασχολημένοι, είναι βουτηγμένοι σ' έναν ανταγωνισμό πού κάνει τον καθένα εχθρό όλων των άλλων. Κι έτσι μόλις ο άντρας μπορεί να τα καταφέρει, γυρεύει να έχει σπίτι του τον προσωπικό του εγκωμιαστή, τον αποκλειστικό του θυμιαστή, κάποιον πού να μπορεί σε κάθε στιγμή να τον ρωτάει αν πράγματι είναι γενναίος και καλός, και σε τι σημείο είναι γενναίος και καλός με επιστέγασμα την παροχή αφειδώς υποσχόμενων ερωτικών επιδόσεων.
Σαν κατά τύχη, η γυναίκα βρίσκεται εκεί, ιδανική για τον ρόλο αυτό. Όμως, αυτή είναι που τα έχει προσχεδιάσει και προσκηνοθετίσει, τόσο καλά, πού μπορεί τώρα να παρουσιαστεί και η ίδια στην σκηνή!!!
Σπάνια συμβαίνει κάποιος άντρας, επιστήμονας η καλλιτέχνης πού έχει πετύχει, να τα καταφέρει να σπάσει αυτά τα «μάγια» και να δεχτεί από άλλους άντρες, π.χ. επαγγελματικούς προϊσταμένους, τα παινέματα πού τόσο έχει ανάγκη. Οπωσδήποτε, κι αν κατορθώσει να ελευθερωθεί από την γυναίκα, θα μείνει πάντα σκλάβος της ανάγκης του για παινέματα.
Η απόδειξη είναι, ότι ο άντρας πού έχει εξασφαλιστεί υλικά πετυχαίνοντας σε κάποιον τομέα, δεν αλλάζει πια, δεν θα προσπαθήσει ποτέ να δοκιμάσει τις ικανότητες του σε κάποιον άλλον τομέα, δεν θα ικανοποιήσει ποτέ την περιέργεια του. Κατά γενικό κανόνα, συνεχίζει να εργάζεται στον τομέα πού του εξασφάλισε εγκωμιασμούς, έστω κι αν πρόκειται για τον Μορώ με την ζωγραφική του, για τον Στράους με τα βαλς του ή για τον Τένεσση Ουίλλιαμς με τα γυναικεία του δράματα. Όλοι κάνουν πίσω, μπρος στον κίνδυνο να γίνουν οι ίδιοι η ατομική τους κλίμακα αξιών.
Από κει και μετά, δεν μένει παρά ένα βήμα για να εικάσουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα το θετικό σ' αυτό πού ονομάζουμε το «προσωπικό» στυλ του καλλιτέχνη. Ένας συγγραφέας σαν τον Μπέκετ, που επί είκοσι χρόνια δεν παράγει παρά μόνο παραλλαγές του «Γκοντό» του, δεν το κάνει βέβαια από ευχαρίστηση (είναι πολύ έξυπνος για κάτι τέτοιο). Ακόρεστος για επαίνους, κλωτσάει μπροστά στον κίνδυνο, όπως ο τοξικομανής μπροστά σε μια κούρα αποτοξίνωσης. Αν μπορούσε κάπως ν' απελευθερωθεί από την εξαρτημένη αυτή συμπεριφορά του, τότε από καιρό θα έκανε κάτι άλλο θα μπορούσε ίσως να φτιάξει ασφαλέστερα αεροπλάνα (ο δοκιμασμένος μηχανισμός των έργων του επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι έχει αντίληψη της τεχνικής), να καλλιεργήσει σπάνια φυτά, ή έστω, να γράψει μια κωμωδία. Μια κωμωδία ίσως, όπου μια γυναίκα, παραχωμένη ως την μέση μέσα σ’ ένα χωμάτινο τάφο, θα γύρευε την οδοντόβουρτσα της, όπως στο έργο «Ω, οι ωραίες μέρες». Ίσως και να είχε επιτυχία στο κοινό, όμως ένα τέτοιο πείραμα είναι πολύ ριψοκίνδυνο για έναν άντρα ντρεσαρισμένο σύμφωνα με την αρχή της αποδοτικότητας. Να γιατί ο Μπέκετ προτιμά να συνεχίζει να γράφει δράματα για το παράλογο της ζωής, είναι σίγουρος ότι γι’ αυτά θα τον επαινέσουν.
Ντρεσάρισμα με αυτοϋποτίμηση

Τυχαίνει κάπου - κάπου ένας άντρας με κριτικό πνεύμα να ανακράξει ότι η γυναίκα δεν έχει πράγματι καμιά αίσθηση ιδανικών, τιμής και αξιοπρέπειας, όταν την ακούει να ομολογεί αναίσχυντα την άγνοια της για ότι είναι και κατ' ελάχιστον επιστημονικό. Ξεχνάει πολύ εύκολα ότι αυτός ο ίδιος οφείλει τις δικές του έννοιες για την τιμή, την υπερηφάνεια και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στο ντρεσάρισμα του, ότι αν έγινε άνθρωπος έντιμος, υπερήφανος και ιπποτικός, είναι γιατί κάποια γυναίκα τον ντρεσάρισε να γίνει τέτοιος και όχι φυσικά διότι η γυναίκα εκτιμά πανανθρώπινες αξίες αλλά για να εξυπηρετήσει μέσω αυτών το στενό υλιστικό της συμφέρον, ότι οι ιδιότητες αυτές πού αποτελούν τον «ανδρισμό» του, για τον όποιο τόσο επαίρεται, είναι τόσο πιο βαθιά μπασμένες στο χαρακτήρα του, όσο αυτό το ίσιο το ντρεσάρισμα του, έχει γίνει με τέτοια μεθοδικότητα και αυστηρότητα, κι ότι αυτός ο ίδιος είναι ολότελα αθώος για αυτήν του την διαμόρφωση!!!
Αρκεί να ανοίξουμε ένα σοβαρό σύγγραμμα ψυχολογίας για να δούμε ότι πετυχαίνουμε στο παιδί τα καλύτερα αποτελέσματα, αν του καλλιεργήσουμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Αυτή όμως, την εμπιστοσύνη στον εαυτό του είναι αδύνατο να την αποκτήσει μόνο του το παιδί. Έχει γεννηθεί σ' ένα περιβάλλον όπου τα πάντα είναι ανώτερα του, όπου τίποτα δεν μπορεί να κάνει μόνο του ενόσω δεν διαθέτει δικές του δυνάμεις. Η γυναίκα, πού τόσο ενδιαφέρεται, ώστε αυτό το ανθρωπάκι να γίνει μια ύπαρξη ικανή να κερδίζει όχι μόνο την δική του ζωή άλλα και την ζωή των άλλων, βάζει για πρώτο της διαπαιδαγωγικό στόχο να του καλλιεργήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Αρχίζει από το να μικραίνει τους κινδύνους της ζωής (αν παραδεχτούμε ότι η ίδια έχει κάποια συγκεκριμένη ιδέα γι’ αυτούς), θα του απαξιώσει π.χ. την ιδέα του θανάτου, υποσχόμενη λογουχάρη ότι θα έχει αιώνια ζωή, σε ανταμοιβή της καλής (κατά την γνώμη της) συμπεριφοράς του. Με λίγα λόγια, θα του καλλιεργήσει ένα πνεύμα ηλίθιας ματαιοδοξίας συνυφασμένο με μια μακάρια αισιοδοξία, πού θα το εξοπλίσουν κατάλληλα σε σχέση με το μελλοντικό ντρεσάρισμα του και με την ζωή πού καλείται να κάνει. Μια από τις μεθόδους πού η γυναίκα μεταχειρίζεται για να του ενδυναμώσει στο maximum την συνείδηση πού έχει για τον ανδρισμό του, είναι, όπως είδαμε, τα παινέματα. Διαθέτει όμως κι άλλες μεθόδους, μια απ’ αυτές είναι και η «αυτοϋποτίμηση».
Αν η γυναίκα δεν ήτανε πιο έξυπνη από το παιδί που γεννάει, τουλάχιστον στον πρώτο χρόνο της ζωής του, η ανθρωπότητα θα είχε από καιρό πάψει να υπάρχει. Μια «καλή» όμως, μητέρα προσέχει πάντα ώστε η πρόσκαιρη αυτή υπεροχή να μην παίξει, στην εξέλιξη του παιδιού, τον ρόλο ανασταλτικού παράγοντα πού θα μπορούσε να γυρίσει κάποτε εναντίον της, με την προσκόλληση του παιδιού στα φουστάνια της περισσότερο χρόνο από όσο είναι απολύτως αναγκαίο. Κι έτσι προσπαθεί να του ενσπείρει το ταχύτερο δυνατό, ιδίως προκειμένου για το αγόρι, ένα αίσθημα ανωτερότητας απέναντι της. Προστρέχει, από τότε κιόλας, στο τέχνασμα πού θα χρησιμοποιεί όλο και πιο συχνά καθώς το παιδί θα πλησιάζει στην ανδρική του ολοκλήρωση, του παρουσιάζεται πιο ανόητη από ότι είναι προσφέροντας του έτσι ένα πλεονέκτημα, πού δεν θα έχει ποτέ πια την ευκαιρία να χάσει όταν θα γίνει ένας αληθινός άντρας (και μπορεί να βασίζεται σ’ αυτήν για να γίνει).
Καθώς η κοινωνική αξία της γυναίκας δεν υπολογίζεται με βάση την εξυπνάδα της, άλλα σύμφωνα με πολύ διαφορετικά κριτήρια (στην πραγματικότητα, ο άντρας δεν υπολογίζει απολύτως τίποτα, την έχει ανάγκη και αυτό του φτάνει), μπορεί θαυμάσια να παίζει τον ρόλο της ηλίθιας και να είναι ηλίθια όσο χρειάζεται ανάλογα με την περίσταση.
Σ’ αυτό οι γυναίκες μοιάζουν με τους πολυεκατομμυριούχους, κι αυτοί δεν έχουν ανάγκη να είναι έξυπνοι, το ουσιώδες είναι «να είναι πλούσιοι». Αν ο Χένρυ Φορντ Β' είχε έστω και μόνο το πνευματικό επίπεδο μιας ταχτικής πελάτισσας του μπαρ «Τίφφανυ» θα συνέχιζε το ίδιο να συχνάζει στους καλύτερους κύκλους της κοινωνίας. Του σοφέρ του, όμως, του είναι κλειστές οι πόρτες. Όπως λοιπόν ο πλούσιος, έτσι και η γυναίκα, της επιτρέπεται να κάνει οποιαδήποτε γκάφα - μπορούμε χωρίς φόβο να βεβαιώσουμε ότι δεν χάνει καμιά ευκαιρία γι' αυτό - χωρίς αυτό να έχει δυσάρεστες συνέπειες σε βάρος της. Μ’ άλλα λόγια, μπορεί να είναι όσο κουτή θέλει, ο άντρας της θα εξακολουθεί να της έχει μεγάλη υπόληψη και κανείς δεν πρόκειται να της γυρίσει την πλάτη.
Η συνωμοτική της φόρμουλα είναι πολύ απλή, ο άντρας είναι γεννημένος για να δουλεύει, η γυναίκα για να μην κάνει τίποτα. Διακηρύττει λοιπόν δεξιά κι αριστερά ότι ο άντρας είναι δυνατός και ελεύθερος από κάθε δέσμευση, κατέχει μιαν αξιοζήλευτη θέση, ενώ η αδυναμία της και το «ιερό καθήκον» της αναπαραγωγής την καθηλώνουν στο σπίτι καθώς είναι σωματικά είναι ανίκανη για οποιαδήποτε απαιτητική δουλειά. Ο άντρας δέχεται καλοπροαίρετα αυτόν τον μύθο, και μάλιστα θεωρεί πώς τον κολακεύει κιόλας. Δεν σκέφτεται καν, ότι κι ο ελέφαντας είναι δυνατός, πολύ πιο δυνατός απ’ αυτόν τον ίδιο, κι όμως ο άντρας προσαρμόζεται πολύ πιο εύκολα από τον ελέφαντα στις περισσότερες εργασίες!!!
Φυσικά, η γυναίκα κρύβει από τον άντρα ότι δεν κάνει τίποτα, που λέει ο λόγος, σε σχέση μ' αυτόν. Στην πραγματικότητα, δεν παύει από το να ασχολείται με κάτι. Μόνο που ισχυρίζεται πώς ότι κάνει είναι πολύ χαμηλότερου επιπέδου σε σύγκριση με τις ασχολίες του άντρα. Του υποβάλλει την ιδέα ότι οι ηλίθιες απολαύσεις της στις όποιες αφιερώνει τη μέρα της (σιδέρωμα, μαγειρική, γλυκά, συγύρισμα) είναι απαραίτητες εργασίες για το καλό της οικογένειας, κι ότι μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ευτυχισμένο πού έχει μια γυναίκα πού τον απαλλάσσει από κάθε φροντίδα γι' αυτές τις τόσο ταπεινές ασχολίες. Ο άντρας, πού δεν μπορεί να υποψιαστεί ότι ένα ανθρώπινο ον μπορεί να ευχαριστιέται με τέτοιες ασχολίες, θεωρεί τον εαυτό του πραγματικά ευτυχή.
Κι όπως η γυναίκα ξεχωρίζει όλες τις ασχολίες σε «ανδρικές» και «γυναικείες», «ανώτερες» και «κατώτερες», τους δίνει συναισθηματικές αξίες, από τις όποιες, ύστερα από λίγο καιρό, κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει. Ξεφεύγει έτσι από κάθε έλεγχο, και αποκτάει, στην περιοχή που ασκεί την εξουσία της, ελευθερία δράσης και λόγου, που θυμίζει τους παλιούς γελωτοποιούς της βασιλικής αυλής. Ότι κι αν κάνει, η αξία του είναι σχεδόν μηδέν σε σύγκριση με την εργασία του άντρα. Αυτή η ίδια το διακηρύττει. Επομένως, γιατί οι άνδρες θα πρέπει να το επαληθεύσουν;
Βεβαίως, αν ο άνδρας ήθελε να ξεσκεπάσει τι κρύβει αυτή η γυναικεία ορολογία, δεν έχει παρά να χρησιμοποιήσει τις λέξεις «εύκολος» και «δύσκολος». Οι δουλειές του άνδρα, είναι, πράγματι, πολύ δύσκολες, ενώ οι οικιακές εργασίες είναι πολύ εύκολες. Και με τις μηχανές πού ο άνδρας εφεύρε ακριβώς γι' αυτόν τον σκοπό, το νοικοκυριό τεσσάρων προσώπων, λογουχάρη, τελειώνει χωρίς μεγάλο κόπο μέσα σε δυο ώρες το πρωί. Ότι κάνει η γυναίκα επιπλέον είναι περίσσιο, και δε χρειάζεται παρά μόνο για την ευχαρίστηση της η για την διατήρηση παράλογων συμβόλων του καταστατικού του συναφιού της (νταντελένια ριντό, λουλούδινα παρτέρια, γυαλιστερά παρκέτα, κλπ.). Όταν η γυναίκα ισχυρίζεται ότι αυτό που κάνει είναι δουλειά, πρόκειται για ψέμα και για μια αδιάντροπη άπατη!!!
Το νοικοκυριό είναι τόσο εύκολο πράμα, πού στα νοσοκομεία, από παράδοση, το αναθέτουν στους καθυστερημένους πνευματικά ή τους ανίκανους για οποιαδήποτε άλλη δουλειά ή σύμφωνα με την αισχρή νεοφιλελεύθερη ιδεολογία στο λεγόμενο έκτακτο και αναλώσιμο προσωπικό. Όταν οι γυναίκες παραπονιούνται ότι η «δουλειά» αυτή δεν τους αποφέρει κανένα μισθό (δεν απαιτούν και πολλά, μόνο όσα κερδίζει ένας μηχανικός αυτοκινήτων), είναι μια άλλη απόδειξη της γοητείας πού ασκεί σ' αυτές. Έξαλλου αυτό το είδος της διεκδίκησης είναι πολύ κοντόφθαλμο, γιατί θα μπορούσε κάποτε να εκτιμηθεί η γυναίκα σύμφωνα με την αξία της εργασίας της και να την αμείψουν ανάλογα με αυτό που κάνει, θα φαινόταν τότε ως ποιο σημείο οι γυναίκες ζουν εις βάρος των άντρων και πάνω από την αποδοτικότητα τους!!!
Αλλά ο άντρας είναι τόσο συνηθισμένος, από τον καιρό πού ακόμα ήταν παιδί, στην ορολογία της γυναίκας, ώστε δεν αισθάνεται την επιθυμία να αποκαλύψει το κενό πού σκεπάζει. Πρέπει να πιστεύει, κερδίζοντας χρήματα για την γυναίκα, ότι εκτελεί κάτι το πολύ ευγενικό, ότι η υποδούλωση στην γυναίκα έχει ανώτερη ηθική αξία και ότι επιδίδεται έτσι σε μιαν ασχολία για την οποία αυτή δεν είναι ικανή. Αν δεν σπρωχνόταν απ’ αυτό το κόμπλεξ ανωτερότητας, θα τον είχε απογοητεύσει η ηλιθιότητα της δουλείας του, π.χ. όπως πολύ σωστά έγραφε το 1883 από τις φυλακές της Αγίας Πελαγίας για πολιτικούς κρατουμένους, στην εφημερίδα l'egalite ο Πώλ Λαφάργκ: «ένας ελεύθερος εργάτης στην Γαλλία δουλεύει περισσότερο από τους καταδίκους στα κάτεργα ή τους σκλάβους στις Αντίλλες με σχεδόν ίδιες απολαβές και ποιότητα ζωής».
Μόλις σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτό πού κάνει μπορεί να το κάνει και το άλλο φύλο (και οι γυναίκες δεν παραλείπουν κάθε τόσο να του προκαλούν αυτό το συναίσθημα), προσπαθεί να μεγαλώσει την αποδοτικότητα του και να ξαναποκτήσει την κανονική, κατά την γνώμη του, απόσταση ανάμεσα σ' αυτόν και το «αδύνατο φύλο», απόσταση απαραίτητη για την μεγάλη ιδέα πού πρέπει να έχει για τον εαυτό του.
Η ανάλυση αυτού του φαύλου κύκλου είναι πολύ απλή, η γυναίκα εφευρίσκει κανόνες πού της χρησιμεύουν να ντρεσάρει τον άντρα για να μπορεί να τον υποτάξει. Τους κανόνες αυτούς εκείνη τους αγνοεί προκειμένου για την ίδια. Η «αντρική τιμή», λογουχάρη, είναι από τις μεθόδους που έχει ανακαλύψει η γυναίκα. Η ίδια βέβαια, απαλλαγμένη εκ των προτέρων απ’ αυτή, δε σέβεται κανενός είδους τιμή για να εκμεταλλεύεται όσο μπορεί καλύτερα τους άντρες. Π.χ. στην περίφημη τηλεοπτική εκπομπή «καβουράκι και πέτσινες μπότες»*, όπου παίζει ή Έμμα Πήλ, σε μια σκηνή παρουσιάζονται δυο άντρες πού τους χωρίζει ένα τραπέζι μπιλιάρδου. Ο καθένας τους έχει μπρος του ένα περίστροφο. Συμφωνούν να χτυπηθούν τίμια, και να αρπάξουν το όπλο τους με τα πού θα μετρήσουν φωναχτά ως τα τρία. Ο ήρωας αρπάζει το όπλο του με το «δύο» και σώζει την ζωή του. Απαλλασσόμενος από ένα σύστημα, είσαι πάντα σε θέση να χειριστείς όπως θέλεις αυτόν πού είναι περισσότερο προσκολλημένος στο σύστημα παρά στην λογική.
Παρουσιάζοντας σαν αξιοκαταφρόνητο αυτό πού εκείνη κάνει, η γυναίκα σπρώχνει τον άντρα της να κάνει όλα τα άλλα τέλεια, δηλαδή όλα όσα εκείνη σιχαίνεται (εκείνη διαλέγει πάντα πρώτη, αφού μιμείται την μητέρα της). Ο άντρας απεναντίας αισθάνεται εξευτελισμένος και δυστυχής, όταν κάνει μια «γυναικεία δουλειά». Πολλοί είναι εκείνοι πού σκόπιμα δείχνουν αδεξιότητα στις δουλειές του νοικοκυριού, ενώ η γυναίκα διασκεδάζει με την «τόσο αντρική» αυτή αδεξιότητα. Ο άντρας που ράβει μόνος του ένα κουμπί του δεν είναι «αληθινός» άντρας, σύμφωνα με τα γυναικεία πρότυπα και όταν χρησιμοποιεί την ηλεκτρική σκούπα; ε’ τότε σίγουρα κάτι τρέχει μαζί του. Με τέτοιες δικαιολογίες, αφήνεται να μπει υπό κηδεμονία (μέχρι του να πιστέψει ότι είναι ανίκανος να ζεστάνει την σούπα του μόνος του, αυτός που κατά τα άλλα, όπως τον φιλοφρονεί συνεχώς η γυναίκα, είναι ικανός για όλα τα άλλα) και δέχεται να τον απομακρύνουν από τις πιο εύκολες δουλειές στον κόσμο. Μόνο όταν θα έχει φτάσει σ' ένα ορισμένο σημείο το ντρεσάρισμα του, θα του επιτραπεί, χωρίς κίνδυνο, να εκτελέσει μερικές βοηθητικές δουλειές, όπου όμως θα χρειαστεί να ακολουθήσει κατά γράμμα τις οδηγίες της γυναίκας, αφού δεν σκαμπάζει γρυ από τέτοιου είδους πράγματα. Ντρεσαρισμένος να θεωρεί την δουλειά αυτή υποτιμητική, δεν θα μπορέσει ποτέ να αντιληφθεί πόσο είναι ευχάριστη, συγκρίνοντας τη με την δική του.
Για να αποφύγει κάθε κόπο, η γυναίκα δεν έχει παρά να αναστενάξει, «αχ’ εγώ η κακόμοιρη η γυναίκα», ποτέ δεν θα τα καταφέρω να το κάνω αυτό!!! Λογουχάρη, αρκεί να πει σε μια συζήτηση, κατά προτίμηση μπροστά σε μάρτυρες, ότι ο άντρας της οδηγεί χίλιες φορές καλύτερα απ' αυτήν, για να εξασφαλίσει έναν ισόβιο σοφέρ (οι αυτοκινητόδρομοι είναι γεμάτοι από γυναίκες πού οι άντρες τους έχουν μεταβληθεί σε σοφέρ). Μπορεί ακόμα να πει ότι «σαν γυναίκα», της είναι αδύνατο να πάει μονάχη στο θέατρο η στην συναυλία. Δεν υπάρχει καμιά λογική σ’ αυτό το επιχείρημα, όπως και για το εστιατόριο, όπου οι γυναίκες σερβίρονται το ίδιο καλά ή το ίδιο κακά όπως και οι άντρες. Αν δεν θέλουν να τις «ενοχλήσουν», όπως ισχυρίζονται, δεν έχουν παρά να ντυθούν λιγότερο προκλητικά. Όμως, χάρη σε κάτι τέτοιες εκδηλώσεις, την βλέπεις να συνοδεύεται πάντα από έναν «λακέ» πού την πάει με το αυτοκίνητο ως την πόρτα του κέντρου σαν κάποια επίσημη κρατική προσκεκλημένη· που σκίζεται να της εξασφαλίσει ένα ελεύθερο τραπέζι στο καλύτερο μέρος του εστιατορίου· της παραγγέλνει το μενού, της κρατάει συζήτηση και τελικά πληρώνει το λογαριασμό. Ποιος δεν έχει ακούσει μια γυναίκα να ομολογεί ότι δεν σκαμπάζει γρυ από πολιτικά, ότι είναι πολύ κουτή για τέτοιου είδους ζητήματα; Εύκολα ξετρυπώνει κάποιον άντρα πού θα διαβάζει γι’ αυτήν τις εφημερίδες και τα περιοδικά, θα παρακολουθεί υπομονετικά τις πολιτικές συζητήσεις στην τηλεόραση, θα ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά, κι όλα αυτά για να της προσφέρει έτοιμα, καθώς είναι πασιφανές ότι σε κάθε εκδήλωση της ζωής της η ίδια δεν θέλει να κοπιάσει για τίποτα και έτσι την μέρα των εκλογών θα έχει μιαν έτοιμη άποψη, θα ψηφίσει το κόμμα που ο άντρας αυτός διάλεξε για καλύτερο, με βάση τις αναλύσεις του και παίρνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα ατομικά του συμφέροντα - επομένως και τα δικά της - ενώ εκείνη απαλλάσσεται από μια τέτοια καταθλιπτική ενέργεια, πολλαπλασιάζοντας με το δύο την αντρική γνώμη χωρίς να χαλάει το αποτέλεσμα (ευτυχώς για την προσωπική της ευτυχία, γιατί καθώς πραγματικά δεν καταλαβαίνει τίποτα από πολιτική, η ψήφος της θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες).
Μερικές φορές το ντρεσάρισμα παίρνει φανταστικές διαστάσεις, λογουχάρη όταν η γυναίκα, πού περνάει τις μέρες της σε παραδεισένιες συνθήκες π.χ. σε μιαν άνετη βίλα των αριστοκρατικών προαστίων, με συντροφιά τα παιδιά της, τα σκυλιά της και τις φίλες της, εφοδιασμένη με ότι χρειάζεται για μιαν άνετη ζωή με δικό της αμάξι, τηλεόραση και όλα τα αναγκαία οικιακά σκεύη, τότε δηλώνει στο σύζυγο της, μηχανικό ή δικηγόρο, ότι τον ζηλεύει για την «γεμάτη» ζωή πού κάνει, ενώ αυτή η «κακομοίρα» είναι καταδικασμένη σε μια ζωή πληκτική και ανάξια για ένα ανθρώπινο ον. Κι ο άντρας αυτός, πού πληρώνει όλες τις γυναικείες ιδιοτροπίες, τα πιστεύει αυτά χωρίς αντίρρηση!!!
Διαβάζουμε στην Βίβλο ότι η Εύα βγήκε από το πλευρό του Αδάμ, ότι είναι ένα αντίγραφο του άντρα, και, επομένως, έχει κατώτερη αξία. Είναι ένα τυπικό παράδειγμα ντρεσαρίσματος με αύτοϋποτίμηση. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι γυναίκα κατασκεύασε αυτό το παραμύθι. Πολύ φυσικά, όμως ένας άντρας το έγραψε (δεν πάει πολύς καιρός πού οι γυναίκες δεν ήξεραν να πιάσουν πέννα).

* Δόθηκε άπό το κατά τον χρόνο έδωσης του βιβλίου , το 1972 από το τότε ΕΙΡΤ μέ τίτλο «Οί Εκδικητές». (Σ.τ.Μ).



«...τών δέ μνωμένων αυτού την θυγατέρα τον επιεική του πλουσίου προκρίνας, έφη ζητείν άνδρα χρημάτων δεόμενον μάλλον ή χρήματα ανδρός...», «και απ’ αυτούς που ζήτησαν την κόρη του προτίμησε έναν έντιμο από έναν πλούσιο λέγοντας πως ζητεί άνθρωπο που να έχει ανάγκη από χρήματα όχι χρήματα που να έχουν ανάγκη από άνθρωπο».

Πλούταρχος Θεμιστοκλής ΧLVIII

Μικρό λεξικό για την χρήση των ανδρών

Αυτή η συνεχής αυτοϋποτίμηση της γυναίκας μπροστά στον άνδρα, έχει σαν συνέπεια την χρησιμοποίηση από την γυναίκα μιας συνθηματικής γλώσσας, κατανοητής μόνο μεταξύ των γυναικών, αλλά ακατανόητης από τον άνδρα, που πιάνεται από το γράμμα των λέξεων, θα του ήταν ωφέλιμο να προμηθευτεί έναν κώδικα της γυναικείας επικοινωνίας και να φτιάξει ένα είδος λεξικού πού θα μπορούσε να το συμβουλεύεται κάθε φορά που θ' ακούει μια απ' αυτές τις καθιερωμένες φράσεις, για να καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται. Να μερικά παραδείγματα (κάτω από το πρωτότυπο, υπάρχει η ερμηνεία στην αντρική γλώσσα):

Κώδικας: Ο άνδρας πρέπει να μπορεί να με προστατεύει.

Ερμηνεία: Ο άνδρας πρέπει να μπορεί να με προστατεύει από κάθε δυσάρεστη σκοτούρα (από τι άλλο θα μπορούσε να την προστατεύσει; Από τους κλέφτες ; Από τον πυρηνικό πόλεμο;).

Κώδικας: Θέλω να νιώθω ασφαλής κοντά σ' έναν άνδρα:

Ερμηνεία: Πρέπει να με απαλλάσσει από κάθε χρηματική έγνοια.

Κώδικας: Έχω ανάγκη να θαυμάζω έναν άνδρα.

Ερμηνεία: Για να καταδεχτώ να του ρίξω μια ματιά, θα πρέπει να είναι πιο έξυπνος από μένα, να έχει περισσότερη συναίσθηση των ευθυνών του, να είναι πιο δυνατός, πιο εργατικός. Διαφορετικά, τι τον θέλω;


Κώδικας: Μόλις το ζητήσει ο άνδρας μου, θα σταματήσω από την δουλειά μου.

Ερμηνεία: Μόλις θα έχει αρκετά χρήματα θα μένω σπίτι ή θα δουλεύω πολύ λιγότερο από αυτόν.

Κώδικας: Δεν ζητάω παρά ένα μόνο πράμα, να τον κάνω ευτυχισμένο.

Ερμηνεία: Θα κάνω ότι μπορώ για να μην αντιληφθεί ποτέ του ως ποιο σημείο τον εκμεταλλεύομαι.

Κώδικας: Θα τον απαλλάξω από όλες τις μικροσκοτούρες...

Ερμηνεία: ... για να μην σταματήσει ποτέ να δουλεύει.

Κώδικας: Δεν θα ζω παρά μόνο για την οικογένεια μου


Ερμηνεία: Δεν θα δουλέψω ποτέ πια στη ζωή μου. Ας κάνει αυτός την μεγαλύτερη προσπάθεια...

Κώδικας: Δεν είμαι υπέρ της χειραφέτησης της γυναίκας


Ερμηνεία: Όχι δα και τόσο ηλίθια! Όταν μπορώ να έχω έναν άνδρα που να δουλεύει για μένα...

Κώδικας: Επιτέλους, ζούμε στην εποχή των ίσων δικαιωμάτων.


Ερμηνεία: Προπαντός μην φανταστείς ότι θα με διατάξεις τι να κάνω επειδή εσύ μου φέρνεις τα χρήματα.

Κώδικας: Είμαι τόσο τρομερά αδέξια.


Ερμηνεία: Πρέπει να με απαλλάξει από αυτή την δουλειά. Διαφορετικά τι τον χρειάζομαι;

Κώδικας: Ο σύζυγος μου τα ξέρει όλα.


Ερμηνεία: Είναι η Μικρή Εικονογραφημένη Εγκυκλοπαίδεια, ο κακομοίρης...

Κώδικας: Όταν υπάρχει αγάπη, δεν χρειάζονται πιστοποιητικά ειλικρίνειας.


Ερμηνεία: Κάνει ακόμα τον δύστροπο, άστον και θα τον κανονίσω στο κρεβάτι.

Κώδικας: Τον αγαπώ και άλλα τέτοια σαχλά.


Ερμηνεία: "Α! όλα κι' όλα, δουλεύει με την ψυχή του.

Τις φράσεις αυτές οι γυναίκες τις προφέρουν μόνο όταν απευθύνονται κατευθείαν στο σύζυγο ή τον σύντροφό τους, ή όταν μπορεί να τις ακούσει. Αναμεταξύ τους, όταν τύχει να μιλήσουν για τους άνδρες, πράμα σπανιότατο, εκφράζονται εντελώς κανονικά, σαν να αντάλλαζαν ακριβείς πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο χρησιμοποίησης ενός οικιακού σκεύους που η χρησιμότητα του, άλλωστε, δεν αμφισβητείται από καμιά τους. Σε μια φράση σαν την παρακάτω π.χ. «Δεν μπορώ πια να φορέσω αυτό το παλτό ή το φουστάνι, ο φίλος μου δεν μπορεί να το υποφέρει», η μνεία του φίλου δεν περιέχει καμιά συναισθηματική αξία (το πολύ - πολύ όση η ίδια η γυναίκα δίνει στο παλτό της η στο φουστάνι της). Ο τόνος πού χρησιμοποιεί σημαίνει κάτι σαν και τούτο: «θα πρέπει πάντως να του δώσω αυτή την χαρά, αυτού πού κάνει ότι του ζητήσω».
Όταν συζητάνε μεταξύ τους για τις καταστάσεις πού θα τους επέτρεπαν να διαλέξουν αυτόν ή εκείνον τον άνδρα, δεν μιλάνε ποτέ για την κατωτερότητα τους σε σχέση μ’ αυτόν, ή ότι θα πρέπει να τις προστατεύσει (μια τέτοια βλακεία θα προκαλούσε γενική θυμηδία), ή ακόμα για «τον θαυμασμό» πού θα πρέπει να προκαλέσει σ’ αυτές. Θα όμως ίσως κάνουν λόγο, για το επάγγελμα πού θα προτιμούσαν (γι’ αυτόν). Με την λέξη «επάγγελμα», υπονοούν την ποιότητα ζωής, την σπουδαιότητα της διατροφής, της σύνταξης, της σύνταξης χηρείας, καθώς και των δόσεων της ασφάλειας που θα μπορεί να πληρώνει κανονικά. Έκτος και δηλώσουν καθαρά και ξάστερα: «Ο σύζυγος μου θα πρέπει να έχει μερικά χρονάκια και μισό κεφάλι, τουλάχιστο, πιο πολύ από μένα, και πιο πολλή εξυπνάδα». Και πράγματι, δεν είναι καθόλου παράξενο - είναι πολύ φυσικό - ο πιο ηλικιωμένος, ο πιο έξυπνος και ο πιο δυνατός να συντηρεί τον πιο νέο, τον πιο αδύνατο και τον πιο κουτό.

Ο μύθος της γυναικείας λίμπιντο
Η γυναικεία σεξουαλικότητα προκαλεί κάποια στενοχώρια στον άνδρα. Αντίθετα απ’ ότι συμβαίνει μ’ αυτόν, η διέγερση στην γυναίκα και ο οργασμός της δύσκολα μπορούν να ελεγχθούν. Ψάχνοντας να τα αποκαλύψει, ο άνδρας είναι υποχρεωμένος να βασιστεί κυρίως στις πληροφορίες πού του δίνει η ίδια η γυναίκα. Κι όπως οι γυναίκες πολύ λίγο νοιάζονται για την ακριβή τοποθέτηση και την επιστημονική του προβλήματος και πάντοτε τους ενδιαφέρει μόνο το άμεσο πλεονέκτημα πού θα αποκομίσουν απ’ αυτό, λένε στους άντρες ότι νομίσουν πώς είναι κατάλληλο στην περίσταση. Να γιατί οι αναρίθμητες έρευνες για την ψυχρότητα της γυναίκας, για το βαθμό της ηδονής πού νιώθει με την σεξουαλική πράξη, για την σύγκριση του οργασμού της με τον οργασμό του άντρα, καταλήγουν πάντοτε σε συμπεράσματα ολότελα αντιφατικά. Κι έτσι λοιπόν ο άνδρας διαρκώς χτυπιέται ανάμεσα στην υπόθεση ότι η γυναίκα δεν νιώθει καμιά σεξουαλική επιθυμία κι ότι τα πάντα σ' αυτήν είναι υποκρισία, και στο φόβο μήπως στην πραγματικότητα είναι πιο δυνατή από αυτόν σεξουαλικά, και του το κρύβει από λύπηση. Και για να το ξεδιαλύνει, φτιάχνει ολοένα όλο και πιο λεπτομερειακά ερωτηματολόγια, με την εύλογη ελπίδα ότι οι γυναίκες θα απαντήσουν τίμια, έστω για το ύψιστο συμφέρον της επιστήμης. Μάταιη ελπίδα, αν υπήρχε έστω και ίχνος τέτοιας.
Η αλήθεια βρίσκεται, καθώς φαίνεται, κάπου εκεί ανάμεσα στα δύο άκρα. Οι σεξουαλικές σχέσεις δεν προκαλούν βέβαια στις γυναίκες τρελές επιθυμίες (αν ήταν έτσι, θα υπήρχαν, στα σίγουρα, πολύ περισσότεροι αρσενικοί πόρνοι). Από την άλλη μεριά όμως, ούτε και σιχαίνονται να κάνουν έρωτα, όπως εσκεμμένα συχνά υποστηρίζουν, απλώς δεν θέλουν όταν δεν υπάρχει άμεσα προσδοκόμενο όφελος!!! Η ζωή της γυναίκας γενικά ξετυλίγεται σ' ένα ζωώδες επίπεδο, της αρέσει να τρώει, να πίνει, να κοιμάται, ακόμα και να κάνει έρωτα υπό τον όρο να μην χάσει, γι’ αυτόν τον λόγο, κάτι καλύτερο ή να είναι υποχρεωμένη να κάνει μεγάλη προσπάθεια!!!
Αντίθετα από τον άντρα, η γυναίκα δεν θα ξοδέψει τεράστια ενεργητικότητα για να τραβήξει έναν άντρα στο κρεβάτι της. Μιας όμως και μπήκε στο κρεβάτι της, αρκεί να αναλάβει αυτός τον ενεργητικό ρόλο, κι αν αυτή δεν έχει να κάνει κάποια «σοβαρή» τουαλέτα ή να θέλει να παρακολουθήσει το πρόγραμμα της τηλεόρασης, δεν δείχνει καμιάν απέχθεια για την σεξουαλική πράξη. Πάντως όμως το σεξουαλικό λεξιλόγιο, «ενεργητικός» για τον άντρα, «παθητική» για την γυναίκα, όσο κι αν ξεχωρίζει, δεν θα πρέπει να μας κρύβει την ουσία, ότι και στο κρεβάτι, όπως και παντού στην ζωή, η γυναίκα είναι αυτή που εξυπηρετείται. Η σεξουαλική πράξη, ακόμα κι όταν ο άντρας νιώθει ικανοποίηση, σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά ένα είδος εκδούλευσης που προσφέρεται στη γυναίκα, η οποία και θεωρεί σαν τον καλύτερο εραστή εκείνον που, με την μεγαλύτερη επιδεξιότητα, της χαρίζει ταυτόχρονα τις συχνότερες και διαρκέστερες ηδονές.
Δεδομένου ότι οι άντρες έχουν κάποιαν αόριστη αίσθηση ότι τους εξαπατούν την ώρα της σεξουαλικής πράξης, κατέχονται συνέχεια από ένα είδος φόβου μπροστά στην γυναικεία λίμπιντο. Τον φόβο αυτόν τον συναντάμε στο τυπικό πολλών αρχαίων πολιτισμών, στα φιλοσοφικά έργα του Σοπενχάουερ, του Νίτσε, στα ποιήματα του Μπωντλαίρ, στα ρομαντικά μυθιστορήματα του Μπαλζάκ, στα δράματα του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, του Τέννεση Ουίλλιαμς και του Ο' Νήλ. Με την εμφάνιση των αντισυλληπτικών πού επενεργούν ανασταλτικά στην διαδικασία της ωορρηξίας - το περίφημο χάπι - το άγχος αυτό κατάντησε νεύρωση. Βιβλία ολόκληρα γράφτηκαν σχετικά μ' αυτόν τον σεξουαλικό φόβο, και υπάρχουν εκδόσεις γεμάτες από συμβουλές στους άντρες με ποιόν τρόπο να αναλαμβάνουν - παρ’ όλα αυτά - τον πρώτο ρόλο στις ερωτικές σχέσεις. Πράγματι, με την εφεύρεση των αντισυλληπτικών, ο άντρας (πού φυσικά αυτός τα ανακάλυψε) έχασε το μοναδικό πλεονέκτημα πού είχε απέναντι στην γυναίκα η οποία σεξουαλικά εξαρτιόταν απ’ αυτόν. Σ' αυτό το θέμα, η γυναίκα βρισκόταν σχεδόν στο έλεος του. Τώρα, όμως, και σ’ αυτό εκείνη τον εξουσιάζει. Μπορεί να κάνει πολλά ή λίγα ή όσα παιδιά εκείνη θέλει (κι όσο το δυνατόν από πλούσιο άντρα), και μπορεί πια ν' απολαμβάνει τα σεξουαλικά χάδια όσο συχνά νομίζει ότι την συμφέρει χωρίς τον κίνδυνο να γονιμοποιηθεί.
Ο άνδρας είναι ανίκανος για κάτι τέτοιο, ως τώρα ισχυριζόταν ότι ή σεξουαλική του ικανότητα ήταν απεριόριστη και μόνο η γυναικεία απόρριψη που είναι σκόπιμη στα πλαίσια της γυναικείας πλεκτάνης για να ψωνίσει το θύμα της, τον εμπόδιζε να το αποδείξει!!!
Σήμερα η μάσκα του έπεσε, οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να διαβάσει σ’ οποιοδήποτε εικονογραφημένο περιοδικό πόσο ζυγίζει η ανδρική ικανότητα. Ξέρει με κάθε ακρίβεια ποια είναι η ικανότητα του άνδρα σε κάθε ηλικία, αν είναι περισσότερο σε φόρμα το απόγεμα ή το βράδι, πριν από το φαγητό ή μετά, αν το ιώδιο της θάλασσας η ο αέρας του βουνού τον βοηθάει καλύτερα, καθώς επίσης και την μέση συχνότητα των οργασμών που μπορεί, και θα πρέπει, να της εξασφαλίζει. Κι επειδή οι άντρες δεν λένε ψέματα όταν πρόκειται για στατιστικές - ο πραγματικός άνδρας δεν είναι ψεύτης, γι’ αυτόν το ψέμα είναι ένδειξη αδυναμίας και αμάθειας, έτσι η γυναίκα μπορεί να βασίζεται 100% στις πληροφορίες του.
Χάρη στους μεθοδικούς πίνακες που ο άνδρας έφτιαξε για χρήση της, η γυναίκα μπορεί να καθορίζει με απόλυτη ακρίβεια την ικανότητα ενός συγκεκριμένου εραστή. Κι όχι μόνο να την καθορίζει, άλλα, τώρα πια πού δεν διατρέχει τους παλιούς κινδύνους, μπορεί και να την συγκρίνει με ενός άλλου εραστή. Εντούτοις δεν καταφεύγει σε τέτοιες συγκρίσεις, όπως ο άνδρας το φαντάζεται μέσα στο άγχος του, για να προτιμήσει τον πιο ικανό, το σεξ για την γυναίκα είναι μόνο μέσο για την επιδίωξη του σκοπού της και τίποτα άλλο. Και καθώς το σεξ δεν την απασχολεί παρά σαν μέσο, θα προτιμήσει, σε ίσους καθ' όλα όρους, μάλλον τον πιο αδύναμο σεξουαλικά, για να μπορέσει να βγάλει όσο μπορεί μεγαλύτερο όφελος, εκμεταλλευόμενη αυτήν την απόκρυφη αδυναμία του!!!
Έτσι λοιπόν, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ο άνδρας είναι στο σεξουαλικό ζήτημα το θύμα της αρχής της αποδοτικότητας πού το ντρεσάρισμα - εκγύμναση του, του έχει εγχαράξει.
Η σεξουαλική αποτυχία έχει για τον άντρα επιπτώσεις σ’ όλες τις άλλες του εκδηλώσεις (ακόμα κι αν είναι ένας από τους λαμπρότερους επιστήμονες, δεν θα νιώσει πια ποτέ του την ευτυχία), περίτρανο παράδειγμα ο Αλβέρτος Αϊνστάιν ο οποίος είχε σχέση με την κατά πολύ νεότερη βοηθό του. Η γυναίκα, πού το ξέρει, βλέπει σ' αυτό την δυνατότητα να εξασφαλίσει ακόμα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα: α) μπορεί να υποκριθεί ότι δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι ο άνδρας της είναι αδύναμος σεξουαλικά, και αντίθετα να εκδηλώνει δήθεν θαυμασμό για την ικανότητα του, αυτή είναι, κατά πώς φαίνεται, και η περισσότερο σε χρήση μέθοδος· β) μπορεί να τον πείσει ότι η σχετική αυτή ανικανότητα του είναι ένα τεράστιο μειονέκτημα, κι ότι θα πρέπει να είναι ευτυχής και να της χρωστάει χάρη, πού, παρ' όλα αυτά, δέχεται να συνεχίζει να μένει μαζί του· γ) μπορεί να τον απειλήσει ότι θα κάνει το κουσούρι του τούμπανο σε όλους, γνωστούς και φίλους, αν δεν της κάνει καθ’ ολοκληρία τα κέφια της. Και επειδή ο άντρας προτιμά να τον πούνε κλέφτη ή δολοφόνο παρά ανίκανο, βάζει το κεφάλι κάτω και κάνει πάντα ότι του απαιτήσει.
Περισσότερο από κάθε άλλη φυσική λειτουργία, η σεξουαλική ανικανότητα του άντρα εξαρτάται από τους ψυχικούς παράγοντες, και μιας κι αρχίσει να αισθάνεται τις πρώτες δυσκολίες, δεν γλυτώνει και καθώς αυτές όλο και θα μεγαλώνουν με τον καιρό, θα υπερβάλλει διαρκώς τον φόβο του, ότι δεν θα μπορέσει ξανά να τα καταφέρει με τις γυναίκες, γιατί το ντρεσάρισμα του τον κάνει να μπερδεύει αυτού του είδους την εξάρτηση με τον ανδρισμό του.
Θα πρέπει, μια για πάντα, να ξεσκεπάσουμε τούτη την αντίφαση, ο άνδρας κάνει το παν για να συνεχίζει να εξαρτάται από την γυναίκα. Τα διεγερτικά, πού άλλοτε τα αγόραζαν στα κλεφτά και πού τα κατασκεύαζαν μονάχα οι τσαρλατάνοι, από καιρό τώρα έχουν γίνει ευυπόληπτα, είδη και γεμίζουν τα πουγκιά της φαρμακευτικής βιομηχανίας. Ακόμα και στα πιο σοβαρά έντυπα τα άρθρα για την καταπολέμηση των σεξουαλικών αδυναμιών συναγωνίζονται, σε αριθμό, τα ανέκδοτα για τα αντρικά σεξουαλικά κατορθώματα - πού, όπως είναι γνωστό, είναι αποκυήματα του φόβου που νιώθει ο άντρας για την ανικανότητα, και πού τα περισσότερα από αυτά δεν είναι καθόλου πνευματώδη. Ο άνδρας δεν αγοράζει για την απόλαυση του τα διάφορα πορνογραφικά περιοδικά ή τις διάφορες πορνοταινίες πού κατά κόρο του προσφέρονται, ο απώτερος σκοπός του και τα ενδιαφέροντα του είναι αλλού, δηλαδή στην απελπισμένη ελπίδα να επωφεληθεί από μιαν έντονη διέγερση για να ανυψωθεί στο ύψος του μύθου της αρσενικότητας του. Και προπαντός γιατί είναι για άλλη μια φορά θύμα της συνήθειας πού έχει αποκτήσει να υποβάλλει στην εκτίμηση της γυναίκας τις αντιλήψεις του για την προσωπική του αξία. Τώρα πού υπάρχει ένα σίγουρο αντισυλληπτικό μέσο, ο άνδρας πιστεύει ότι η γυναίκα δεν σκέφτεται τίποτα άλλο παρά πώς να πιάσει το χαμένο χρόνο, και να ριχτεί με μανία σ’ αυτό πού αυτός θεωρεί, έτσι πού τον έχουν ντρεσάρει, σαν την υπέρτατη απόλαυση: την σεξουαλική πράξη.
Φυσικά, γελιέται γιατί η σεξουαλική απόλαυση δεν αποτελεί για την γυναίκα, ούτε κατά διάνοια, την υπέρτατη απόλαυση. Η ευτυχία που χαρίζει ο οργασμός τοποθετείται, στην κλίμακα των γυναικείων άξιων, ένα σκαλοπάτι, πολύ πιο χαμηλά απ’ ότι λογουχάρη ένα κοκτέιλ ή η αγορά ενός ζευγαριού μπορντό γυαλιστερά μποτίνια - αν είναι στην μόδα!!!
Επομένως, το άγχος πού νιώθει ο άνδρας στην σκέψη ότι τώρα με την ελευθερία της γυναίκας θα φανεί κατώτερός της σεξουαλικά ή έστω μειωμένος, είναι παράλογο. Η γυναίκα ποτέ της δεν θα εξαντλήσει τον άνδρα πού την συντηρεί, καθώς ακόμη και για τις χειραφετημένες γυναίκες είναι γνωστό ότι εργάζονται λιγότερο από τον άνδρα, σε τέτοιο σημείο ώστε την άλλη μέρα το πρωί να μην είναι σε θέση να πάει στην τακτική του ώρα στο γραφείο του. Γιατί να διατρέξει έναν τέτοιο κίνδυνο; Ακόμα και η πιο φλογερή ερωμένη θα περιόριζε ενστικτωδώς τις σεξουαλικές της απαιτήσεις σε ακίνδυνο βαθμό, αν οι τρελές της νύχτες θα προκαλούσαν την παραμικρή ζημιά στην επαγγελματική καριέρα του συζύγου της, και όλα αυτά διότι, το ξαναλέμε, η γυναίκα ποτέ μα ποτέ δεν κάνει κάτι το οποίο δεν της αποφέρει κάθε μορφής όφελος!!! Οι νυμφομανείς υπάρχουν σχεδόν μόνο στα φιλμ ή στα θέατρα, η σπανιότητα τους στην ζωή, εξηγεί και την περιέργεια τού κόσμου (για τον ίδιο λόγο που πολλά είναι τα φιλμ και τα διάφορα ρομαντικά μυθιστορήματα όπου ο ήρωας είναι υπερβολικά πλούσιος, ενώ το ποσοστό των πραγματικών Κροίσων είναι ελάχιστο). Αν οι γυναίκες ενδιαφέρονται για την σεξουαλική ικανότητα του άνδρα, είναι κυρίως γιατί θέλουν να κάνουν παιδιά. Τα έχουν ανάγκη, όπως θα δούμε παρακάτω, για να πετύχουν τα σχέδια τους που είναι να σφίξουν ακόμα περισσότερο την μέγγενη γύρω από τον λαιμό του άνδρα προκειμένου αυτός να γίνει περισσότερο υποχείριο τους!!! Πολλές είναι οι γυναίκες που, αφού αποκτήσουν δύο ή τρία παιδιά, θα εύχονταν πραγματικά να καλμάρει ξαφνικά η σεξουαλική ικανότητα του συμβίου τους, πράγμα πού θα τις απάλλασσε από μια ενασχόληση η οποία δεν τους είναι καθόλου απαραίτητη και ακόμη ένα σωρό άλλες σκοτούρες. Υπάρχει κι άλλη μια απόδειξη της περιορισμένης σημασίας που έχει για την γυναίκα η σεξουαλική ρώμη του άνδρα, το γεγονός ότι ένας άνδρας πού κερδίζει πολλά, δεν έχει καμιά δυσκολία να βρει σύντροφο ή σύζυγο και να μείνει παντρεμένος μαζί της, έστω κι αν είναι σεξουαλικά ανίκανος. Είναι όμως αδύνατο να φανταστεί κανείς το αντίθετο, δηλαδή μια γυναίκα που της λείπει ο κόλπος να μπορεί μια μέρα να βρει και να παντρευτεί έναν άρτιο άνδρα!!!
«Μην ρωτάς ποτέ έναν βάτραχο που βρίσκεται στον πάτο ενός πηγαδιού για το πόσο μεγάλος είναι κόσμος, ο ορίζοντας του είναι πολύ περιορισμένος».

Κομφούκιος

Ο γυναικείος ορίζοντας
Ότι κι αν κάνουν οι άνδρες για να εξασφαλίσουν την προσοχή των γυναικών, μέσα στο γυναικείο κόσμο, δεν πετυχαίνουν τίποτα. Στον κόσμο των γυναικών μόνο οι άλλες γυναίκες μετράνε!!!
Όταν μια γυναίκα προσέξει ότι ένας άνδρας στο δρόμο γυρίζει να την κοιτάξει, φυσικά ευχαριστιέται. Αν ο άνδρας αυτός είναι ντυμένος πλούσια η αν οδηγεί αυτοκίνητο σπορ ή πολυτελείας, η ευχαρίστηση της είναι ακόμα πιο μεγάλη, είναι ίδια με την χαρά πού νιώθει ο κάτοχος μετοχών όταν διαβάζει ένα ανοδικό δελτίο χρηματιστηρίου. Για την γυναίκα, αν ο άνδρας είναι, στο παρουσιαστικό του, συμπαθητικός ή όχι, έξυπνος ή όχι, δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Όπως και το ίδιο συμβαίνει π.χ. με τον μέτοχο του χρηματιστηρίου, που δεν τον νοιάζει σε τι χρώμα μελάνης έχει τυπωθεί το νούμερο στο κουπόνι του.
Αντίθετα, όμως, όταν μία γυναίκα αντιληφθεί ότι μια άλλη γυναίκα γυρίζει να την κοιτάξει - πράγμα που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια, γιατί οι γυναίκες χρησιμοποιούν μεταξύ τους πολύ σκληρότερα μέτρα για να κρίνει η μια την άλλη απ’ ότι οι άντρες - τότε είναι πού θεωρεί ότι έχει πετύχει τον πιο ψηλό της σκοπό. Γι' αυτό ζει εξάλλου και αυτός είναι ο σκοπός της: Να την αναγνωρίζουν, να την θαυμάζουν, να την αγαπούν οι άλλες γυναίκες.
Γιατί στον γυναικείο κόσμο, μόνο οι άλλες γυναίκες υπάρχουν, οι γυναίκες πού συναντάνε πηγαίνοντας στην εκκλησία, ή στο σουπερμάρκετ, ή στις διάφορες βεγγέρες· οι γυναίκες με τις όποιες πιάνουν κουβεντολόι πάνω από τα κάγκελα του κηπάκου τους, οι γυναίκες πού καμώνονται ότι τις αγνοούν μέσα στο θόρυβο των κομψών εμπορικών δρόμων ή στις κοσμικές εκδηλώσεις και στις κοσμικές σουαρέ. Είναι με το τι περιέχει το «δικό τους» το κεφαλάκι, κι όχι του άνδρα, που τις κάνει να αλληλοζυγιάζονται, είναι η «δική τους» κρίση πού έχει σημασία για την καθεμιά τους και για ένα μικρούλικο κομπλιμέντο από το στόμα μιας άλλης γυναίκας πρόθυμα αδιαφορούν για όλα τα αδέξια παινέματα, τα πιτσιλισμένα πάντα με μια δόση ντιλεταντισμού - ερασιτεχνισμού, ενός υποψήφιου εραστή.
Γιατί οι άνδρες δεν ξέρουν σε τι κόσμο ζουν πραγματικά οι γυναίκες και η άγνοια τους είναι τόση, πού στους εγκωμιαστικούς τους ύμνους και της απανωτές φιλοφρονήσεις προς την γυναίκα, ξεχνούν πάντα τα πιο σημαντικά σημεία. Ώστε οι γυναίκες δεν θέλουν να αρέσουν στους άνδρες; Μα και βέβαια και το θέλουν, αφού αυτοί τους εξασφαλίζουν και ένα μεγάλο ποσοστό την υλική τους ζωή. Πάντως όμως, οι ανδρικές ανάγκες μπορούν να ικανοποιηθούν με πολύ λιγότερη προσπάθεια, απέναντι στην γυναίκα, ο άνδρας αντιδρά, μπορούμε να πούμε, αποκλειστικά στον σεξουαλικό συμβολισμό κι ανάλογα με την γοητεία που του προκαλεί ένας ειδικότερος τόνος στην εμφάνιση της, λογουχάρη τα μακριά μαλλιά, τα μακιγιαρισμένα χείλια, ένα πουλόβερ πού καλουπιάζει τις γραμμές του σώματος, μια μίνι φούστα, οι διαφανείς κάλτσες, τα ψηλά τακούνια. Όμως, τα ζωντανά γυναικεία αριστουργήματα, πού συναντάμε στους αριστοκρατικούς εμπορικούς δρόμους του Παρισιού, της Ρώμης και της Νέας Υόρκης, είναι πολύ μακριά από αυτό πού ποθεί κι από αυτό πού καταλαβαίνει ο άνδρας. Το σωστό βάψιμο στα βλέφαρα, με μια ελαφριά σκιά πού σιγοσβήνει, χρειάζεται υψηλή καλλιέργεια· το διάλεγμα του κατάλληλου ρουζ για τα χείλια, η σωστή τεχνική για να τα βάψεις απευθείας ή με το πινελάκι, σ' ένα στρώμα ή απανωτά, η επίτευξη της καλύτερης σχέσης ανάμεσα στην επιθυμητή και στην τυχαία εντύπωση των ψεύτικων βλεφαρίδων και τέλος, το γενικό αρμονικό σύνολο, με τον καταλληλότερο συνδυασμό φουστανιού, κολιέ, μαντό και φωτισμού, όλα αυτά χρειάζονται κάποιαν εξειδίκευση. Ο άνδρας δεν σκαμπάζει γρυ απ' όλα αυτά, δεν έχει καμιά κουλτούρα σχετικά με τα γυναικεία μασκαρέματα και δεν μπορεί, επομένως, με σοβαρές απαιτήσεις να κρίνει αυτού του είδους τα άστατα αριστουργήματα, θα χρειαζόταν, γι’ αυτό, να αφιερώσει χρόνο, χρήματα και μιαν απέραντη στενότητα πνεύματος, ιδιότητες πού μόνο στις γυναίκες ευδοκιμούν.
Με άλλα λόγια, η γυναίκα προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον άντρα μόνο όσο της είναι απαραίτητο για να τον κρατήσει κοντά της και με την πιο πλατιά έννοια της φράσης, προκειμένου να επωφεληθεί οικονομικά απ’ αυτόν. Όλες οι άλλες επενδύσεις της μοναδικό στόχο έχουν την γυναίκα.
Πέρα από αυτήν την τροφοδοσιακή - οικονομική λειτουργία, η γυναίκα στην πραγματικότητα δεν δίνει πεντάρα για τον άντρα!!!

Όταν ένας επιχειρηματίας γυρεύει επειγόντως εργάτες, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους δελεάσει και τους υπόσχεται τον ουρανό με τ’ άστρα ωσότου να τους καταφέρει, ξέρει πολύ καλά πώς, μια και υπογραφεί το συμβόλαιο, γρήγορα θα βγάλει τα σπασμένα από την ράχη του εργαζομένου σύμφωνα με τον την ολοκάθαρη κλοπή του εισοδήματος τους εργαζόμενου με βάσει τον κανόνα της υπεραξίας της εργασίας και ειδικά από την στιγμή που ο αυτός - ο εργοδότης κρατάει το χαλινάρι. Έτσι γίνεται και με τις γυναίκες, δεν λασκάρουν το σκοινί του άντρα τους, παρά μόνο ως εκεί πού χρειάζεται για να μένει κοντά τους, να μην σπάσει το συμβόλαιο, μεταχειριζόμενες κυρίως το σεξ σαν υπομόχλιο!!!
Μπορούμε θαυμάσια να παραλληλίσουμε τη γυναίκα με την επιχείρηση, δηλαδή ένα ουδέτερο σύστημα, ρυθμισμένο έτσι πού να αποφέρει το maximum του κέρδους, η γυναίκα δένεται χωρίς αγάπη, χωρίς κακία, και χωρίς προσωπικό μίσος με τον άνδρα πού δουλεύει γι’ αυτήν. Αν τύχει και την παρατήσει, φυσικά την καταλαμβάνει το άγχος, γιατί παίζεται ή οικονομική της υπόσταση, ακόμη φυσικά και αν έχει δικό της εισόδημα, θα δούμε παρακάτω ότι οι χειραφετημένες - εργαζόμενες γυναίκες είναι πιο άπληστες από άλλες, όμως κάτω από την επιφάνεια του εύλογου αυτού άγχους δεν ανοίγεται καμιά μαύρη άβυσσος, η δε εξουδετέρωση του γίνεται κι αυτή επίσης με ανάλογα εύλογο τρόπο, της αρκεί, λογουχάρη, να κάνει συμβόλαιο με έναν άλλον άνδρα. Το άγχος αυτό δεν συγκρίνεται με τα αισθήματα ενός συζύγου ή ενός εραστή πού, σε ανάλογη κατάσταση, τον βασανίζει η ζήλεια και υποφέρει, κυριευμένος από ένα αίσθημα κατωτερότητας.
Όταν ένας άνδρας εγκαταλείπει μια γυναίκα, το κάνει πάντα για μια άλλη γυναίκα και ποτέ για να είναι ελεύθερος. Επομένως εκείνη δεν έχει κανένα λόγο να τον φθονεί η να τον ζηλεύει, από την άποψη της γυναίκας, η κατάσταση του άνδρα δεν καλυτέρεψε καθόλου. Αυτή την υπαρξιακή περιπέτεια, αυτόν τον νέο έρωτα πού τον τραβάει σε μιαν άλλη, η εγκαταλειμμένη γυναίκα την αντιμετωπίζει όπως ο μικροεπιχειρηματίας που, όταν ο συναγωνισμός του έχει πάρει τον καλύτερο του υπάλληλο, θλίβεται βέβαια γιατί είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει και να ξετρυπώσει κάποιον άλλον για αντικαταστάτη, το ίδιο κατάλληλο. Για την γυναίκα, μια ερωτική θλίψη δεν είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, παρά το αίσθημα πού νιώθει βλέποντας να εξαφανίζεται μια ωραία επιχείρηση.
Έτσι λοιπόν, ο άνδρας για άλλη μια φορά φαίνεται αφελής, όταν εκφράζει τον θαυμασμό του για την «τιμιότητα» της γυναίκας πού του μένει πιστή και δεν τον απατάει με άλλους άντρες, που αυτός βρίσκει ότι είναι πιο ελκυστικοί απ’ αυτόν. Μα γιατί να το έκανε, ενόσω είναι καλός στην δουλειά του και της εξασφαλίζει τις χαρές πού «πραγματικά» την ενδιαφέρουν;
Η τιμιότητα της γυναίκας κατά βάθος δεν έχει τίποτα το κοινό με την τιμιότητα του άντρα, αντίθετα μ’ αυτόν, εκείνη μένει, σαν να λέμε, αδιάφορη στην εξωτερική εμφάνιση του συντρόφου της. Όταν φλερτάρει με τον καλύτερο φίλο της οικογένειας, δεν σκέφτεται τον σύντροφο της, αλλά το κάνει για να πικάρει την γυναίκα του φίλου, γιατί η γυναίκα δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για τα αισθήματα των άλλων γυναικών (αν επρόκειτο πράγματι για τον άντρα της, δεν θα έπαιζε τόσο φανερά αυτή την κωμωδία).
Στις ομαδικές σεξουαλικές σχέσεις - μια νέα μόδα, πού δεν είναι παρά μια παραλλαγή των συχνών φλερτ στην «καλή κοινωνία» - η γυναίκα δεν βλέπει παρά μόνο τις άλλες γυναίκες, όχι τους άνδρες. Η ιστορία βρίθει από ανέκδοτα για βασιλιάδες και πρίγκιπες πού είχανε συγχρόνως πολλές μαιτρέσες. Δεν υπάρχουν όμως πολλά ανέκδοτα για λογαριασμό των γυναικών, εστεμμένων και μη, κι ο λόγος είναι απλός, μια γυναίκα πλήττει φοβερά σε μια ομαδική ερωτική σκηνή, όπου θα είναι μονή χωρίς άλλη από το φύλο της. Έτσι γινόταν πάντα και έτσι πάντα θα γίνεται και δεν έχετε παρά να δείτε μια ερωτική ταινία και θα το καταλάβετε.
Αν οι γυναίκες επηρεάζονταν από το ωραίο παρουσιαστικό των άντρων, η διαφημιστική βιομηχανία θα το είχε προ πολλού εκμεταλλευτεί. Γιατί χάρη στα χρήματα πού τους δίνουν οι άνδρες, οι γυναίκες διαθέτουν αγοραστική δύναμη πολύ μεγαλύτερη από την δική τους (υπάρχουν πολύ διαφωτιστικές στατιστικές πάνω σ' αυτό), και οι παραγωγοί θα γύρευαν, πολύ φυσικά, να προωθήσουν τις πωλήσεις των εμπορευμάτων τους με φωτογραφίες και ρεκλάμες όπου θα παρουσιάζονταν ωραίοι δυνατοί άντρες, με τονισμένους τους δευτερογενείς σεξουαλικούς τους χαρακτήρες. Ενώ γίνεται ακριβώς το αντίθετο, τα διαφημιστικά πρακτορεία για να πλασάρουν καλύτερα τα εμπορεύματα των πελατών τους - φτηνά ταξίδια, αυτοκίνητα, απορρυπαντικά, συσκευές τηλεόρασης, υπνοδωμάτια νέου στυλ - βάζουν νεαρές γυναίκες να μας τα παρουσιάζουν, γιατί άραγε;
Οι κινηματογραφικοί παραγωγοί ανακάλυψαν επιτέλους και τόσο καθυστερημένα!!!, ότι οι γυναίκες ικανοποιούνται απόλυτα με ηθοποιούς άσκημους, όπως ο Ζαν Πώλ Μπελμοντό, o Ουόλτερ Ματτάου, o Ντάστιν Χόφμαν, περισσότερο από ότι με τους ωραίους ηθοποιούς του παλιού καλού καιρού. Αφού δεν δίνουν μεγάλη σημασία στο φυσικό τους και δεν πιστεύουν ότι είναι ωραίοι παρά μόνο πολύ σπάνια (την ομορφιά την βλέπουν μόνο στις γυναίκες), ταυτίζονται πολύ πιο εύκολα με ερμηνευτές πού δεν είναι Απόλλωνες. Αρκεί τους κύριους γυναικείους ρόλους να τους έχουν ωραίες βεντέτες και οι γυναίκες ρουφούν τα φιλμ αυτά, με την ίδια ευχαρίστηση πού θα ρουφούσαν φιλμ με τον περίσσιου κάλλους ηθοποιό Ροκ Χάντσον, στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για τις γυναίκες πού βλέπουν στα φιλμ.
Αν η αλήθεια αυτή διαφεύγει από τους άνδρες, είναι γιατί οι γυναίκες αλληλοκατηγορούνται συνεχώς, όταν ένας σύζυγος ακούει την γυναίκα του να κοροϊδεύει την γαμψή μυταρόγκα, τον ξεχειλωμένο λαιμό, τα στραβά κανιά και τα πλαδαρά πλευρά της κυρίας Χ, πολύ λογικό να σκέφτεται ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να υποφέρουν η μια την άλλη ή ότι οι άλλες στερούνται από θέλγητρα. Τι χοντροειδέστατο λάθος!!!
Αν ο ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης παίνευε συνέχεια, μπροστά στο προσωπικό του, μιαν ανταγωνιστική του επιχείρηση, θα τον έπαιρναν για τρελό και πολύ σύντομα θα τον εγκατέλειπαν οι καλύτεροι του υπάλληλοι. Οι πολιτικοί παίζουν την ίδια κωμωδία εξακοντίζοντας δημόσια τους μύδρους τους, αν π.χ. επρόκειτο ο Νίξον να εξοριστεί σε κανένα ερημονήσι, θα προτιμούσε χίλιες φορές να έχει συντροφιά του τον Αντρέϊ Κοσύγκιν ή τον Φιντέλ Κάστρο, παρά έναν μέσο Αμερικανό πού τόσο λιβανίζει και πού τον έχει ψηφίσει. Αυτός ο μέσος Αμερικανός δεν έχει, εδώ πού τα λέμε, τίποτα το κοινό με τον Νίξον.
Μόλις οι γυναίκες μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις υλικές τους ανάγκες, βλέπεις ότι προτιμούν να κάνουν παρέα με άλλες γυναίκες ή με τους gay ή με άνδρες που κατά κανόνα είναι σαχλαμάρες και «ακίνδυνοι» παρά με άρτιους άνδρες. Και όχι βέβαια, γιατί είναι λέσβιες ή ανέραστες αλλά γιατί η προτίμηση τους αυτή, πιθανότατα, δεν έχει καμιά σχέση με την σεξουαλική επιθυμία.
Η αλήθεια είναι, ότι τα δύο φύλα δεν έχουν όμοια συμφέροντα. Επομένως, τι άλλο γυρεύουν οι γυναίκες στους άντρες, αν όχι τα χρήματα τους; Μεταξύ τους, όμως, έχουν ένα σωρό πράματα να πουν, γιατί η διανοητικότητα τους και η αισθηματική τους ζωή έχουν αποκρυσταλλωθεί σε ένα καθολικά πρωτόγονο επίπεδο, έτσι ώστε να μην υπάρχει γυναίκα εξατομικευμένη ή πού να γυρεύει την μοναξιά. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τι εξαίσια παραδεισένια ζωή θα έκαναν αν ήταν μόνες τους στον κόσμο, παρ’ όλο το τρομαχτικά φαύλο επίπεδο τους, ποιόν όμως θα ενοχλούσε η φαυλότητα αυτή;

«Ως ουδέν ανθρώπου θηρίον αγριώτερον εξουσίαν πάθει προλαβόντος»

Πλούταρχος Κικέρων XLVI

Ο επιχειρηματικός κόσμος - η περιοχή του κυνηγιού

Οι πολυάριθμες γυναίκες πού εργάζονται, γραμματείς, εργάτριες, πωλήτριες, ξεναγοί και σερβιτόρες, πού συναντούμε σήμερα σε κάθε μας βήμα, οι νεαρές αθλήτριες πού κατακλύζουν όλο και σε μεγαλύτερο αριθμό τα πανεπιστήμια και τις ανώτερες σχολές, θα μπορούσαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η γυναίκα έχει κυριολεκτικά αλλάξει τα τελευταία είκοσι χρόνια, θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι η σημερινή μοντέρνα κοπέλα, πιο τίμια από την μητέρα της ή κυριευμένη ίσως από μια απέραντη λύπηση για το θύμα της, δηλαδή τον άνδρα, αποφάσισε να πάψει να τον εκμεταλλεύεται και να γίνει συνεταίρος του. Η εντύπωση αυτή είναι σφαλερή. Δεν υπάρχει παρά μόνο μια και μοναδική ενέργεια στην ζωή της γυναίκας, να διαλέξει τον άνδρα πού της ταιριάζει!!!
Μπορεί να πέσει έξω σε όλα τα άλλα, σ' αυτό όμως το ζήτημα δεν της επιτρέπεται κάτι ανάλογο. Έτσι λοιπόν, βρίσκει τον τρόπο να κάνει την εκλογή της εκεί όπου νομίζει ότι θα πετύχει καλύτερα τις αντρικές εκείνες ιδιότητες από τις όποιες τα πάντα εξαρτώνται. Εκεί όπου ο άνδρας μελετάει και εκεί όπου εργάζεται. Γραφεία, εργοστάσια, πανεπιστήμια, δεν είναι για την γυναίκα τίποτα άλλο, παρά μια τεράστια εμποροπανήγυρη με απώτερο σκοπό τον γάμο!!!
Το περιβάλλον πού εκλέγει, πράγματι, για να τσιμπήσει τον μελλοντικό «σκλάβο» της, εξαρτάται, προπαντός, από το εισόδημα του πρώτου θύματος της δηλαδή του πατέρα της. Τα κορίτσια πού οι πατεράδες τους έχουν μεγάλα εισοδήματα, γυρεύουν τον άντρα τους, κατά προτίμηση, στα ιδιωτικά γυμνάσια και στα ακριβά πανεπιστήμια που τους προσφέρουν τις μεγαλύτερες ελπίδες να ξετρυπώσουν το πουλάκι πού θα έχει τουλάχιστον τα ίδια μ’ αυτές εισοδήματα. Άλλωστε, μερικά επιστημονικά πασαλείμματα και κάτι προσωρινές σπουδές είναι ότι χρειάζεται για τον σκοπό τους και πιο βολικό, παρά οποιαδήποτε επαγγελματική απασχόληση. Τα κορίτσια από τα λιγότερο εύπορα σπίτια ταχτοποιούνται, προσωρινά πάντοτε και με τον ίδιο αντικειμενικό σκοπό, σε κάποιο εργοστάσιο, σε εμπορικό κατάστημα, σε γραφείο, υπηρεσία ή τράπεζα ή σε νοσοκομείο. Οι δυο αυτοί τρόποι προσωρινής απασχόλησης διαρκούν ως τον γάμο, ως την εγκυμοσύνη στις πιο δύσκολες περιπτώσεις και έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα, η κάθε γυναίκα που παντρεύεται σήμερα «το αγόρι της εκλογής της» παρατάει για χάρη του μια θέση ή τις σπουδές της ή την περαιτέρω επαγγελματική της ανέλιξη. Η «θυσία» υποχρεώνει!!!

Η θέση και οι σπουδές των γυναικών όχι μόνο πλαστογραφούν τις στατιστικές, άλλα χρησιμοποιούνται επίσης για να υποδουλώσουν τον άντρα με πιο απελπιστικό τρόπο, γιατί για τον άνδρα και για την γυναίκα, καριέρα και επιστημονική μόρφωση είναι δυο πράματα με εντελώς διαφορετική έννοια για τον καθένα τους.
Για τον άνδρα, η καριέρα του είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Τα νεανικά του χρόνια είναι ακριβώς και τα πιο αποφασιστικά για το μέλλον του, ο άνδρας πού μεταξύ 25 και 35 ετών δεν έχει πάρει ακόμα τον δρόμο της επιτυχίας, θεωρείται είτε αποτυχημένος είτε στην καλύτερη περίπτωση ένα είδος stand by επιλογής για την γυναίκα. Είναι η στιγμή που αναπτύσσει όλες του τις ικανότητες σ’ έναν αληθινά εξοντωτικό αγώνα με τους ανταγωνιστές του. Κάτω από την μάσκα μιας δήθεν γενναιόφρονης συναδελφικότητας, δεν παύει να βρίσκεται επί ποδός πολέμου. Σημειώνει με αγωνία κάθε ένδειξη ανωτερότητας πού διαπιστώνει στους άλλους, καθώς και κάθε αδυναμία τους, για να μπορέσει αμέσως να επωφεληθεί. Στο μεταξύ, δεν είναι παρά ένα μικρούτσικο γραναζάκι στον τεράστιο οικονομικό μηχανισμό πού τον εκμεταλλεύεται σύμφωνα με όλους τους κανόνες της τέχνης, αν κακομεταχειριστεί κάποιον υφιστάμενο, είναι σαν να πληγώνει τον ίδιο τον εαυτό του, γιατί οι οδηγίες που δίνει δεν είναι παρά οι οδηγίες που κι ο ίδιος έχει πάρει από τους ανωτέρους του και απλώς τις μεταβιβάζει.
Οι ενδεχόμενοι έπαινοι των ανωτέρων του δεν θα πρέπει να τον χαροποιούν και ιδιαίτερα καθώς δεν είναι αυτός ο σκοπός τους, αλλά να τον τονώσουν στην δουλειά για να είναι ακόμα παραγωγικότερος. Έχει ντρεσαριστεί - εκγυμναστεί από το οικογενειακό του περιβάλλον έτσι ώστε να είναι περήφανος και φιλότιμος, κι όμως η κάθε μέρα της επαγγελματικής του ζωής δεν είναι παρά ένας επιπλέον κρίκος στην αλυσίδα των ταπεινώσεων και των εξευτελισμών σε ένα πολλές φορές υπέρ του δέοντος καταπιεστικό περιβάλλον εργασίας.
Θα πρέπει να ενθουσιάζεται π.χ. για την αλυσιδωτή παραγωγή των προϊόντων του εργοστασίου του που καθόλου δεν τον ενδιαφέρουν, να γελάει με τα κακόγουστα αστεία των ανωτέρων του, να υποστηρίζει απόψεις πού δεν πιστεύει και προπαντός, δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάει ότι η παραμικρότερη αμέλεια του μπορεί να σημαίνει υποβιβασμό, όπως και μια παράτυπη κουβέντα του να του στοιχίσει την καριέρα του.
Η γυναίκα που για χάρη της ο άνδρας εκτίθεται πάντοτε στην πρώτη γραμμή σε τέτοιους αγώνες, τους βλέπει να ξετυλίγονται κάτω από τα μάτια της με αδιαφορία. Για εκείνη, η περίοδος της επαγγελματικής της ζωής είναι η περίοδος των φλερτ, των ραντεβού, των πειραγμάτων και μαζί μ’ όλα αυτά για να διατηρεί και τα προσχήματα και μια κάποια ελάχιστη δόση δουλείας χωρίς καμία ευθύνη. Ξέρει ότι όλα αυτά κάποτε θα περάσουν, όταν χρησιμοποιώντας τα θέλγητρα της ψαρέψει το υποψήφιο θύμα της κι αν πάλι δεν γίνει έτσι, τουλάχιστο θα έχει ζήσει μ’ αυτή την αυταπάτη για κάμποσα χρόνια. Παρακολουθεί τους αγώνες των αντρών από κάποια ασφαλή απόσταση, χειροκροτεί τον έναν από τους ανταγωνιζόμενους, κατά την περίσταση, τον επιτιμά ή τον ενθαρρύνει. Κι ενόσω π.χ. του ετοιμάζει τον καφέ, ή του ανοίγει το ταχυδρομείο, ή παρακολουθεί τα τηλεφωνήματα του, καταστρώνει το σχέδιο της, με απόλυτη ψυχραιμία. Μιας και βρεθεί ο «άνδρας της ζωής της», η γυναίκα αποσύρεται από την αρένα, που μένει κενή για την επόμενη γενεά γυναικών.
Και με τις σπουδές της το ίδιο γίνεται. Υπάρχουν σήμερα περισσότερες από οποτεδήποτε άλλοτε γυναίκες στα κολλέγια και στα πανεπιστήμια στις Η.Π.Α, κι όμως ο αριθμός των γυναικών πού τελειώνουν τις σπουδές τους είναι κατώτερος από τον αριθμό των γυναικών πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι ενώ οι φοιτήτριες σκέφτονται τις ανοιξιάτικες τουαλέτες τους κατά την παράδοση των βασικών μαθημάτων, ή καθώς τεμαχίζουν τα πτώματα στο μάθημα της ανατομίας, με δάχτυλα πού τα καλογυαλισμένα και βαμμένα νύχια τους δεν τα κρύβει το διαφανές γάντι από καουτσούκ, οι αρσενικοί συνάδελφοι τους αντιμετωπίζουν πάντα το ίδιο πρόβλημα, να πετύχουν αλλιώς χάθηκαν.
Για την γυναίκα, είναι αρκετό ένα δαχτυλίδι αρραβώνα για να τελειώσει τις σπουδές της. Ο άντρας χρειάζεται κι άλλα προσόντα έκτος από το πτυχίο. Το πτυχίο στο κάτω κάτω παίρνεται εύκολα, αποστηθίζοντας την ύλη και άλλωστε, λίγες είναι οι εξετάσεις όπου μπορείς να ξεχωρίσεις τις πραγματικές γνώσεις από την μπλόφα, (στις χώρες τις βόρειας Ευρώπης και τις Η.Π.Α χρησιμοποιούνταν από την δεκαετία του 60 το σύστημα πολλαπλών επιλογών σε εξετάσεις)*.
Ο άνδρας όμως θα πρέπει να χωνέψει αυτά πού τον μαθαίνουν. Η υλική του επιτυχία, το κύρος του και, συνήθως, η ζωή και η περιουσία και κάποιου άλλου ανθρώπινου όντος θα εξαρτηθούν αργότερα από το βαθμό πνευματικής διείσδυσης πού έχει βάλει στις γνώσεις του.
Η γυναίκα λοιπόν αγνοεί τι θα πει αγώνας. Όταν σταματάει τις σπουδές της για να παντρευτεί π.χ. έναν υφηγητή του πανεπιστημίου, χωρίς καμιά απολύτως προσπάθεια τοποθετείται στο ίδιο κοινωνικό επίπεδο όπου βρίσκεται κι αυτός. Αν γίνει σύζυγος ενός εργοστασιάρχη, θα της συμπεριφέρονται με ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό, παρ’ όλο πού αν επρόκειτο να εργαστεί σ' αυτό το ίδιο εργοστάσιο ίσως μόνο για εργάτρια της σειράς να την παίρνανε. Σαν γυναίκα, απολαμβάνει πάντοτε το επίπεδο ζωής και το κοινωνικό κύρος του συζύγου της και δεν έχει να νοιαστεί ούτε έχει κοπιάσει για να πετύχει η ίδια, εκείνος τα αναλαβαίνει όλα. Έτσι λοιπόν, ο πιο κοντινός δρόμος για την επιτυχία παραμένει πάντοτε για την γυναίκα ο γάμος με έναν πετυχημένο άντρα. Και για να το πετύχει αυτό, δεν της χρειάζεται ούτε ζήλος, ούτε φιλοδοξία, ούτε επιμονή - απλώς ελκυστική εμφάνιση και καλές σεξουαλικές επιδώσεις!!!
Τα είπαμε παραπάνω για τις απαιτήσεις του καλοντρεσαρισμένου άντρα σχετικά με την γυναικεία εμφάνιση. Οι καλύτερες δαμάστριες των άντρων γραπώνουν αυτόματα, και χωρίς μεγάλη προσπάθεια, αυτούς που πετυχαίνουν καλύτερα στον αγώνα για την ζωή. Καθώς οι γυναίκες, πού τις λέμε «ωραίες», περνάνε από τα πολύ νεανικά τους χρόνια μια σχετικά εύκολη ζωή, και επομένως έχουν νιώσει πολύ λιγότερο από άλλες την ανάγκη να αναπτύξουν τις διανοητικές και πνευματικές τους ικανότητες ενώ ή ευφυΐα τους σβήνει από την έλλειψη συναγωνισμού, είμαστε υποχρεωμένοι να συμπεράνουμε, λογικά, ότι οι πιο επιτυχημένοι άνδρες στο επάγγελμα τους παντρεύονται γυναίκες πού η ηλιθιότητα τους φτάνει τις πιο ακραίες περιπτώσεις. Έκτος και θεωρήσουμε τα κόλπα τους και τις διάφορες ραδιουργίες τους και πού τις μεταβάλλουν σε δολώματα σαν πνευματικό κατόρθωμα.
Έχει γίνει πια στερεότυπο, ο άνδρας, εργοστασιάρχης, χρηματιστής, εφοπλιστής, αρχιμουσικός, πού έχει φτάσει στον κολοφώνα της επαγγελματικής του ιεραρχίας, στον κολοφώνα της επιτυχίας του, συνήθως παντρεύεται σε δεύτερο ή τρίτο γάμο ένα φωτομοντέλο. Όσο για τους άντρες τους γεννημένους πλούσιους, από τον πρώτο τους κιόλας γάμο παίρνουνε μια τέτοια «σουπεργυναίκα», και την αλλάζουν κάθε τόσο.
Οι περισσότερες, όμως, από αυτές τις γυναίκες μόλις και μετά βίας έχουν τελειώσει το δημοτικό, κι ως το γάμο τους δεν έχουν κάνει τίποτα άλλο από το να ποζάρουν χαριτωμένα μπροστά σε κάμερες. Γι’ αυτό όμως και δεν είναι λιγότερο προικισμένες, αφού είναι όμορφες.
Όλες αυτές οι γυναίκες, χωρίς καμιάν εξαίρεση, «εγκαταλείπουν την καριέρα τους για την αγάπη». Πάντως, αυτό λένε στο σύζυγο τους, κι αυτός τις πιστεύει. Η σκέψη ότι η πρόταση του για γάμο απαλλάσσει τη γυναίκα να ετοιμαστεί για το απολυτήριο της ή για εξετάσεις στο πανεπιστήμιο δεν του είναι καθόλου κολακευτική. Έτσι λοιπόν την αποδιώχνει από το μυαλό του, για να μεθύσει με τον απόλυτο έρωτα που η εκλεκτή του του ορκίζεται. Κρίνοντας την με την δική του κλίμακα άξιων, σκέφτεται, «ποιος ξέρει, ίσως κάποτε να μπορούσε κι αυτή να γίνει κάποια ένδοξη χειρουργός, ή μεγάλη μπαλαρίνα, ή σπουδαία δημοσιογράφος, και όμως όλα αυτά τα αφήνει για χάρη μου»!!! Ποτέ του δεν θα υποψιαστεί ότι η γυναίκα προτιμά χίλιες φορές να είναι η σύζυγος ενός διάσημου χειρουργού και να απολαμβάνει τις τιμές και τα χρήματα του χωρίς να κάνει τίποτα παρά να έχει τις σκοτούρες, τις ευθύνες και τους κόπους της δουλείας του. Θα σκιστεί για να της εξασφαλίσει, όσο γίνεται, μια ευχάριστη και άνετη ζωή, ώστε ποτέ της να μη μετανιώσει για την «μεγάλη της θυσία». Στις βιομηχανικές χώρες, ένα μικρό ποσοστό από τις φοιτήτριες τα καταφέρνουν να πάρουν το πανεπιστημιακό τους δίπλωμα πριν από το γάμο. Εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις, συνήθως πρόκειται για κοπέλες που είναι ελάχιστα ελκυστικές και πού δεν τα κατάφεραν, στην περίοδο των σπουδών τους, να προμηθευτούν την «εργατική δύναμη» πού έχουν ανάγκη για την χρήση τους. Το δίπλωμα μεγαλώνει αυτόματα ακόμα περισσότερο την εμπορευματική τους αξία, γιατί υπάρχει μια κατηγορία άντρων πού, έκτος κι αν έχουν οι ίδιοι κάποιο δίπλωμα, αισθάνονται τρομερά κολακευμένοι από τον πανεπιστημιακό τίτλο της γυναίκας τους «θεούλη μου, πόσο έξυπνος φαίνεται να είμαι για να με καταδεχτεί μια γυναίκα τόσο μορφωμένη» λένε μέσα τους.
Κι αν τύχει και η διανοουμένη του έχει και αρκετά καλές σεξουαλικές αρετές τότε πια πετάει στον έβδομο ουρανό. Γρήγορα όμως προσγειώνεται. Γιατί η γυναίκα του, είτε γιατρός είναι, είτε δικηγόρος, είτε κοινωνιολόγος, θα «θυσιάσει» την καριέρα της ή τουλάχιστο θα την παραμερίσει για να εγκατασταθεί σε ένα ωραίο διαμέρισμα ή μια ωραία βίλα σε κάποιο πλούσιο προάστιο, θα αραδιάσει μερικά παιδιά, θα ασχολείται με τα λουλούδια της και θα γεμίσει το σπίτι της με του κόσμου τα συνηθισμένα περιττά μπιχλιμπίδια. Σε λίγα χρονάκια, οι γυναικείες της αυτές ασχολίες θα την κάνουν να ξεχάσει τις λίγες επαγγελματικές γνώσεις που είχε μάθει αποστηθίζοντας, για να γίνει κι αυτή ανόητη και αργόσχολη ακριβώς όπως οι γειτόνισσες της.

* Σ.τ.Μ (Σημείωση του Μεταφραστή)


Η «χειραφετημένη» γυναίκα

Πάντως, υπάρχουν γυναίκες πού εξασκούν κάποιο επάγγελμα και ζουν απ’ αυτό, κι ας είναι είκοσι πέντε ετών ή και παραπάνω. Οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι :
α) Η γυναίκα μπορεί να παντρεύτηκε έναν «αποτυχημένο» (δηλαδή έναν άνδρα πού δεν κερδίζει αρκετά για να χρηματοδοτεί το όργιο των μπιχλιμπιδιών στο όποιο επιδίδεται το «έτερον του ήμισυ »).
β) Η γυναίκα, για βιολογικούς λόγους, δεν έχει παιδιά. (Μερικοί άνδρες, μιας και ικανοποιήσουν τον πόθο τους και χορτάσουν τις ορέξεις τους, δεν βρίσκουν για ποιο λόγο να συνεχίσουν να την συντηρούν).
γ) Η γυναίκα είναι άσκημη.
δ) Η γυναίκα είναι χειραφετημένη.
ε) Η γυναίκα ενδιαφέρεται για το επάγγελμα της (και εκ των προτέρων παραιτείται από την υποδούλωση του αρσενικού και από την προοπτική των παιδιών).
Οι αιτίες α και β μοιάζουν κάπως. Πιο ενδιαφέρουσες είναι οι δυο επόμενες, γιατί συνήθως πιστεύεται ότι η άσκημη γυναίκα είναι και χειραφετημένη, πού είναι λάθος. Όσο για τις πιθανότητες να συναντήσουμε ένα δείγμα της τελευταίας κατηγορίας, της γυναίκας πού παραιτείται από τις ανέσεις της και από τον ιδιωτικής χρήσης σκλάβο της για χάρη της πνευματικής της ζωής - η απλώς από τιμιότητα - είναι σχεδόν μηδενικές!!!
Η άσκημη γυναίκα, εκείνη πού είναι άσκημη σύμφωνα με τα ανδρικά γούστα, είτε γιατί οι δευτερογενείς σεξουαλικοί της χαρακτήρες δεν είναι τονισμένοι, είτε γιατί τα χαρακτηριστικά του προσώπου της δεν έχουν το απαραίτητο «baby-look», εργάζεται για τον ίδιο λόγο που εργάζεται κι ο άνδρας, γιατί δεν υπάρχει κανείς να εργαστεί γι’ αυτήν. Άλλα, ενώ τα έσοδα του ενός χρησιμοποιούνται για να συντηρηθούν επίσης η γυναίκα του και τα «παιδιά της», όπως αυτή αρέσκεται να τα αποκαλεί για λόγους σκοπιμότητας, η άσκημη γυναίκα κρατάει για τον εαυτό της τα χρήματα που κερδίζει χωρίς να συντηρεί μ’ αυτά ένα όμορφο νεαρό παλικάρι.
Αυτού του είδους η γυναίκα είναι, συνήθως, τρομερά έξυπνη. Στην αρχή, όπως κι όλες οι άλλες, ακολουθώντας τις συμβουλές της μητέρας της κι ελπίζοντας να διαθέτει μια μέρα τον «άντρα - εργάτη» της, αφήνει να ξεθωριάζουν οι διανοητικές της ικανότητες. Όσο περνάνε όμως τα χρόνια, και οι ελπίδες της να βρει το σκλάβο της ζωής της όλο και αδυνατίζουν δεν έχει άλλη επιλογή από το να επαναφέρει στην επιφάνεια ότι της έχει απομείνει από την εξυπνάδα της και να το χρησιμοποιήσει όσο μπορεί καλύτερα; Πολλές γυναίκες αυτής της κατηγορίας κάνουν πολύ καλή καριέρα. Γίνονται συγγραφείς, δημοσιογράφοι, γιατροί, δικηγόροι, επιστήμονες και δεν είναι σπάνιο να κατακτήσουν και κάποια πολύ τιμητική κοινωνική θέση, ακριβώς γιατί σαν έξυπνες γυναίκες ξεφεύγουν από το συνηθισμένο. Συγχρόνως, όμως, προσφέρουν στην άλλη, την εκμεταλλεύτρια που την έχει αράξει στο διαμέρισμα της ή στην όμορφη βίλα της, ανεκτίμητες υπηρεσίες. «Βλέπετε τι θυσιάζουμε στους άντρες εμείς οι κακόμοιρες οι γυναίκες;» Θα πει στον άντρα της η κατά τα άλλα περισσής μωρίας γυναικούλα. Και το αποκρουστικό παράδειγμα αυτών των τεράτων ευφυΐας του φύλου της, όπως αυτή τα αντιλαμβάνεται, της επιτρέπει να συμπληρώσει: «Να πού καταντάει μια γυναίκα όταν δουλεύει σαν τον άντρα, τι ασχήμια, θεέ μου, τι σκληράδα, τι έλλειψη χάρης... και «θηλυκότητας»!!!
Και πολύ φυσικά, ο άντρας προτιμά χίλιες φορές να έχει στο κρεβάτι του την πνευματικά ανάπηρη και ελκυστική, γιατί προκειμένου για συζήτηση έχει στην διάθεση του όλους τους άλλους άντρες, τώρα δε τελευταία είναι πολύ της «μόδας» να ακούει κανείς γυναίκες να επιδιώκουν την σύναψη απλώς φιλικής σχέσεως με τον άνδρα, πρόκειται για ένα ακόμη γυναικείο τέχνασμα το οποίο σκοπό έχει αφ’ ενός να προσφέρει στην γυναίκα μια διευρυμένη ποικιλία υποψηφίων θυμάτων όταν εκείνη αποφασίσει να κάνει την επιλογή της και αφ’ ετέρου να καταστήσει έτσι τον άνδρα περισσότερο πειθήνιο μέσου της συνεχούς διεγέρσεως του, από μέρους της, αλλά μη ενδώσεως!!!

Όμως, παρά την κοινωνική της επιτυχία, η άσκημη γυναίκα δεν εννοεί να παραιτηθεί από την ειδική κατάσταση της γυναίκας, θεωρεί σαν αυτονόητο ότι θα πρέπει να την βλέπει κανείς σαν ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, σαν «γυναίκα πού έχει πετύχει λαμπρά επαγγελματικά». Υπάρχει ένα είδος αισχρότητας στον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες αυτές υπογραμμίζουν σε κάθε στιγμή την «θηλυκότητα» τους. Οι φωτογραφίες στις εφημερίδες και τα περιοδικά και οι οθόνες της τηλεόρασης, όπου εμφανίζονται μόλις τους δοθεί ή ευκαιρία, μας τις δείχνουν, με τα εύγλωττα στήθη τους εκτεθειμένα πάνω στο μεγάλο τους γραφείο, να παραπονιούνται για τις δυσκολίες πού συναντούν, «σαν γυναίκες», στην υψηλή τους αυτή θέση.
Όπως και να έχει, η άσκημη γυναίκα είναι, ως ένα σημείο, αξιοσέβαστη, συγκρίνοντας τη με την κοινή εκμεταλλεύτρια. Φυσικά, αρκεί να δεις το πρόσωπο της για να καταλάβεις τι είναι αυτό πού την κάνει αξιοσέβαστη. Άλλο ζήτημα, τώρα, αν είναι υποχρεωμένη να κρατάει αυτόν το ρόλο, γιατί η ασχήμια δεν αποφέρει φυσικά κανένα προσωπικό όφελος. Η περίπτωση της γυναίκας της λεγόμενης «χειραφετημένης» είναι πολύ πιο περίπλοκη. Ενώ θα αρκούσε να προσφέρει κανείς ένα κατάλληλο κεφάλαιο στις γυναίκες των τριών πρώτων κατηγοριών, συμπεριλαμβανομένων και των άσχημων προτού πετύχουν επαγγελματικά, για να παρατήσουν, χωρίς καμία απαίτηση, κάθε σχέδιο για δουλειά, η χειραφετημένη γυναίκα δεν δουλεύει ποτέ για τα χρήματα. Στα νιάτα της είναι, εξ’ ορισμού, ελκυστική και κρατάει πάντα στο χέρι της έναν καλοπροαίρετο σκλάβο. Μόνο μια όμορφη γυναίκα μπορεί να αυτοανακηρυχτεί «χειραφετημένη». Η άσκημη γυναίκα, όπως ο άνδρας, δεν έχει τίποτα για το όποιο θα χρειαζόταν να χειραφετηθεί, κανείς ποτέ δεν προσπάθησε να την διαφθείρει, ενώ η ίδια δεν έχει τέτοια «επιλογή».
Η λεγόμενη χειραφετημένη γυναίκα έχει κι αυτή τα παιδιά της (συνήθως ένα ή δύο), μια άνετη διαμονή και όλα τα σύμβολα πού συνθέτουν τον κανονισμό της κοινωνικής της ομάδας. Άλλα δεν περιορίζει τις διασκεδάσεις της στο σπιτικό της ή στους μεταμφιεσμένους χορούς πού οργανώνουν οι ομόφυλες της. Αυτό πού περισσότερο την διασκεδάζει είναι να αναλαμβάνει κάποια κατώτερη απασχόληση, για την οποία υπάρχει πάντα ένα κοινό. Την βλέπουμε να περιφέρεται με έναν αιθέριο αέρα στους διαδρόμους των εκδοτικών οίκων και των συντάξεων των εφημερίδων και των περιοδικών, στους προθαλάμους των γραφείων των μεγάλων παραγωγών του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και του θεάτρου· είναι βοηθός σκηνοθέτη, διερμηνέας, ξεναγός σε τουριστικό γραφείο, υπάλληλος σε κάποιο μεγάλο χρυσοχοείο, σε μαγαζί αρχαιοτήτων ή σε μπουτίκ πολυτελείας. Κοντολογίς, παντού όπου είναι σίγουρη να συναντήσει πλούσιους και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Τα χρήματα που κερδίζει τα ξοδεύει συνήθως όλα για ένα μασκάρεμα πού θα της επιτρέπει να παρουσιάζεται στην δουλειά της κάθε μέρα και διαφορετική, σε μια ανανεωμένη κάθε μέρα προσωπική σκηνοθεσία.
Η λεγόμενη χειραφετημένη γυναίκα είναι το ίδιο μωρή όπως και οι άλλες, άλλα δεν της αρέσει να φαίνεται, η κριτική που κάνει για τις νοικοκυρές είναι από τις πιο αρνητικές. Υποθέτει ότι με το να κάνει μια δουλειά πού δεν θα ήταν ανάξια για έναν άντρα αρκεί για να την κάνει έξυπνη. Μπερδεύει την αιτία με το αποτέλεσμα. Οι άντρες δεν εργάζονται γιατί είναι τόσο έξυπνοι, άλλα γιατί είναι υποχρεωμένοι. Αν τους απάλλασσες από τις χρηματικές τους υποχρεώσεις, αν ήταν τόσο ελεύθεροι όσο π.χ. μια νοικοκυρά, οι περισσότεροι τους θα άρχιζαν να χρησιμοποιούν την ευφυΐα τους με λογικό τρόπο. Γενικά, μια γυναίκα διαθέτει στην ωραία εξοχική της βίλα περισσότερες και καλύτερες συνθήκες για διανοητική ή πνευματική δραστηριότητα, παρά ανάμεσα σε μία γραφομηχανή και ένα ντικτάφωνο - δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο.
Η δουλειά της χειραφετημένης γυναίκας σπάνια της δημιουργεί δυσκολίες ή την ευκαιρία να αναλαμβάνει ευθύνες, κι όμως ζει στην αυταπάτη ότι μόνο αυτό κάνει. «Εκπληρώνει κάποιο σκοπό», μας βεβαιώνει, τον οποίο δεν θα μπορούσε «σε καμιά περίπτωση να εγκαταλείψει». Εντούτοις, ποτέ της δεν αφοσιώνεται σοβαρά στην δουλειά της, γιατί, αντίθετα από την άσκημη γυναίκα, η χειραφετημένη ποτέ της δεν κάνει κάποια δουλειά χωρίς να έχει εξασφαλισμένη και μια σανίδα σωτηρίας, πάντοτε υπάρχει εκεί κάπου κοντά, στα παρασκήνια, ένας άνδρας έτοιμος να τρέξει στην πρώτη δυσκολία πού θα συναντήσει.
Θεωρεί άδικο οι αρσενικοί συνάδελφοι της να σκαρφαλώνουν πιο γρήγορα απ’ αυτήν στην ιεραρχία της επιχείρησης, άλλα ακριβώς γι' αυτό ποτέ της δεν παίρνει μέρος για πολύ καιρό στις εξοντωτικές τους διαμάχες. Έτσι λοιπόν «σαν γυναίκα», αν και χειραφετημένη, δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες. Κι αντί να κάνει ότι μπορεί, να παλέψει για να αλλάξει αυτή την κατάσταση εκεί όπου δουλεύει, σπεύδει να παρουσιαστεί, βαμμένη και ντυμένη σαν κλόουν, με φύλλα και φτερά, στις συγκεντρώσεις πού οργανώνει το συνάφι της για να απαιτήσουν με φωνές και κραυγές «ίσα δικαιώματα». Ούτε πού της περνάει από το μυαλό ότι οι ίδιες γυναίκες, κι όχι οι άνδρες, είναι οι υπεύθυνες γι' αυτή την κατάσταση, εξαιτίας της έλλειψης ενδιαφέροντος από τη μεριά τους, εξαιτίας της μωρίας τους, γιατί ποτέ κανείς δεν μπορεί να βασιστεί σ' αυτές, γιατί το μόνο πού κάνουν είναι να πουλιούνται σ’ αυτόν πού πληρώνει τα πιο πολλά, γιατί επιδίδονται σε ένα ηλίθιο μασκάρεμα, γιατί είναι συνέχεια έγκυες, και πάνω απ’ όλα εξαιτίας του αδυσώπητου ντρεσαρίσματος πού προσπαθούν να επιβάλουν σε κάθε άντρα πού τις πλησιάζει.
Θα μπορούσε ίσως να φανταστεί κανείς ότι ο σύζυγος μιας δήθεν χειραφετημένης γυναίκας είναι λιγότερο δυστυχισμένος από τους άλλους, αφού δεν σηκώνει μόνος του τις ευθύνες του σπιτικού. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, γιατί η λεγόμενη χειραφετημένη γυναίκα του μεγαλώνει την δυστυχία του!!! Γιατί έχει κι αυτός ντρεσαριστεί όπως και όλοι οι ομόφυλοι του, με βάση την αρχή της αποδοτικότητας, έτσι πού τώρα είναι καταδικασμένος πάντα να προπορεύεται από την γυναίκα, η μεταφράστρια παντρεύεται έναν συγγραφέα, η γραμματέας έναν προϊστάμενο, η πωλήτρια έργων τέχνης έναν γλύπτη και η δημοσιογράφος τον αρχισυντάκτη της. Η λεγόμενη χειραφετημένη γυναίκα δεν ξεκουράζει ποτέ της τον άνδρα της. Αντιθέτως του ζητάει πιο πολλά απ’ ότι οι άλλες. Όσο πιο ψηλά αυτή σκαρφαλώνει, τόσο πιο πολύ τον ποδοπατάει αλύπητα, και συχνά συμβαίνει μια τέτοια γυναίκα, κατά τύχη ή χάρη στην προστασία κάποιου άντρα - γιατί δεν της λείπουν τα θέλγητρα - να πάρει κάποια μεγάλη θέση. Αν ο άνδρας της δεν είναι στο ίδιο σκαλί μ’ αυτήν, κάθε αύξηση στο μισθό της γυναίκας του θα είναι κι άλλος ένας τραυματισμός γι’ αυτόν, κάθε επαγγελματική της επιτυχία αιτία πανικού γι' αυτόν. Το άγχος μήπως και μια μέρα τον ξεπεράσει η γυναίκα του δεν τον εγκαταλείπει καθόλου και δεν έχει ούτε στιγμή ησυχία. Τρομερά ζηλιάρης για τους ξένους πού αυτή συναναστρέφεται, νιώθει τον εαυτό του άχρηστο και περιττό, όλη του η ζωή του φαίνεται μάταιη γιατί φαντάζεται ότι αυτή δεν τον έχει πια ανάγκη. Την ευτυχία του σκλάβου, την μόνη που ο άντρας μπορεί ακόμα να χαίρεται ύστερα από το ντρεσάρισμα του, του την αρνούνται.
Τα παιδιά της λεγόμενης χειραφετημένης γυναίκας, ούτε κι αυτά είναι ευτυχισμένα. Η χειραφετημένη δεν είναι καλύτερη από τις άλλες ομόφυλες της, απλώς είναι διαφορετική, βρίσκει επομένως περισσότερη ευχαρίστηση να εκτελεί μιαν ανόητη εργασία γραφείου, παρά να απασχολείται με έξυπνα παιδιά. Παρ’ όλα αυτά, η απάρνηση της «μητρότητας» από μέρος της δεν διαρκεί πολύ καιρό, έχεις ανάγκη να κάνεις ένα παιδί, όταν είσαι γυναίκα, έτσι δεν είναι; Διαφορετικά, κάτι λείπει στην ζωή σου.....
Καταρχήν, η χειραφετημένη δεν παραιτείται από τίποτα, θέλει να είναι ταυτόχρονα «και στον φούρνο και στον μύλο». Για να μην παρατήσει την «δραστηριότητα της την τόσο τονωτική πνευματικά», βάζει τα παιδιά της στο βρεφικό σταθμό, ή στο οικοτροφείο όπου τα αφήνει να τα αναθρέφει μια από εκείνες τις νοικοκυρές που αυτή τόσο περιφρονεί. Φυσικά δεν θα κάνει μόνη της το νοικοκυριό, αλλά μαζί με τον άνδρα της, μετά τις ώρες της δουλείας. Κι εκείνος θα πάρει την άδεια να συζητήσει με «τρόπο εποικοδομητικό» με την σύζυγο του, που το πνεύμα της «δεν εγκαταλείπει τα διανοητικά ύψη» λουστράροντας το παρκέτο, ποτίζοντας τις γλάστρες της ή γυαλίζοντας τα ασημικά της. Γιατί η χειραφετημένη δεν παρατάει ούτε τις παραδοσιακές παλιατζούρες του φύλου της, ούτε τον σκλάβο πού δουλεύει γι’ αυτήν, ούτε και τα παιδιά της, όπως την συμφέρει να τα αποκαλεί για να μπορεί αφ’ ενός μεν να τους περνά τα δικά της μηνύματα μέσα στους κόλπους της οικογένειας και αφ’ ετέρου δε για να τα κάνει γενιτσάρους σε περίπτωση διαζυγίου προκειμένου να διεκδικήσει, μέσω αυτών, υψηλότερη διατροφή απομυζώντας όλο και περισσότερο τον άνδρα!!!
Για να δώσει περισσότερο βάρος στις διεκδικήσεις της σχετικά με τα προνόμια του άνδρα, όχι τα «προνόμια» του σαν πολεμιστή αλλά τις καλές και καλοπληρωμένες θέσεις του, η χειραφετημένη γυναίκα οργανώνει κάθε τόσο μια «κίνηση για την γυναικεία χειραφέτηση». Είναι η ευκαιρία πού χρειάζεται για να τραβήξει πάνω της, με κραυγές και φασαρία, την προσοχή του κόσμου, να καρφιτσώσει μια κονκάρδα στο πέτο του ταγιέρ της που είναι τελευταίας μόδας, να ανάψει κεράκια στα παράθυρα της κρεβατοκάμαρας της για να διαδηλώσει καλύτερα τις πολιτικές της πεποιθήσεις, να τσιμπήσει στο μπούτι τους οικοδόμους μπροστά στους θεατές της τηλεόρασης και να κάνει ένα σωρό άλλα τέτοια σκερτσάκια. Κανονικά, ελευθερώνεται από τα «δεσμά» της, όπως θέλει να τα αποκαλεί κι όπως αγνοεί τα ηθικά ή πνευματικά δεσμά. Τι υπονοεί μ’ αυτό; Στις αρχές του αιώνα μας άρχισε με τον κορσέ, αργότερα, μεταξύ 1950 - 1960, με το σουτιέν (και για να μην τύχει και αγνοήσει κανείς αυτό το τόσο εντυπωσιακό γεγονός, ο σκλάβος της, δηλαδή ο άνδρας, εφεύρε γι’ αυτήν τα διαφανή μπλουζάκια). Το νεότερο κύμα χειραφέτησης θα της φέρει ίσως την απελευθέρωση της από το «μάξι», το μακρύ και ασουλούπωτο φουστάνι, που τελευταία πρόσθεσε, με περισσή κοκεταρία και ενάντια στα γούστα του άνδρα, στις αποσκευές της μασκαράτας της. Αυτό από το όποιο δεν πρόκειται ποτέ της να απελευθερωθεί με τέτοιες εκδηλώσεις, είναι από την βλακεία της, από την απέραντη μωρία της, την γελοιότητα της, τα ψέματα της, την κενότητα των αισθημάτων της και την εξουθενωτική και κούφια πολυλογία της!!! Βεβαίως, οποίες κι αν είναι οι κατακτήσεις της, δεν αφήνει στον άντρα το χωράφι της, το σπίτι, δεν αφήνει να αναλάβει αυτός την ευθύνη του νοικοκυριού στην θέση της κι εκείνη να εκπληρώσει τα δικά του κοινωνικά καθήκοντα. Πολύ λιγότερο ευαίσθητη από τον άντρα, υποφέροντας επομένως πολύ λιγότερο απ’ αυτόν όταν είναι υποχρεωμένη να κάνει μιαν αποκτηνωτική δουλειά, μπορεί μια επαγγελματική ζωή να την «γεμίζει», να την κάνει «ευτυχισμένη», ποτέ της όμως δεν θα προσφέρει στον άντρα της, με τα χρήματα της, την δυνατότητα να κάνει μια καλύτερη ζωή. Δεν είναι αυτή πού θα του προσφέρει φωτιά να ανάψει το τσιγάρο του, ή πού θα του κρατήσει την πόρτα να περάσει, δεν είναι αυτή πού θα κάνει μια ασφάλεια ζωής προς όφελος του συμβίου της ή πού θα του εξασφαλίσει διατροφή αν τύχει και πάρει διαζύγιο. Κάτι τέτοια, δεν είναι καθόλου «γυναικεία».
Έξαλλου, κάτι τέτοιο ούτε και πού περνάει από το μυαλό του άντρα, είναι τόσο καλά ντρεσαρισμένος.... Αυτός είναι που αφού πρώτα φιλήσει την χειραφετημένη γυναικούλα του, θα σκουπίσει καλά - καλά το πρόσωπο του για να εξαφανιστούν οι κρέμες, οι πούδρες και το ρουζ, και θα ριχτεί απ’ την αρχή, με το κεφάλι σκυφτό, στον αγώνα για την ζωή.


«Ο τύραννος των Συρακουσών ο Διονύσιος ο Πρεσβύτερος (432 π. Χ - 367 π. Χ.) έστειλε στις κόρες του Σπαρτιάτη στρατηγού Λύσανδρου πολύ ακριβά χιτώνια και περιδέραια. Ο Λύσανδρος δεν δέχτηκε τα δώρα: Αυτά τα στολίδια μάλλον θα ατιμήσουν, παρά θα κοσμήσουν τις κόρες μου, απάντησε».
Πλούταρχος - Λυσάνδρος

Το σεξ ως μονάδα ανταμοιβής
Όλα τα ντρεσαρίσματα - εκγυμνάσεις βασίζονται στην αρχή: «ζάχαρη και κουρμπάτσι». Η σχέση ανάμεσα στις φυσικές δυνάμεις τού δαμαστή και του δαμασμένου είναι πού καθορίζει τον τρόπο εφαρμογής της. Πάντως, όμως, μια κάποια τάση προς το γλυκό εκδηλώνεται στο ντρεσάρισμα των μικρών παιδιών, η ζάχαρη ή η σοκολάτα επί παραδείγματι, διατηρεί σταθερά την εμπιστοσύνη πού έχουν στους γονείς τους, στους οποίους εμπιστεύονται τα προβλήματα τους, πράγμα πού βοηθάει τους γονείς να πλάσουν τα παιδιά τους όπως το νομίζουν καλύτερα χωρίς να χρησιμοποιήσουν το ξύλο.
Κάθε φορά πού το δελφίνι πετυχαίνει το κόλπο του στο τσίρκο, ο δαμαστής του, του πετάει ένα ψαράκι. Και καθώς το ζώο εξαρτάται από τον δαμαστή του για να φάει, αναγκάζεται να κάνει ότι αυτός απαιτήσει. Αντίθετα, ο άνδρας μπορεί μονάχος του να τραφεί, αφού, μάλιστα, από τα χέρια του περνάνε τα χρήματα, θα ήταν λοιπόν, ως ένα κάποιο σημείο, αδάμαστος, αν δεν τον κινούσε μια αδυσώπητη ανάγκη, πού δεν μπορεί μονός του να την ικανοποιήσει: την επαφή με το γυναικείο σώμα!!!
Η ανάγκη του αυτή είναι τόσο έντονη, κι ο άντρας βρίσκει τέτοια ευχαρίστηση στην ικανοποίηση της, ώστε αυτή είναι, ίσως, η πιο δυνατή αιτία για την υποδούλωση του, ίσως η ηδονή που νιώθει παραιτούμενος από την ελευθερία του να μην είναι παρά μια πλευρά του σεξουαλισμού του.
Η βάση της οικονομίας είναι πάντοτε η ανταλλαγή. Όταν ζητάς μια εξυπηρέτηση, θα πρέπει πάντα να προσφέρεις σε αντάλλαγμα κάτι ανάλογης αξίας. Συμβαίνει όμως οι άνδρες να προσφέρουν παράλογη τιμή για την ιδιωτική τους χρήση του κόλπου μιας γυναίκας. Αυτό της επιτρέπει να ρίχνεται σε μιαν άγρια εκμετάλλευση από την οποία δεν γλυτώνει κανένας άντρας, και τέτοιων μάλιστα διαστάσεων, πού να ωχριά μπροστά της και η πιο στυγνή εκμετάλλευση του πιο στυγνού καπιταλιστικού συστήματος!!!
Και καθώς η θηλυκότητα έχει πια καταντήσει ένα φαινόμενο μάλλον κοινωνιολογικό, ώστε η βιολογική της πλευρά να μην παίζει πλέον παρά έναν ασήμαντο σχεδόν ρόλο, ούτε οι ομοφυλόφιλοι γλυτώνουν από αυτή την εκμετάλλευση, ας μην ξεχνάμε ότι οι ομοφυλόφιλοι σκέφτονται περισσότερο με τον γυναικείο τρόπο παρά με τον αντρικό. Ο συνεταίρος με τις πιο αδύνατες σεξουαλικές ορέξεις ανακαλύπτει εύκολα τον τρόπο να «δουλέψει» τον άλλον, που οι ορέξεις του είναι πιο λαίμαργες.

Αναλαβαίνοντας το ρόλο του εκμεταλλευτή δηλαδή της γυναίκας συμπεριφέρεται ακριβώς όπως ταιριάζει σ' αυτόν. Συμπέρασμα: Η χαμηλή σεξουαλική επιθυμία είναι λοιπόν «γυναικείο» χαρακτηριστικό.
Οι γυναίκες, όπως δεν συγκλονίζονται από έντονες συγκινήσεις, έτσι δεν έχουν ανεπτυγμένη λίμπιντο (αλλιώς, πώς εξηγείται η στάση μιας κοπέλας που αρνείται να δοθεί σ’ έναν άντρα, ενώ σκίζεται ότι τον αγαπάει;).
Μόλις πατήσει την εφηβεία μαθαίνει να απωθεί τις σεξουαλικές της ορέξεις ακολουθώντας τις συμβουλές της μάνας της, σκεπτόμενη πώς θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί εν ευθέτω χρόνω καλύτερα το κεφάλαιο πού διαθέτει. Άλλοτε, μία νεαρή σύζυγος έπρεπε να ήταν παρθένα για να έχει αξία. Αλλά και σήμερα ακόμα, η νεαρή κοπέλα πού είχε λίγους εραστές θεωρείται πώς έχει μεγαλύτερη αξία από εκείνην που είχε πολλούς. Η αγνότητα στον άντρα δεν είχε ποτέ καμιάν άξια, γιατί οι γυναίκες δεν της δίνουν καμιά σημασία, επομένως και οι άντρες δεν την υπολογίζουν. Έτσι λοιπόν, μία ενήλικη γυναίκα μπορεί μονάχα να «αποπλανήσει» έναν έφηβο, άλλα ποτέ δεν τον «βιάσει». Ο άντρας όμως πού θα συμπεριφερθεί το ίδιο με μιαν ανήλικη, είναι ένας σεξουαλικός εγκληματίας, για τον οποίο το αχρείο θηλυκό απαιτεί την κεφαλή του επί πίνακι!!!
Ίσως βάσει τον παραπάνω συμπερασμάτων θα έπρεπε από πολύ νωρίς κι ο άντρας να αρχίσει είτε να χαλιναγωγήσει το σεξουαλικό του ένστικτο είτε να εφαρμόζει την μέθοδο της πολυγαμίας, καθώς όπως είδαμε στο σεξ έγκειται και η πηγή της εξουσίας της γυναίκας πάνω του. Κάτι τέτοιο θα ήταν όμως καταστρεπτικό για τον γυναικείο τρόπο σκέψης που βασίζεται στο πανάρχαιο αξίωμα της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, έτσι οι σεξουαλικές ορέξεις του άνδρα ενθαρρύνονται και διεγείρονται φυσικά από τις γυναίκες, που αυτές και μόνο έχουν συμφέρον από την αντρική λίμπιντο!!!
Ενώ η εμφάνιση του άντρα, με τον τρόπο πού ντύνεται, σε καμιά περίπτωση δεν προκαλεί κανενός είδους διέγερση στο αντίθετο φύλο, ή γυναίκα, έτσι και πάτησε τα δώδεκα χρόνια, αρχίζει να στολίζεται με σκοπό να τσιμπήσει την μελλοντική της πελατεία. Υπογραμμίζει τις καμπυλότητες του στήθους και των γοφών της με φορέματα πού την αναδεικνύουν διαγράφοντας εντονότατα τις γραμμές της, φοράει διάφανες ψηλές κάλτσες για να τονίσει ως πάνω τις γάμπες της και τους μηρούς της, μακιγιάρεται στα μάτια και στα χείλια με φωτεινές, λαμπερές και υγρές αποχρώσεις, βάφει τα μαλλιά της για να τους δώσει τη φωτεινότητα πού τους λείπει - κι όλα αυτά με μοναδικό της σκοπό να προκαλέσει τη φιληδονία του άντρα και να τον κρατάει πάντα σε διέγερση. Του προσφέρει το εμπόρευμα της αβέρτα, σαν σε βιτρίνα και αυτός δεν έχει παρά να απλώσει το χέρι του και να το πάρει, εφόσον βέβαια είναι διατεθειμένος να πληρώσει το αντίτιμο το οποίο είναι αρκετά υψηλό. Γιατί λοιπόν να παραξενευόμαστε, πού ο άνδρας, έτσι πού βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς διέγερσης από τέτοιες συνεχείς κι ακαμουφλάριστες προτάσεις πού του γίνονται, δεν σκέφτεται παρά μόνο πώς να κερδίσει πιο πολλά χρήματα για να μπορέσει να κατακτήσει το πράμα με το οποίο τόσο έντεχνα και αδιάλειπτα τον ερεθίζουν; Γιατί χωρίς χρήματα - η έστω χωρίς την προοπτική των χρημάτων - ο άντρας δεν έχει ποτέ δική του γυναίκα, και επομένως δεν έχει ιδιωτικής χρήσης γυναικείο σεξ, αυτό είναι κανόνας!!!
Βεβαίως, και σε τούτες τις σχέσεις ισχύει και η πρακτική της πίστωσης, δηλαδή μία γυναίκα, σε ορισμένες περιστάσεις, όταν ό άντρας της π.χ. συμπληρώνει την επαγγελματική του κατάρτιση, δέχεται να δουλεύει αυτή και για τους δύο, παραχωρώντας του, σαν προκαταβολή πληρωμής εισφοράς σε είδος, την χρήση του κορμιού της. Σε μία τέτοια όμως περίπτωση, οι τόκοι θα είναι τοκογλυφικοί και ευθέως ανάλογοι καθώς το μελλοντικό επάγγελμα του συζύγου θα πρέπει να είναι τόσο προσοδοφόρο, ώστε να δικαιολογείται η αντίστοιχη επένδυση πού έχει κάνει η γυναίκα.
Ο γενικός κανόνας είναι ότι μία γυναίκα αξίζει τόσο πιο πολύ, όσο πιο ελκυστικοί είναι οι δευτερογενείς σεξουαλικοί της χαρακτήρες. Όταν ένας άνδρας βλέπει έναν άλλον άνδρα να συντροφεύει μιαν εξαιρετικά γοητευτική γυναίκα, αντί να νιώσει κάποιο αίσθημα κατωτερότητας, θα πρέπει να σκεφτεί πόσα λεφτά ξοδεύει ο ανταγωνιστής του αυτός για να έχει για ιδιωτική του χρήση μια τέτοια γυναίκα.
Από οικονομική άποψη, είναι οπωσδήποτε πιο συμφέρον στον άντρα να ικανοποιεί τις σεξουαλικές του ορέξεις με τις πόρνες, όπως κατά την περίοδο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, παρά να δένεται με τον γάμο γι’ αυτό και μόνο (όταν λέω πόρνες, εννοώ τις πόρνες που όλοι μας εννοούμε, γιατί με την κυριολεκτική έννοια του όρου οι περισσότερες γυναίκες είναι τέτοιες και οι πορνεία όπως ξέρουμε έχει πολλές εκφάνσεις). Ο άντρας όμως αντιδρά με βάση την αρχή της αποδοτικότητας πού ίσχυσε στην περίοδο του ντρεσαρίσματός του η οποία προέρχεται από το οικογενειακό του περιβάλλον, δηλαδή από την στιγμή που αρχίζει να καταλαβαίνει τον κόσμο ως την περίοδο της εφηβείας του, έτσι δεν δίνει μεγάλη αξία στο σεξ εκείνο για το οποίο ξοδεύει λίγα. Όσο πιο ακριβά του κοστίζει η γυναίκα με την οποία κάνει έρωτα, τόσο πιο ευχαριστημένος είναι. Και όταν δεν μπορεί να αποκτήσει αλλιώς αυτήν πού ορέγεται, ή όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την κρατήσει, την παίρνει και πάνε στον δήμαρχο, γεγονός που αποτελεί τον θρίαμβο και τον ευθείς εξ' αρχής σκοπό της προσεκτικά εξυφαινομένης γυναικείας παγίδας.
Αυτός είναι ο λόγος πού οι γυναίκες ανέχονται χωρίς καμιά ανησυχία την ύπαρξη της πορνείας. Η ζήλεια, έτσι όπως την νιώθει ο άνδρας, τους είναι άγνωστη - αν και κάθε τόσο παίζουν κάποια κωμωδία ζηλοτυπίας για να κολακεύουν τον σύζυγο τους - κι έτσι λοιπόν δεν βλέπουν τίποτα το κακό στο να υπάρχουν οι οίκοι ανοχής. Και καθόλου δεν διστάζουν να αγνοούν τις εξώγαμες μικροερωτοδουλειές του άνδρα τους, ή ακόμα, όταν αυτές πια γίνουν αρκετά γνωστές, και να του τις συγχωρούνε, υποκρινόμενες μια δήθεν μεγαλοθυμία. Πόσες γυναίκες δεν μένουν με τον σύζυγο τους που τις απατάει - το αντίθετο άλλωστε είναι τόσο σπάνιο. Έξαλλου, η σύζυγος, κατά βάθος, δεν εύχεται τίποτα άλλο παρά ένα τοσοδούλι παραστράτημα του συζύγου της. Η κακιά της συνείδηση και η δήθεν μεγαλόψυχη ανοχή πού θα δείξει, θα της εξασφαλίσουν μια σειρά επιπλέον πλεονεκτήματα. Στην πραγματικότητα, το μόνο πού φοβούνται οι γυναίκες από τα μικροπαραστρατήματα του συζύγου τους είναι οι αρρώστιες και τίποτα άλλο.
Τί γελοίο!!! Οι άντρες περιφρονούν τις συνηθισμένες πόρνες, ενώ στην πράξη αυτές ανήκουν ακριβώς στον μικρό αριθμό των γυναικών που τίμια παραδέχονται ότι κερδίζουν τα λεφτά τους νοικιάζοντας ένα ορισμένο μέρος του σώματος τους. Υπάρχουν επαγγέλματα πού οι άνδρες περιφρονούν όπως πόρνες, αρτίστες, τραγουδίστριες, χορεύτριες, φωτομοντέλα. Κι όμως, ενώ οι αρτίστες, οι τραγουδίστριες, οι χορεύτριες και τα φωτομοντέλα εργάζονται έχοντας ένα προστατευτικό δίχτυ (ο άνδρας πάντα βρίσκεται εκεί κάπου κοντά για να τις δεχτεί όταν θα πάψουν να έχουν όρεξη για δουλειά), η πόρνη ωστόσο δεν έχει καμιά εξασφάλιση. Τη μέρα πού θα κουραστεί, δεν θα βρει κανέναν που να περιμένει αυτή την στιγμή. Στην κοινωνία μας δεν υπάρχει κανένας άντρας πού θα δεχότανε να αφεθεί να τον εκμεταλλευτεί μια πρώην πόρνη, όπως το κάνουν με ένα πρώην φωτομοντέλο. Και οι γυναίκες περιφρονούν τις πόρνες, άλλα για τη βλακεία τους. Μια γυναίκα πού πουλιέται τόσο αδέξια είναι, σύμφωνα με το βαρόμετρο της γυναικείας εξυπνάδας, είναι αληθινά πολύ κουτή. Οι γυναίκες δεν εκτιμούν παρά μόνο εκείνες πού ως πόρνες πολυτελείας πληρώνονται εξωφρενικά ποσά, ή πού τα καταφέρνουν να τις παντρευτεί ένας Ρότσιλντ, κάποιος Αγά Χάν, ή κανένας Ροκφέλερ, καθώς ο βασικός μπούσουλας της σκέψης κάθε γυναίκας είναι το χρήμα!!!
Ο χαρακτηρισμός του «βρώμικου επαγγέλματος» της πόρνης τους χρειάζεται αποκλειστικά για να εκφοβίζουν τους άνδρες, πού, διαφορετικά, θα μπορούσαν καμιά φορά να κάνουν συγκρίσεις.
Σ’ όλες τις γυναίκες, η βασική αρχή του σεξ χρησιμοποιούμενου σαν αμοιβή είναι η ίδια, δηλαδή προσφέρονται στον άνδρα, διεγείρουν την επιθυμία του, ανάβουν τη σεξουαλική του όρεξη, κι όταν θα έχει εκπληρώσει στην εντέλεια το μικρό νούμερο που του έχουνε μάθει, όπως τα αλογάκια στο τσίρκο, του δίνονται. Κι καθώς αμέσως μετά ξαναρχίζουν να παίζουν την κωμωδία τους, η ανάγκη για την «αμοιβή» του, δεν τον εγκαταλείπει. Μόνο οι άνδρες που η σεξουαλική τους επιθυμία είναι αδύνατη τα καταφέρνουν να αραιώνουν την ικανοποίηση των αναγκών τους και παραιτούνται έτσι από την κανονικότητα της ανταμοιβής που δεν την γεύονται παρά μόνο σποραδικά. Εκείνος που η φύση τον έχει προικίσει με δυνατή λίμπιντο είναι δυστυχώς περισσότερο υποταγμένος από τους άλλους δηλαδή, «ο δυναμικός νέος, ο ενεργητικός, ο ενθουσιώδης, ο αποφασιστικός», πού ζητούν με τόση ζέση οι κάθε είδους επιχειρήσεις, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τύπος ψυχοπαθής, ολοκληρωτικά σκλάβος του φύλου του και αν βάζει ιδιαίτερα υψηλούς στόχους στην ζωή του το κάνει αποκλειστικά και μόνο με σκοπό την γυναίκα.
Γιατί αν δεν είναι αυτό, τότε ποια άλλη αμοιβή είναι εκείνη πού θα μπορούσε να τον περιορίζει στο να πουλάει με τόσο ενθουσιασμό ένα οποιοδήποτε εμπορικό είδος πλατείας κατανάλωσης, όταν έξω από το γραφείο του απλώνεται και τον περιμένει ένας ολόκληρος κόσμος, γεμάτος από συνταρακτικές περιπέτειες; Η σεξουαλική του επιθυμία είναι τόσο δυνατή, ώστε αρνείται κάθε μικροπεριπέτεια, για να μπορέσει ν' αποκτήσει μια γυναίκα με τα λεφτά πού τόσο ακριβά έχει κερδίσει. Και μάταια θα την αποκαλεί «η περιπέτεια μου», ποτέ δεν θα αντικαταστήσει εκείνο πού έχασε μόλις την συναντήσει, θα μπει στο τόσο αδυσώπητο σύστημα της προσφοράς και της ζήτησης, όπου το παν υπακούει σε αυστηρότατους κανόνες και όπου οι εκπλήξεις είναι σπανιότατες.
«Η μοίρα της γυναίκας είναι ή ανατομία της»· αυτό το παλιό ρητό είναι απολύτως σωστό, με την προϋπόθεση να δοθεί μια θετική έννοια στην λέξη «μοίρα». Αν την εξηγήσεις αρνητικά, η παροιμία αυτή εφαρμόζεται μάλλον στον σημερινό άνδρα ενώ η γυναίκα επωφελείται όσο μπορεί πιο πολύ από τις ανατομικές της ιδιομορφίες, ο άντρας παραμένει αιώνια σκλάβος των δικών του. Ακόμη και ο ίδιος ο Σίγκμουντ Φρόιντ είχε πέσει θύμα ενός ντρεσαρίσματος - εκγύμνασης με την μέθοδο της αυτοϋποτίμησης, στο όποιο τον είχαν υποβάλει η μητέρα του στην αρχή, και αργότερα η γυναίκα του και οι κόρες του. Μπέρδεψε την αιτία με το αποτέλεσμα, η γυναίκα δεν πιστεύει ότι ο άντρας έχει περισσότερη αξία από εκείνην, απλώς αρέσκεται να το λέει, όταν φυσικά έχει επιλέξει τον όσο το δυνατόν πιο εύπορο στόχο της και προκειμένου να εξυπηρετήσει αποκλειστικά και μόνο τους δικούς της σκοπούς που δεν είναι τίποτα άλλο από την παραπλάνηση του άνδρα.
Μάλλον θα ‘πρεπε την δύναμη της γυναίκας να ζηλέψει ό άντρας, αλλά αυτός ικανοποιείται με τις γλύκες της υποδούλωσης του.
«Το πρόβλημα δεν είναι εάν θα συμβιβαστούμε αλλά πως και με ποιόν θα συμβιβαστούμε; Γιατί υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να καταφεύγει κανείς σε μη απαραίτητες υποχωρήσεις, όχι για να επιτύχει την μόνιμη λύση μιας διαφοράς, αλλά για να επωφεληθεί ο ίδιος»
Τζων Φιτζέραλντ Κέννεντυ
(H σκιαγραφία των γενναίων - βραβείο πούλιτζερ 1955)
Η αισθηματική φτώχεια της γυναίκας

Υπάρχουν πάρα πολλές και ποικίλες μορφές και παραλλαγές των μεθόδων του ντρεσαρίσματος. Θα πάμε πολύ μακριά, όμως, αν επιδιώξουμε να τις περιγράψουμε όλες. Ας εξετάσουμε, πάντως, δυο απ’ αυτές, που είναι και σχετικά ακίνδυνες, αξίζει τον κόπο καθώς πρόκειται πρώτον για την εκμάθηση από τον άντρα των λεγόμενων «τρόπων καλής συμπεριφοράς» και δεύτερον του τρόπου μέσου του οποίου ο άνδρας ντρεσάρεται να απωθεί τις επιθυμίες του.
Για να έχει επιτυχία στις γυναίκες (και ποιος άνδρας δεν θα το ήθελε αυτό;) ο εκπρόσωπος του αρσενικού φύλου θα πρέπει όχι μόνο να είναι έξυπνος, φιλόδοξος, εργατικός, επιτήδειος, άλλα να έχει και άλλο ένα προσόν, να ξέρει να φέρεται μπροστά στις γυναίκες. Γι’ αυτήν την δουλειά υπάρχουν κανόνες καθορισμένοι με κάθε λεπτομέρεια από τις ίδιες τις γυναίκες, είναι αυτό πού λέμε «οι καλοί τρόποι». Πού σημαίνει, ότι κάθε άνδρας πού σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει κάθε στιγμή και με κάθε ευκαιρία να φέρεται σε κάθε γυναίκα σαν βασίλισσα, άλλα και κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της θα πρέπει να δίνει στον άντρα την ευκαιρία να της φέρεται έτσι Πολύ φυσικά, η γυναίκα δεν λογαριάζει να παντρευτεί παρά μόνο αν ο άντρας είναι πλούσιος!!! Αν όμως έχει την ευκαιρία της εκλογής ανάμεσα σε δυο το ίδιο πλούσιους άνδρες, πού όμως ένας τους έχει κακούς τρόπους και ο άλλος καλούς, ο εκλεκτός της, χωρίς αμφιβολία, θα είναι ο δεύτερος. Γιατί η διαπίστωση ότι ο άντρας κατέχει τους κανόνες της καλής συμπεριφοράς, το λεγόμενο savoir - vivre, είναι μια εγγύηση ότι η ιδανική αξία της γυναίκας, μέσα από μια σειρά κατάλληλων εξαρτήσεων, του έχει ενσωματωθεί σε τέτοιο βαθμό στον χαρακτήρα του ώστε να γίνει ένα δεύτερο δέρμα, ώστε ποτέ του πια δεν πρόκειται να αμφιβάλλει γι’ αυτήν, ούτε κι αργότερα όταν θα του φανεί πολύ λιγότερο ελκυστική, «γελώντας ολοένα, γίνεσαι χαρούμενος», λένε οι ψυχολόγοι και ακόμα, «προσευχήσου, προσευχήσου συνέχεια και στο τέλος θα ‘ρθει και η πίστη». Αυτό είναι σωστό, άλλα μονάχα σχετικά με τον άνδρα, με το να συμπεριφέρεται απέναντι στην γυναίκα σαν η ίδια να είναι ανώτερο ον, τελικά το πιστεύει κι ο ίδιος πώς πράγματι έτσι είναι (ανάμεσα στην πραγματικότητα και στους φενακισμούς τους, οι γυναίκες ξέρουν να κάνουν σαφή διαχωρισμό).
Αντίθετα από τις άλλες μεθόδους του ντρεσαρίσματος, οι «καλοί τρόποι» δεν είναι βαθιά ριζωμένες μορφές εξάρτησης. Τους καλλιεργούν αρκετά αργά στα παιδιά, ώστε εύκολα αναγνωρίζεται ο χαρακτήρας τους όσον αφορά την γυναικεία εκμετάλλευση. Είναι, λοιπόν, ένα αίνιγμα πώς οι γυναίκες εξακολουθούν να πετυχαίνουν ακόμα και σήμερα χρησιμοποιώντας τόσο παμπάλαια κόλπα.
Κρύα ανατριχίλα πιάνει, λογουχάρη, έναν έφηβο, πού συνοδεύει για πρώτη φορά στο θέατρο μια κοπέλα, όταν ακούει την μάνα του να τον βομβαρδίζει με ένα σωρό συμβουλές: «Πρόσεξε, εσύ θα πληρώσεις το ταξί, θα κατέβεις πρώτος και κάνεις την βόλτα του αυτοκινήτου για να τής ανοίξεις την πόρτα και θα την βοηθήσεις να κατέβει.....θα την συνοδέψεις να ανέβει τις σκάλες, δηλαδή θα της προσφέρεις το μπράτσο σου κι αν δεν έχει χώρο, θα πας πίσω της για να την αρπάξεις αν τύχει και γλιστρήσει στα σκαλιά... και μην ξεχνάς να της ανοίγεις τις πόρτες, να την βοηθήσεις να βγάλει το παλτό της, να της το πας στο βεστιάριο, να της αγοράσεις το πρόγραμμα. Στα καθίσματα, θα μπεις πρώτος στην σειρά, για να της ανοίξεις τον δρόμο, στο διάλειμμα θα της προσφέρεις αναψυκτικό.....» κτλ. Κι όλα αυτά, χωρίς να υπολογίσουμε το μαρτύριο πού περιμένει, το κακόμοιρο το αγόρι, με το ξεπερασμένο πια αυτό είδος τέχνης που είναι το θέατρο, όπου σχεδόν όλα τα έργα (και ιδιαίτερα αυτά πού προσφέρονται με «εκπολιτιστικές» αξιώσεις) είναι κομμένα και ραμμένα στα διανοητικά μέτρα της γυναίκας. Πώς να μην του δημιουργηθεί η εντύπωση ότι τόσον αυτός, όσο και όλο αυτό το συγκρότημα από λακέδες πού αποτελούν οι θεατρικοί διευθυντές, οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, δεν βρίσκονται εκεί, παρά μόνο για να προσφέρουν στην γυναίκα που τον συνοδεύει και στην κλίκα των ομοίων της τον τόπο όπου μπορούν να παραδίδονται στο συνηθισμένο τους όργιο βλακείας δηλαδή να παρελαύνουν, με τα γελοία τους μασκαρέματα, μπροστά από τους καλοσχηματισμένους ζυγούς άντρων, ντυμένων με τις επίσημες σκούρες φορεσιές τους.
Η πιο αξιοθρήνητη εκδήλωση των λεγόμενων καλών τρόπων είναι όταν ο άντρας υποχρεώνεται να παίξει τον «ρόλο του προστάτη». Αυτό αρχίζει με την πιο άβλαβη μορφή, ανεβαίνει τελευταίος την σκάλα, πιάνει το έξω μέρος του πεζοδρομίου, τελειώνει όμως με την επιστράτευση του για τη θητεία ή για τον πόλεμο. «Όταν η κατάσταση το απαιτήσει», λέει ένας από αυτούς τους κανόνες ευπρέπειας, «ο άντρας θα διακινδυνεύσει τη ζωή του για να υπερασπίσει την γυναίκα εναντίον κάθε κακοτοπιάς». Από την στιγμή πού θα είναι σε ηλικία να το κάνει αυτό, θα πρέπει να υπακούει σ' αυτούς τους κανονισμούς, με το κεφάλι σκυφτό Το ντρεσάρισμα του προηγείται από οποιαδήποτε ατομική του επιθυμία, σε κάθε συμφορά, θα σώζει πρώτα τις γυναίκες και τα παιδιά, με κίνδυνο να χαθεί ο ίδιος!!!
Για όλα αυτά, δεν υπάρχει καμιά λογική αιτία, γιατί θα μπορούσαν θαυμάσια να αντιστραφούν οι οροί. Η γυναίκα, που η συναισθηματικότητα της είναι τόσο φτωχή, θα άντεχε πολύ πιο εύκολα τις οδυνηρές εντυπώσεις πού προκαλούν οι φρικαλεότητες του πολέμου, απ’ ότι ο άντρας, πού συνήθως, δεν γλυτώνει από τα μόνιμα ψυχικά τραύματα που του προξενούν οι καταστάσεις αυτές. Τα έμμηνα της την έχουν συνηθίσει στην θέα του αίματος, και με την μορφή που έχει πάρει ο σύγχρονος πόλεμος δεν απαιτεί ούτε σωματική δύναμη, ούτε εξυπνάδα, ούτε φυσική αντοχή. Έξαλλου, όλες οι στατιστικές για την διάρκεια της ζωής το βροντοφωνάζουν, οι γυναίκες ζούνε πιο πολύ από τους άντρες, άρα αντέχουν περισσότερο. Μια Βορειοαμερικανίδα, πού έχει κάνει σπόρ στα σχολικά της χρόνια, δεν είναι, σίγουρα, καθόλου πιο αδύνατη, από φυσική άποψη, από πολλούς μικροκαμωμένους Βιετναμέζους. Επομένως, πολεμώντας στην Ασία ένας Αμερικανός φαντάρος πολεμάει εναντίον εχθρών πού η δύναμη τους δεν φτάνει ούτε καν την δύναμη των κοριτσιών του πανεπιστημίου του. Η αισθηματική φτώχεια στην γυναίκα εκδηλώνεται με τέτοιον τρόπο πού συμπιέζει τα αισθήματα στον άνδρα, ώστε να εξασφαλίσει για λογαριασμό της την φήμη πώς αυτή μόνη είναι γεμάτη από αισθήματα και τρυφερότητα.
Οι δακρυγόνοι αδένες είναι κάτι μικροσκοπικές δεξαμενές από υγρό, πού η εκγύμναση τις κάνει, όπως και την ουροδόχο κύστη, να υπακούν στον έλεγχο της θέλησης. Ένας ανήλικος τα καταφέρνει θαυμάσια να μην κλαίει, όπως και να μην ουρεί στο κρεβάτι του. Στο νεαρό αντράκι, αυτή η εκ- γύμναση του γίνεται πολύ νωρίς, πάντα με το σύστημα της αυτοϋποτίμησης της γυναίκας, π.χ. «Ένα αγόρι δεν κλαίει. Τι είσαι εσύ, κορίτσι, και κλαις έτσι;». Αυτή όμως η εκγύμναση δεν έχει γίνει με το θηλυκό φύλο, πού γρήγορα μαθαίνει πώς να επωφελείται από ένα τέτοιο πλεονέκτημα. Όταν ένας άνδρας βλέπει μια γυναίκα να κλαίει, δεν θα σκεφτεί ποτέ ότι δεν έχει μάθει να ελέγχει το μικρό «δακρυαγωγείο» της. Ξεκινάει από την αρχή ότι, για να κλαίει, θα πρέπει να είναι θύμα κάποιου αβάσταχτα λυπηρού συναισθήματος, και ο ίδιος εκτιμά την ένταση του ανάλογα με την ποσότητα του υγρού που χύνουν οι δακρυγόνοι αδένες της όταν ανοίγει την κάνουλα.
Φυσικά, γελιέται!!! Ο συναισθηματισμός της γυναίκας είναι σχεδόν μηδενικός, ίσως γιατί δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της να γίνεται έρμαιο των αισθημάτων της. Διαφορετικά, θα μπορούσε να διαλέξει τον σύζυγο πού δεν ανταποκρίνεται καθόλου στον σκοπό της δηλαδή να διαλέξει έναν επαναστάτη απέναντι σε κάθε είδους σκλαβιά, ή ακόμα θα υπάκουε στην κλίση της και θα αποδίωχνε τα ξένα αυτά πλάσματα, τους άντρες, για να ζήσει αποκλειστικά σε μια κοινωνία γυναικών (στην πραγματικότητα υπάρχουν πολύ λιγότερες ομοφυλόφιλες γυναίκες παρά άνδρες και οι περισσότερες τους είναι πλούσιες, ή τουλάχιστον, είναι εξασφαλισμένες οικονομικά)!!! Αυτό όμως θα είχε σαν συνέπεια για την γυναίκα να υποχρεωθεί να σκέφτεται, να εργαστεί, να αναλάβει ευθύνες, να στερηθεί καθετί πού της είναι ευχάριστο. Και δεν έχει καθόλου όρεξη για κάτι τέτοιο.
Έτσι λοιπόν, οι γυναίκες παραιτούνται από κάθε είδους συναισθηματισμό, παίζοντας ταυτόχρονα τον ρόλο της δήθεν υπεράγαν και αιώνια συναισθηματικής για να κρύψουν από τον άντρα σε ποιο σημείο είναι, στην πραγματικότητα, ψυχρές και υπολογίστριες!!!

Τέλειοι μίμοι, οι γυναίκες τα καταφέρνουν, με τις γκριμάτσες τους, να κρατούν πάντα ελεύθερο το κεφάλι και να χρησιμοποιούν στο έπακρο την συναισθηματικότητα του συντρόφου τους (δεν μπορείς να κρίνεις την δύναμη ενός συναισθήματος, παρά μόνο όταν δεν είσαι ο ίδιος κυριευμένος απ’ αυτό). Επιπλέον, δεν αρκεί απλώς ο άνδρας να χαρίζει στη γυναίκα ένα βαθμό ευαισθησίας ίσο με τον δικό του. Θα πρέπει να πιστεύει ότι η γυναίκα είναι πολύ πιο ασταθής, ευπαθής, παράλογη, υπερευαίσθητη, έτσι πού να διαλυθούν όλες οι τυχόν υποψίες πού θα μπορούσε να έχει γι’ αυτήν. Το ντρεσάρισμά του, όπως το περιγράψαμε πιο πάνω, παρέχει όλες τις αναγκαίες συνθήκες για την επιτυχία αυτής της απάτης.
Ένας άντρας, ένας «αληθινός άνδρας», όπως λένε οι γυναίκες δεν κλαίει, δεν γελάει δυνατά (η εγκράτεια του αυτή του εξασφαλίζει την συμπάθεια των γύρω του και κάνει σοβαρότατη εντύπωση στους συνεταίρους του και στους συναλλασσόμενους μ' αυτόν), δεν εκδηλώνει ποτέ του έκπληξη (δεν φωνάζει « Αααα!...», ήταν σβήνει ξαφνικά το φως, ούτε « Άου!... », όταν αγγίζει κρύο νερό). Δεν αφήνει να το προσέξουν οι άλλοι ότι κάνει κάποια προσπάθεια (δεν ξεφωνίζει «Αου!...», όταν σηκώνει ένα βαρύ αντικείμενο). Ούτε τραγουδάει φωναχτά όταν είναι χαρούμενος. Κι ο άνδρας πού δεν επιτρέπει στον εαυτό του όλες αυτές τις εκφραστικές εκδηλώσεις τις όποιες διαπιστώνει στην γυναίκα, δεν φαντάζεται καθόλου πώς εκείνη είναι πού τον έμαθε ότι, στη δική του περίπτωση, αυτά δεν επιτρέπονται. Παραδέχεται απλώς, ότι οι εντυπωσιασμοί είναι στο άλλο φύλο πολύ πιο δυνατοί απ’ ότι σ' αυτόν, τόσο δυνατοί, πού μπορούν να ελεγχθούν και εκδηλώνονται σ' ένα διαρκές θέαμα.
Ο άνδρας πού δεν κλαίει παρά μόνο σε κάποια μεγάλη συμφορά, είναι υποχρεωμένος να υποθέτει ότι η γυναίκα, όταν ξεσπάει σε κλάματα, λογουχάρη γιατί έτυχε να χάσει ένα ταξίδι αναψυχής, νιώθει μια λύπη τόσο δυνατή όσο και η δική του. Και καθώς ο ίδιος δεν το αισθάνεται αυτό, κα-τηγορεί τον εαυτό του για την αναισθησία του και την παχυδερμία του.
Το μόνο πού θα βοηθούσε πιο πολύ τους άντρες, θα ήταν να συνειδητοποιήσουν ότι στο μυαλό μιας γυναίκας, που έχει πάνω τους καρφωμένα τα βουτηγμένα στα δάκρυα μάτια της, ξετυλίγονται σκέψεις παγερές, κρυστάλλινης διαύγειας!!!


Οι όμηροι της γυναίκας: Τα παιδιά της
Τα παιδιά, πάνω απ’ όλα, αξίζουν για όλη μας την αγάπη. Αυτό όμως δεν είναι και δικαιολογία για την γέννηση τους, χωρίς να υπάρχουν γι’ αυτό τα απαιτούμενα δεδομένα. Όποιος κάνει παιδιά κάνει ενήλικους, δηλαδή άνδρες και γυναίκες. Οι περισσότεροι από τους άνδρες, μόλις ενηλικιωθούν, κάνουν μια ζωή εξοντωτική. Ενώ η ευτυχία της γυναίκας είναι τόσο πρωτόγονη, αποκτάται σχεδόν όλη αποκλειστικά σε βάρος των άλλων, ώστε να μην υπάρχει κανένας λόγος για να πληθαίνει ο αριθμός τους.
Ο ισχυρισμός ότι μονάχα οι γυναίκες θέλουν τα παιδιά, δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Και οι άντρες τα θέλουν, καθώς το παιδί είναι ένα από τα δύο-τρία επιχειρήματα από τα όποια πιάνονται για να δικαιολογήσουν την υποδούλωση τους στην γυναίκα. Όσο για την γυναίκα, αυτή τα χρησιμοποιεί για να δικαιολογεί την τεμπελιά της, την μωρία της, και την φυγή της από τις ευθύνες!!! Έτσι λοιπόν κι ο ένας και ο άλλος έχουν ανάγκη από τα πλασματάκια που φέρνουν στον κόσμο, ο καθένας για το δικό του συμφέρον.
Αν και ο κόσμος είναι γεμάτος από μισοπεινασμένα μωρά, το κάθε ζευγάρι εξακολουθεί να κάνει παιδιά. Από την μεριά του, ο άνδρας πρέπει να έχει μια δικαιολογία για να παραμένει ο σκλάβος μιας ορισμένης γυναίκας (της μητέρας των παιδιών του) κι όχι κάποιας άλλης, ακόμα κι όταν από καιρό έχει πια σβήσει ο πόθος του γι’ αυτήν. Το γεγονός ότι η γυναίκα αποτελεί προπαντός το άλλοθι της ανάγκης πού νιώθει για την υποδούλωση του, τον κάνει να έχει μια μόνο γυναίκα κάθε φορά (σε όλες τις βιομηχανικές κοινωνίες ο άντρας είναι ψυχολογικά μονοθεϊστής, δηλαδή μονογαμικός). πολλοί θεοί - πολλές γυναίκες - θα του αφαιρούσαν το αίσθημα ασφάλειας και θα του έκαναν ακόμα πιο δύσκολη την ταύτιση του με τον εαυτό του και θα τον έσπρωχναν στην ελευθερία εκείνη, πού τόσο συστηματικά αποφεύγει.
Για την γυναίκα, δεν ισχύουν τέτοιοι συλλογισμοί. Είδαμε ότι, μη έχοντας καμιάν αφηρημένη σκέψη, η γυναίκα δεν αισθάνεται το άγχος της ζωής και δεν νιώθει την ανάγκη κάποιου θεού πού θα έδινε μιαν ανώτερη έννοια στην ύπαρξη της. Της χρειάζεται μονάχα ένα επιχείρημα, ακριβώς για να δουλεύει γι’ αυτήν και μόνο ο άνδρας πού διάλεξε (ο άνδρας αυτός, πού από πολύ καιρό δεν νιώθει πια να τον τραβάει ο πόθος γι’ αυτήν), για να διασφαλίσει λοιπόν τα συμφέροντα της η λύση είναι μια, να κάνει παιδιά μαζί του. Αν πάνω στον πλανήτη μας υπήρχαν τρεις φορές πιο πολλοί άντρες από τις γυναίκες και έτσι η αναλογία ήταν μια γυναίκα για κάθε τρεις άνδρες, η καθεμιά τους δεν θα δίσταζε καθόλου να μείνει έγκυος με την σειρά από τον καθένα από τους τρεις διαθέσιμους άντρες, για να τους κάνει όλους να δουλεύουν για τα παιδιά τους, δηλαδή γι’ αυτήν, μια που η ίδια χρησιμοποιεί τα παιδιά «της» όπως τα αποκαλεί προς καθαρά ίδιον όφελος. Και παίζοντας ταυτόχρονα και με τους τρεις άνδρες, χρησιμοποιώντας τον έναν εναντίον του άλλου, σύμφωνα με την παλιά συνταγή διαίρει και βασίλευε, θα έτσι μπορούσε να αυξήσει υπερβολικά την αποδοτικότητα τους και κατά συνέπεια τις δικές της ανέσεις!!!
Αντίθετα από τις τρέχουσες αντιλήψεις, η γυναίκα πολύ πιο ευχάριστα προσφέρεται στην πολυανδρία παρά ο άνδρας στην πολυγαμία.
Συνεπώς το να κάνει κανείς παιδιά με μια γυναίκα, για τον άντρα σημαίνει να της παραδίδει όμηρους. Είναι έτσι σίγουρο ότι σ' όλη του την ζωή θα είναι έρμαιο του εκβιασμού της. Έτσι μόνο ο ίδιος δημιουργεί ένα σημαντικό σκοπό στην παράλογη ύπαρξη του ως σκλάβου της γυναίκας και δικαιολογεί στα ίδια του τα μάτια την στην οποία τον έχει ρίξει το ντρεσάρισμα του.
Από δω και εμπρός, κάθε φορά πού θα δουλεύει δεν θα κοπιάζει μονάχα για δύο όντα πού δεν κάνουν τίποτα, το ένα γιατί δεν θέλει να κάνει τίποτα· γιατί είναι γυναίκα, και το άλλο γιατί δεν μπορεί επειδή είναι πολύ μικρό, άλλα για κάτι περισσότερο, για ένα «σύστημα» που αγκαλιάζει καθετί που στον κόσμο μας είναι φτωχό, ανήμπορο και χρειάζεται προστασία και είναι αυτή η φτώχεια, η ανικανότητα και η ανάγκη προστασίας «καθ’ αυτή» που όπως ο άνδρας θέλει να πιστεύει, έχει την ανάγκη του.
Η γυναίκα του και το παιδί του, του προσφέρουν ένα άλλοθι για την υποδούλωση του αυτή, μια τεχνητή δικαιολογία για μια άθλια ανελεύθερη ύπαρξη. Το σύστημα αυτό, αυτή την ιερή ομάδα που ο ίδιος δημιούργησε «χωρίς κανένα λόγο», καθώς μόνο η γυναίκα έλκει ωφελήματα απ’ αυτήν και όχι ο ίδιος την ονομάζει «οικογένεια» του. Εν ονόματι της «οικογένειας», η γυναίκα δέχεται μετά χαράς τα αγαθά της, υποδεχόμενη τους ομήρους που ο άνδρας της εμπιστεύεται, η γυναίκα, τελικά, κάνει αυτό πού θέλει, τον αλυσοδένει πιο δυνατά πάνω της, εκβιάζοντας τον σ' όλη του την ζωή, αρμέγοντας τον όσο μπορεί περισσότερο!!!
Έτσι λοιπόν και οι δυο τους έχουν συμφέρον από τα παιδιά τούς, διαφορετικά δεν θα τα έκαναν, ο άντρας εξασφαλίζει για την ζωή του, αναδρομικά, ένα πιο υψηλό νόημα, πού του δίνει το δικαίωμα να μένει σκλάβος σ’ όλη του τη ζωή· η δε γυναίκα κρατάει για τον εαυτό της όλα τα άλλα πλεονεκτήματα. Και τα πλεονεκτήματα αυτά θα πρέπει να είναι τεράστια, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, όλες οι γυναίκες έχουν την δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε μια ζωή επαγγελματική και στα παιδιά, και όλες, η σχεδόν όλες διαλέγουν τα παιδιά, επικαλούμενες δήθεν την μητρότητα!!! Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι αν οι γυναίκες αρνούνται την επαγγελματική ζωή για χάρη των παιδιών, το κάνουν γιατί τα αγαπούν. Το ξαναλέμε μια και καλή, η γυναίκα είναι ανίκανη για ένα τόσο δυνατό αίσθημα, όπως είναι η μοναδική και άσπιλη αγάπη. Περίτρανη απόδειξη, ότι η μεγάλη τους πλειοψηφία δεν νοιάζονται παρά μόνο για τα δικά τους παιδιά και ποτέ για τα παιδιά των άλλων!!!
Δεν δέχονται το ξένο παιδί παρά μόνο όταν, για ιατρικούς λόγους, δεν μπορούν οι ίδιες να κάνουν παιδί και μόνον αφού έχουν δοκιμάσει τα πάντα, ακόμα και (όλο και συχνότερα τις τελευταίες δεκαετίες) την τεχνητή γονιμοποίηση με το σπέρμα ενός άλλου άντρα από του δικού τους. Αν και τα βρεφοκομεία σ’ όλο τον κόσμο είναι κατάμεστα από χαριτωμένα παιδάκια πού έχουν ανάγκη από βοήθεια, στοργή και αγάπη, αν και ή τηλεόραση και ο τύπος ολόκληρος, σχεδόν καθημερινά, μιλάνε για τα μικρά παιδιά στην Αφρική, στην Ινδία ή στην Νότια Αμερική που πεθαίνουν από την πείνα και τις αρρώστιες, οι γυναίκες, που ισχυρίζονται ότι «αγαπάνε» τα παιδιά, προτιμούν να μαζεύουν στο σπίτι τους σκύλους και γάτες από το δρόμο, παρά ένα εγκαταλειμμένο παιδί. Και μάταια ο τύπος τις προειδοποιεί ότι θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές με την εγκυμοσύνη σε μεγάλη ηλικία και ότι ένα παιδί εάν τεκνοποιήσουν π.χ. στα εξήντα γεννιέται τις περισσότερες φορές με ελάττωμα π.χ. (υδροκέφαλο ή με σωματική δυσπλασία ή διανοητικά καθυστερημένο, παρ’ όλα αυτά αυτές δεν δίνουν καμιάν απολύτως σημασία σ' όλα αυτά, λες και είναι καταδικασμένες από κάποιαν ολέθρια μοίρα, συνεχίζουν να γεννούν. Όταν μια γυναίκα γεννήσει ένα από αυτά τα δύσμοιρα παραμορφωμένα πλάσματα, ο τυφλός αρρωστιμένος εγωισμός της δεν την αφήνει να δει την πραγματικότητα και έτσι δεν αναγνωρίζει την ευθύνη της. Στην κοινωνία μας, μια τέτοια γυναίκα την βλέπουν σαν μάρτυρα, της δείχνουν σεβασμό, κι αν δεν έχει κάνει άλλα παιδιά, σπεύδει να κάνει άλλο ένα πού να είναι «κανονικό», όμοιο με των άλλων γυναικών, για να αποδείξει ότι κι αυτή είναι υγιής, υποχρεώνοντας συνήθως το καινούργιο αυτό παιδί να υφίσταται σ' όλη του την ζωή το βάρος και το ψυχικό μαρτύριο ενός καθυστερημένου ή ανάπηρου αδελφού ή αδελφής. Περίτρανες αποδείξεις της αδυναμίας της γυναίκας να δώσει άδολη και ανιδιοτελή αγάπη!!!
Είναι δύσκολο να αποκαλύψεις τις γυναίκες, να βεβαιώσεις ότι δεν αγαπούν αληθινά τα παιδιά κι ότι απλώς επωφελούνται απ’ αυτά, γιατί η εγκυμοσύνη, η γέννα και η λοχεία, μαζί με τις πρώτες φροντίδες του μωρού, είναι πράγματι πολύ δυσάρεστες καταστάσεις γι αυτήν. Είναι όμως τόσο ασήμαντα όλα αυτά σε σχέση με τα όσα αποδίδουν, όπως την ασφάλεια και τις ανέσεις εφ’ όρου ζωής και την ανακούφιση από κάθε αίσθηση ευθύνης. Τι δεν θα έκανε ο άνδρας για να πετύχει κάτι ανάλογο......
Ήδη και οι ίδιοι οι άνδρες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η εγκυμοσύνη δεν είναι και τόσο δυσάρεστη όσο φαίνεται. Πολλές γυναίκες νιώθουν περίφημα στην περίοδο της εγκυμοσύνης και μάλιστα τον τελευταίο καιρό έχει γίνει μόδα να το ομολογούν φανερά. Άλλωστε, γιατί να σκοτίζονται για την ασχήμια και την παραμόρφωση πού φέρνει η εγκυμοσύνη, όπως απαίσιο σουλούπι, φουσκωμένο πρόσωπο, πιτσιλωτό δέρμα, ξερά μαλλιά, πρησμένες γάμπες; Τώρα πια δεν ψάχνουν για άντρα, τον έχουν κιόλας βρει, και αφού είναι κι αυτός υποχρεωμένος να υποστεί την μεταμόρφωση της γυναίκας του από πεταλούδα σε κάμπια, ας τα βάλει με τον εαυτό του, το «δικό του» παιδί έχει μέσα της, «αυτός» την παραμόρφωσε, έτσι δεν είναι; Με ποιο δικαίωμα, λοιπόν, ο κύριος την βρίσκει τώρα αποκρουστική και άχαρη; Κι εξάλλου αυτό δεν είναι απόδειξη ότι «του χάρισε τα νιάτα της»;
Σχετικά με τον τοκετό, τα όσα ακόμα λέγονται είναι τόσο φοβερά και τρομερά, ώστε ο άνδρας δεν μπορεί καν να το φανταστεί, ότι η γυναίκα γεννάει τα παιδιά αποκλειστικά για το δικό της συμφέρον και όχι γι’ αυτόν Αν και η παλιότερη έκφραση «του χάρισε ένα παιδί» πάει σιγά - σιγά να σβήσει από την λογοτεχνία, βρίσκεται πάντως βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση του κάθε άνδρα, και η γέννηση του παιδιού του, προκαλεί, σ’ αυτόν πρώτα, ένα αίσθημα ένοχης (απέναντι στην γυναίκα, σημειώστε το καλά αυτό, ποτέ απέναντι στο παιδί!!!).
Ο άνδρας θα πρέπει να φανταστεί, έστω και για μια φορά, τι θα αποφάσιζε να κάνει αν είχε την δυνατότητα να εξασφαλίσει ένα μικρό, έστω, ισόβιο εισόδημα με μια επίσκεψη έξι ώρες στον οδοντογιατρό του. Βεβαίως υπάρχουν κάπου - κάπου και δύσκολοι τοκετοί (η αναισθησία επιτρέπει, τις περισσότερες φορές, να εξαφανίζονται οι πόνοι), γενικά όμως η γέννηση ενός παιδιού δεν είναι περισσότερο δυσάρεστη στην γυναίκα από μια μακρόχρονη θεραπεία των δοντιών. Ότι ξέρουν οι άντρες σχετικά με τον τοκετό, το ξέρουν από τις γυναίκες και συνήθως είναι υπερβολικό. Τα φρικαλέα ξεφωνητά τους, πού τόσο συχνά τρυπούν τις κλειστές πόρτες της αίθουσας του τοκετού και φτάνουν ως τα αφτιά του άνδρα τους στην αίθουσα αναμονής, εξηγούνται θαυμάσια από μιαν απόλυτη έλλειψη αισθήματος υπερηφάνειας και αυτοελέγχου (θα τα ξαναπούμε πάνω σ' αυτό)!!!
Χρόνια τώρα, μια καινούργια μέθοδος, η ψυχοπροφυλακτική μέθοδος* επιτρέπει στις γυναίκες να γεννούν χωρίς πόνους και χωρίς αναισθησία, με κατάλληλες γυμναστικές ασκήσεις και κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασία. Τώρα πια δεν μένει παρά να συμφωνήσουν και οι ίδιες αν ο τοκετός είναι επώδυνος, ναι ή όχι; Όσο η μια θα λέει ναι και ή άλλη όχι, δεν θα κάνουν τίποτα άλλο παρά να αυτορεζιλεύονται και να βλάπτουν τα συμφέροντα τους. Φυσικά, η γυναίκα, για να γεννήσει, έχει κι άλλους λόγους έκτος από το να παίζει την κωμωδία της ανίκανης για άλλη δουλειά και να περνάει τις μέρες της κάνοντας μια δουλειά εύκολη και πού δεν την ελέγχει κανένας προϊστάμενος. Λογουχάρη, ανακαλύπτει κάποια στιγμή ότι το κορμί της λειτουργεί σαν ένας αυτόματος διανομέας αρκεί να εισάγει κάποιος άνδρας ένα εντελώς ασήμαντο πραματάκι για να βγει απ’ αυτό ένα άλλο πράμα ασύλληπτα καταπληκτικό. Φυσικά για τον γυναικείο ορίζοντα το θαύμα της ζωής ήταν και παραμένει κάτι τελείως ακατανόητο, καθώς δεν είναι σε θέση να σύλλαβει το μέγεθος του. Να καταπιαστεί μ’ ένα τόσο εξαίσιο παιχνίδι δεν μπορεί παρά να την συναρπάζει. Κι αφού το παιχνίδι μπορεί και πετυχαίνει σχεδόν πάντα, και εννιά μήνες αργότερα βγαίνει από την μηχανή ένα ανθρώπινο ον, την πλημμυρίζει ο ενθουσιασμός, θεωρεί τον εαυτό της καταπληκτικό και είναι έτοιμη να ξαναρχίσει αμέσως απ’ την αρχή, χωρίς τέλος. (Το να βάζεις σε λειτουργία αυτό το αυτόματο μηχάνημα είναι πράγματι, το ίδιο θεμιτό, όπως και το να σπάσεις το κεφάλι κάποιου, που αυτόματα θα πέσει ανάσκελα, είναι βιολογική πιθανότητα...). Αν το παιχνίδι του αυτόματου διανομέα δεν χαλούσε από κάποιαν αναπάντεχη συμφορά, η γυναίκα θα ήταν αχόρταγη. Γι' αυτό είναι υποχρεωμένη να βάλει φρένο, μόλις το παιδί δεν της αποφέρει παρά περισσότερες καθημερινές σκοτούρες χωρίς μεγαλύτερο αντιστάθμισμα ασφάλειας και ανέσεων. Το όριο πού βάζει, κατά γενικό κανόνα καθορίζεται εύκολα.
Καταρχήν, εξαρτάται από τον βαθμό αυτοματοποίησης του νοικοκυριού, στις πιο ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες, η γυναίκα θέλει να έχει κατά μέσον όρο δύο ως τρία παιδιά. Η Βορειοαμερικανίδα πού το νοικοκυριό της είναι σχεδόν ολοκληρωτικά αυτοματοποιημένο, έχει σχεδόν τρία.
Η Ευρωπαία, πού υστερεί κάπως στην αυτοματοποίηση του νοικοκυριού, μένει στα δύο και κάτι. Οι γυναίκες σπάνια θέλουν μονάχα ένα παιδί, ενώ πάνω από τα τρία θεωρείται κάτι μη κοινωνικό, λόγω της μεγάλης φασαρίας και της μυρουδιάς της μπουγάδας. Το μοναχοπαίδι δεν προσφέρει κανένα πλεονέκτημα στη γυναίκα, μονό σκοτούρες, με ένα μόνο παιδί δεν είναι ούτε εντελώς άοπλη, αλλά ούτε και τόσο δεμένη με το σπιτικό της όσο θα έπρεπε κατά την ίδια.
Μπορεί ακόμα να συμβεί καμιά συμφορά στο παιδί, σε ηλικία πού δεν θα μπορεί πια να γεννήσει άλλο· χάνει έτσι κάθε πρόφαση για να κάνει μια ζωή πιο ευχάριστη από του άντρα της, όπως και ο άντρας για να δουλεύει αποκλειστικά γι’ αυτήν. Επιπλέον, το μοναχοπαίδι δεν έχει παρέα για παιχνίδια, κι αν υπάρχει κάτι πού οι γυναίκες μισούν, είναι να παίζουν με τα παιδιά τους. Κι αυτό, γιατί τα παιδιά ενδιαφέρονται για τα πάντα, ρωτάνε για το καθετί, ενώ οι γυναίκες είναι ζήτημα αρχής, δεν ενδιαφέρονται για τίποτα (εκτός από τις ηλίθιες δυνατότητες διασκέδασης πού τους δίνει το νοικοκυριό και το κορμί τους)!!! Ακόμα και με την πιο καλή θέληση, τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να ενταχθούν στον εξαίρετο κόσμο του παιδιού, τον γεμάτο φαντασία και περιπέτειες.
Η γυναίκα διαθέτει όλο κι όλο ένα περιορισμένο ρεπερτόριο από ανόητες φράσεις για τα πολύ μικρά παιδιά, π.χ. πιο είναι, καλέ, αυτό το αγοράκι ή το κοριτσάκι, πράγμα που δεν την βοηθάει όμως καθόλου μόλις το παιδί φτάσει τα δύο του χρόνια κι αρχίζει να σκέφτεται. Σχετικά με την επαφή της μάνας με τον γιο της, ή κυρίως, της μάνας με την κόρη της, δεν υπάρχει καμία ομοιότητα αναφορικά με τις σχέσεις του πατέρα π.χ. με το γιό του «δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το ηλεκτρικό τραινάκι του γιου του». Όταν η γυναίκα παίρνει στα χέρια της το παιδί της και παίζει μαζί του μισή ώρα την ημέρα, «...όχι παραπάνω, την ακούμε τα λέει, θα χαλάσει το παιδί, δεν θα εξελιχθεί το μυαλουδάκι του», πράγμα που είναι ένα ακόμη γυναικείο ψέμα, επέρεται παντού για το κατόρθωμα της, και με το δίκιο της, γιατί μια τέτοια νίκη είναι για τον εαυτό της μια εξαιρετική επιτυχία.
Για να πετύχει λοιπόν η υλική εξασφάλιση της γυναίκας, της χρειάζονται δυο με τρία παιδιά, την κάνουν να φαίνεται ανίκανη να τα βγάλει πέρα μόνη της και να έχει και άλλη δουλειά, ενώ ο κίνδυνος να βρεθεί αργότερα χωρίς παιδιά και εγγόνια, χωρίς κανέναν πού να της εκδηλώνει τον σεβασμό πού οφείλεται στις μητρικές φροντίδες, ελαττώνεται αισθητά. Επιπλέον, τα παιδιά παίζουν μεταξύ τους, πράμα πού της επιτρέπει να αφιερώνεται σε άλλες υψηλότερες ασχολίες, όπως το ράψιμο και τα γλυκά.
Σε αυτή την περίπτωση, οι μητρικές φροντίδες συνίστανται να κλειδώνει τα παιδιά σ’ ένα δωμάτιο, όπου δεν μπαίνει παρά μόνο αν τύχει και χτυπήσει κανένα τους και βάλει τα κλάματα.
Ας τονίσουμε, επίσης, ότι είναι πολύ πιο εύκολο να αναθρέψεις και να ντρεσάρεις δύο ή και περισσότερα παιδιά μαζί, παρά μόνο ένα, θα πρέπει να σπάσεις το κεφάλι σου για να βρεις τα κατάλληλα κόλπα για να πετύχεις την υποταγή του ενός παιδιού, να το χαϊδεύεις, να το «πείθεις», να το «λογικεύεις» ή να το τιμωρείς, πράγμα πού η γυναίκα το βρίσκει τρομερά ενοχλητικό και γι’ αυτό το αναθέτει στον άντρα της. Αντίθετα, η διαπαιδαγώγηση των πολλών παιδιών μαζί γίνεται πολύ πιο εύκολα, με την μέθοδο του εκβιασμού, καθώς η επιδοκιμασία της μητέρας για τις πράξεις τους είναι εκείνο πού δεσπόζει σε όλη τους την ζωή, της αρκεί να δείξει κάποια παραμικρή προτίμηση στο ένα παιδί, ώστε τα άλλα να κάνουν αμέσως ότι τους ζητήσει. Το κάθε παιδί ζει με τον φόβο μήπως η μητέρα του, του αφαιρέσει την «αγάπη» της και την δώσει στο άλλο. Φυσικά, ο φόβος αυτός δεν αφήνει θέση στην ανάπτυξη μιας αληθινής αδελφικής αγάπης (λες και οι γυναίκες νοιάζονται για κάτι τέτοια), ενθαρρύνει όμως έναν τέτοιο συναγωνισμό και, επομένως, την κοινή επίδοση. Ακόμα κι αργότερα, όταν πια θα έχουν από καιρό ενηλικιωθεί, δεν θα εύχονται, μέσα τους, παρά μόνο ένα πράμα, πώς να γίνουν καλύτερα, να ξεχωρίσουν στα μάτια της μητέρας τους, τα αγόρια επαγγελματικά, για να ικανοποιήσουν την αλαζονεία της και τα κορίτσια, ποια θα τα καταφέρει να ψαρέψει τον καλύτερο σκλάβο δια βίου για αποκτήσει περισσότερα αγαθά. Και από καιρό σε καιρό, όλοι θα μαζεύονται κοντά της, κι εκείνη θα βλέπει σ’ αυτήν την συγκέντρωση μιαν απόδειξη αγάπης και αφοσίωσης και θα αποκαλεί «πνεύμα της οικογένειας» το ενδιαφέρον πού δείχνουν τα αδέρφια μεταξύ τους, ενώ στην πραγματικότητα αυτά δεν νοιάζονται παρά πώς να επιδείξουν το να στο άλλο τα νέα τους επιτεύγματα.
Όμως, αυτά όλα τα πλεονεκτήματα μπορεί να τα αποκτήσει μόνο αν έχει δυο ως τρία παιδιά. Αν έχει πιο πολλά, στις μέρες μας δεν εξηγείται παρά μόνο με αμέλεια από την μεριά της, ή από θρησκευτικές προκαταλήψεις του άντρα της, τότε θα είναι πραγματικά απασχολημένη στο έπακρο για κάμποσα χρόνια, άλλα, πάντοτε χάρη σ’ έναν αμοιβαία αποδεκτό καταμερισμό της δουλείας, χωρίς καμιά ευθύνη σχετικά με την υλική συντήρηση τους, σπάνιο πράμα για γυναίκα να νιώθει υπεύθυνη για τα παιδιά της και χωρίς κανένα προϊστάμενο να την διατάσσει ή να την ελέγχει. Η τέτοια αυξημένη δραστηριότητα της δεν διαρκεί παρά μόνο έως την στιγμή πού το πιο μικρό παιδί της θα φτάσει σε ηλικία για τον παιδικό κήπο, ενώ της εξασφαλίζει ένα επιπλέον πλεονέκτημα, μπορεί να είναι βεβαία ότι ο άνδρας της δεν θα την εγκαταλείψει ποτέ όσο τα παιδιά δεν έχουν ακόμα ενηλικιωθεί. Γιατί ο άνδρας πού χωρίζει την γυναίκα του με τέσσερα η και παραπάνω παιδιά, θεωρείται στην κοινωνία μας εγκληματίας, έστω κι (αν το κάνει απλώς και μόνο γιατί δεν μπορεί πια να υποφέρει την γυναίκα και όχι τα παιδιά, τότε και αυτή χρησιμοποιεί τα παιδιά σαν όπλο αφενός μεν για να εξευτελίσει τον άνδρα προσδίδοντας του την ετικέτα του ασυνειδήτου εγκληματία και αφ’ ετέρου για να επιδιώξει υψηλότερα οικονομικά οφέλη για τα παιδιά, δηλαδή για την ίδια.
Όπως και να είναι, όταν τα παιδιά, όποιος κι αν είναι ο αριθμός τους, φτάσουν στην ηλικία του νηπιαγωγείου, η γυναίκα έχει πια επιτελέσει το πιο μεγάλο μέρος της δουλείας της για όλη της την ζωή. Διαθέτει ξανά αρκετό χρόνο και, συχνά, αρκετά χρήματα για να χαίρεται, με κάποιον τρόπο, την ζωή της. Πάει στο κομμωτήριο, ταχτοποιεί τα άνθη στα βάζα, γυαλίζει τα έπιπλα της σύμφωνα με την καινούργια συνταγή του βδομαδιάτικου περιοδικού της και περιποιείται το «πολύτιμο» κορμί της. Στις περισσότερες, δυτικές χώρες, το σχολείο διαρκεί σχεδόν ολόκληρη τη μέρα, ενώ σε άλλες, όπου ακόμα δεν εφαρμόζεται αυτό το πρόγραμμα, οι άντρες, σπρωγμένοι από τη συνηθισμένη φόρα τους, προσπαθούν να το πραγματοποιήσουν, οι μεθοδικές τους έρευνες τους απέδειξαν ότι τα παιδιά πού δεν αφήνονται την μισή μέρα στην επίδραση της μάνας τους αναπτύσσουν πολύ πιο γρήγορα τις πνευματικές τους ικανότητες και αργότερα αντιμετωπίζουν αποτελεσματικότερα τις αντιξοότητες της ζωής. Οι γυναίκες δεν θίγονται με αυτή την διαπίστωση, μια και δεν έχουν ιδέα από αυτό πού ο άνδρας ονομάζει τιμή και αξιοπρέπεια, τους είναι αδύνατο να νιώσουν προσβεβλημένες σ' ένα τέτοιο σημείο. Οπωσδήποτε, ή παράταση της σχολικής ημέρας δεν είναι γι' αυτές διπλό κέρδος;
*βλ. Dr. Pierre Vellay, «Σεξουαλική ανάπτυξη και μητρότητα. O ανώδυνος τοκετός με την ψυχοπροφυλακτική μέθοδο».
"No beast so fierce but knows some touch of pity. But I know none, and therefore am no beast."
William Shakespeare "Richard the Third"
Τι είναι έρωτας;
Ο άνδρας έχει ντρεσαριστεί από τη γυναίκα έτσι, ώστε να μην μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν, και να κάνει ότι αυτή του ζητάει. Αυτόν τον αγώνα για τη ζωή ο άνδρας τον ονομάζει έρωτα. Υπάρχουν άντρες πού απειλούν να τα τινάξουν όλα στον αέρα, όταν αυτή πού λατρεύουν δεν τους δίνει σημασία.
Δεν διακινδυνεύουν απολύτως τίποτα: Δεν έχουν τίποτα να χάσουν!!!
Και η γυναίκα όμως, κι αυτή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον άνδρα. Είναι τόσο ανίκανη γι' αυτό, όσο και η βασίλισσα σε μια κυψέλη από μέλισσες. Της χρειάζεται λοιπόν ο άντρας για να ζήσει κι αυτή. Κι αυτό αυτή το ονομάζει έρωτα. Μιας, λοιπόν και έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον, θα περίμενε κανείς ότι κάτι κοινό θα τους συνέδεε, τουλάχιστο ένα αίσθημα. Άλλα στον άνδρα και στη γυναίκα, οι αιτίες, η φύση και οι συνέπειες αυτού του αισθήματος είναι ολότελα διαφορετικές. Για τη γυναίκα, έρωτας σημαίνει εξουσία· για τον άντρα, υποδούλωση. Για εκείνη, είναι η πρόφαση για την εμπορική εκμετάλλευση του άλλου· για εκείνον, είναι το αισθηματικό άλλοθι για την ύπαρξη του ως σκλάβου. «Από έρωτα», η γυναίκα δεν κάνει παρά ότι της αποφέρει όφελος και ο άνδρας ότι τον καταστρέφει. «Από έρωτα», η γυναίκα παύει να εργάζεται μόλις παντρευτεί· «από έρωτα», ο άνδρας μόλις παντρευτεί δουλεύει για δυο. Ο έρωτας είναι και για τους δυο αγώνας για την επιβίωση, εκείνη με την νίκη της, εκείνος με την ήττα του. Και από μια αδυσώπητη ειρωνεία, εκείνη κερδίζει, σαν να λέμε, τα πάντα, την στιγμή ακριβώς πού είναι πιο απαθής, και η λέξη «έρωτας» της χαρίζει το φωτοστέφανο της θυσίας του εαυτού της, ενώ της επιτρέπει να καταχράται χωρίς λύπηση την εμπιστοσύνη του άντρα. Με τον έρωτα, ο άνδρας εξαπατά τον εαυτό του και καμουφλάρει την δειλία του· χάρη στον έρωτα, πείθει τον εαυτό του ότι η υποδούλωση του στην γυναίκα και στους όμηρους της, δηλαδή τα παιδιά της, όπως την βολεύει να τα αποκαλεί, είναι μια έντιμη υποδούλωση και έχει ανώτερη ηθική αξία. Και έτσι είναι ικανοποιημένος με τον ρόλο του ως σκλάβου που είναι ο σκοπός των πόθων του. Κι αφού, επιπλέον, το σύστημα αυτό συμφέρει στην γυναίκα, γιατί να αλλάξει; Βεβαίως, η γυναίκα έχει εκμαυλιστεί και διαφθαρεί μέσα σ’ αυτό το σύστημα, αλλά κανείς δεν έχει την παραμικρή αντίρρηση, γιατί κανείς δεν περιμένει τίποτα άλλο από αυτήν παρά μόνο τον έρωτα πού αυτή τον ανταλλάσσει με όλα τα άλλα. Οι προσπάθειες πού καταβάλλει ο ντρεσαρισμένος άνδρας τον βουλιάζουν ακόμα περισσότερο στο σκλάβωμά του, χωρίς αυτό ποτέ να τον εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα. Οφείλει πάντα να «δίνει», κι όσο δίνει, τόσο η γυναίκα απομακρύνεται από αυτόν. Όσο πιο πολλά της παρέχει, τόσο πιο πολλά εκείνη απαιτεί. Όσο πιο πολύ την επιθυμεί, τόσο λιγότερο ποθητός της είναι. Κι όσο πιο πολύ την γεμίζει με υλικές ανέσεις, τόσο πιο τεμπέλα, πιο ηλίθια και πιο απάνθρωπη γίνεται και τόσο πιο πολύ αυτός νιώθει την μοναξιά του. Μόνον οι ίδιες γυναίκες θα μπορούσαν να σπάσουν αυτόν τον φαύλο κύκλο του ντρεσαρίσματος και της εκμετάλλευσης. Αλλά δεν θα το κάνουν, δεν υπάρχει καμιά λογική αιτία για να το κάνουν. Και δεν μπορείς να περιμένεις από τις γυναίκες μιαν αισθηματική έξαρση, είναι κρύες, χωρίς έλεος, και υπολογίστριες. Γι’ αυτό και ο κόσμος θα συνεχίζει να βουλιάζει όλο και πιο πολύ στα μικρομπιχλιμπίδια τους, στην βαρβαρότητα τους και σ’ αυτή την ηλίθια «θηλυκότητα» τους, ενώ οι άνδρες, αυτοί οι θαυμάσιοι ονειροπαρμένοι, δεν θα ξυπνήσουν ποτέ από τον λήθαργο τους...

Ιωάννης .Χ. Κατσούλης

Δικηγόρος - Διερμηνέας - Μεταφραστής



Άλλες έγκριτες γνώμες πάνω στο ίδιο θέμα, γραμμένες παραδόξως όλες από γυναίκες. Είναι τυχαίο;
Α. «Οι άνδρες πρέπει να αντισταθούν»
«Με σοκάρει όλο και περισσότερο η απερίσκεπτη και αυτόματη μείωση των ανδρών που αποτελεί σήμερα τέτοιο μέρος της κουλτούρας μας που σχεδόν κανένας δεν δίνει σημασία. Καταπληκτικά πράγματα έχουν επιτευχθεί μέσω του φεμινισμού. Σήμερα υπάρχει αρκετή ισότητα, τουλάχιστον στο μέτωπο των αμοιβών και των ευκαιριών, αλλά σχεδόν τίποτε δεν έχει γίνει στον τομέα της ανατροφής των παιδιών, την πραγματική απελευθέρωση. Έχουμε πολλές καταπληκτικές, έξυπνες και ισχυρές γυναίκες παντού αλλά τι συμβαίνει με τους άνδρες; Γιατί όλα αυτά έπρεπε να αποβούν εις βάρος τους; Βρέθηκα πρόσφατα σε μια τάξη με μαθητές εννέα ως δέκα ετών, κορίτσια και αγόρια. Η νεαρή δασκάλα έλεγε σε αυτά τα παιδιά ότι αιτία των πολέμων είναι η έμφυτα βίαιη φύση των ανδρών. Μπορούσες να δεις τα κοριτσάκια να φουσκώνουν από αυταρέσκεια και έπαρση ενώ τα αγοράκια κάθονταν εκεί ζαρωμένα, απολογούμενα για την ίδια τους την ύπαρξη, πιστεύοντας ότι αυτό το μοτίβο θα συνεχιστεί σε όλη τη ζωή τους. Η δασκάλα προσπαθούσε να συναντήσει το βλέμμα μου θεωρώντας ότι επικροτώ αυτές τις αηδίες!!! Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν σε πολλά σχολεία και κανένας δεν λέει τίποτε. Έχουν γίνει ένα είδος θρησκείας την οποία δεν μπορείς να κριτικάρεις διότι τότε μετατρέπεσαι σε προδότη της μεγάλης ιδέας και εγώ δεν είμαι προδότης. Έφθασε ο καιρός να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε ποιες είναι αυτές οι γυναίκες που μειώνουν συνεχώς τους άνδρες. Η πιο χαζή, αμόρφωτη και κακιά γυναίκα μπορεί να μειώσει τον πιο καλό, ευγενικό και έξυπνο άνδρα και κανένας δεν διαμαρτύρεται. Οι άνδρες μοιάζουν τόσο τρομοκρατημένοι που δεν μπορούν να προβάλουν αντίσταση αλλά έχει φθάσει ο καιρός να το κάνουν!!! Μεγάλο μέρος της καταπληκτικής ενέργειας που ξεσήκωσε ο φεμινισμός σπαταλήθηκε σε αερολογίες και μεγαλοστομίες ενώ θα έπρεπε να επικεντρωθεί στην αλλαγή της νομοθεσίας. Έχουμε ισότητα στους μισθούς αλλά η πραγματική ισότητα θα έρθει όταν λυθεί το ζήτημα της ανατροφής των παιδιών, τουλάχιστον γι' αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη».
Doris Lessing
Το ΒΗΜΑ, 26/08/2001
«H κορυφαία Αγγλίδα συγγραφέας και ένθερμη υπέρμαχος του φεμινιστικού κινήματος Doris Lessing τιμήθηκε το 2007 με το Νόμπελ λογοτεχνίας».


Β. Λιπάσματα και Ουσίες που δημιουργούν μαλθακότητα

Ένοχες για τις εξελίξεις αυτές είναι ουσίες όπως λιπάσματα και άλλες ουσίες που προκαλούν μαλθακότητα οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν βλάβες στην γενετησία εξέλιξη των αρσενικών. Έτσι πολλές από τις ουσίες αυτές εμποδίζουν την παραγωγή τεστοστερόνης και άλλες αντιγράφουν τα οιστρογόνα που αποτελούν την θηλυκή γενετήσια ορμόνη αυξάνοντας έτσι την δράση της.
Η Gwynne Lyons συγγραφέας και διευθύντρια της chem trust ζητά άμεσους χειρισμούς: «Είναι επείγουσα ανάγκη να αναλάβουμε δράση προκειμένου να θέσουμε τα χημικά που προκαλούν αλλαγή του φύλου υπό έλεγχο και θα χρειαστεί να εξεταστούν και άλλες ουσίες που επιδρούν στη άγρια ζωή. Τα χημικά που παράγονται από τους ανθρώπους προκαλούν μη αναστρέψιμες βλάβες στην αρμενική γενετησία βασική ορμονική λειτουργία, εάν καταρρεύσουν πληθυσμοί άγριων ζώων στην φύση θα είναι πλέον πολύ αργά».
Κινδυνεύουν και Άνθρωποι - Άνδρες!!!
Είναι αναμενόμενο, ότι αυτές οι βλάβες δεν θα περιοριστούν στον κόσμο των ζώων. Έρευνες δείχνουν ήδη ότι ο εκθηλυσμός από τα χημικά θα γίνει σύντομα πρόβλημα και για την ανθρωπότητα.

Πηγή Πληροφοριών: MSN Deutschland - Initiative Save the Males




Γ. Το αντρικό φύλο υπό εξαφάνιση;

Περιβαλλοντικά δηλητήρια απειλούν το ανδρικό φύλο, μια πρόσφατα δημοσιευμένη έκθεση της βρετανικής περιβαλλοντολογικής οργάνωσης «chem trust» καταδεικνύει ότι αναρίθμητα αρσενικά του ζωικού βασιλείου εκθηλύνονται. Ακόμη και στους ανθρώπους μπορεί να περιμένει κανείς ανάλογες βλάβες. Η έκθεση της chem trust αφορά τόσο τα αρσενικά ψάρια, όσο και τα αμφίβια, τα ερπετά, τα πτηνά αλλά και τα θηλαστικά. Σε μεγάλο αριθμό πολλαπλασιάζονται και τα ερμαφρόδιτα με ατροφικά ή με δυσμορφίες στα γεννητικά όργανα.
Ενυδρίδες με μικρότερα πέη
Επί παραδείγματι, μια έρευνα στην Μεγάλη Βρετανία αναφέρει, ότι παρατηρήθηκε σε αρσενικές ενυδρίδες που ζουν εκεί να έχουν κατά κανόνα μικρότερα πέη λόγω της χρήσης υψηλών ποσοστών λιπασμάτων. Παρατηρήθηκε ακόμη ότι στα συγκεκριμένα θηλαστικά αυξήθηκε κατακόρυφα και το φαινόμενο της κρυψορχίας
Μόνιμες βλάβες σε ζώα παγκοσμίως
Δεν πρόκειται βεβαίως για μεμονωμένα φαινόμενα, Παγκοσμίως αυξάνονται, όπως αναφέρει η έκθεση, τα κρούσματα σε διάφορα είδη ζωής, από την πολική αρκούδα στην αρκτική έως την Αντιδορκάδα - Αντιλόπη στην Αφρική.


Kathleen Parker - Save the Males - ABOUT THIS BOOK

Tell a woman we need to save the males and she'll give you the name of her shrink. But cultural provocateur Kathleen Parker, who was raised by her father and who mothered a pack of boys, makes a humorous case for rescuing the allegedly stronger sex from trends that portend man's cultural demise.
Save the Males is a shrewd, amusing, and sure-to-be-controversial look at how men, maleness, and fatherhood have been under siege in American culture for decades. Kathleen Parker argues that the feminist movement veered off course from its original aim of helping women achieve equality and ended up making enemies of men. With piercing wit, this nationally syndicated columnist shows us how the pendulum has swung from the reasonable middle to a place where men have been ridiculed in the public square and the importance of fatherhood has been diminished - all to the detriment of women, who ultimately suffer most.
The real losers, should we continue on our present course, are not just grown men and women but our children. Young people involuntarily drafted into the squabbles of their parents' generation and raised in a climate of sexual hostility - also known as the "hookup culture" - may be fluent in porn, but their vocabulary is painfully limited when it comes to relationships.
While Parker gleefully skewers the silly side of the human experiment-like men in dresses and sperm shopping - she offers sobering statistics on the impact of the anti-male culture on the institution of the family and on relationships.
Exploring our burgeoning "slut culture" and the vividly narcissistic prevalence of vagina worship, Save the Males softens no edges. Parker tackles some of the more taboo subjects in today's sexual politics and culture wars with perceptive analysis and a stinging sense of humor that will have America talking - and chuckling - about saving the males.

About the Author

Kathleen Parker is a nationally syndicated columnist whose twice -weekly column runs in more than 400 newspapers around the country. An H. L. Mencken Writing Award winner, she frequently appears on radio talk shows and is a regular guest on The Chris Matthews Show.

- ΤΕΛΟΣ -